Dit zijn de beste tv-series van 2024
Wat mij betreft. Maar of jullie het er mee eens zijn?
Het is bijna kerst, en mocht je nou nog een cadeautje zoeken voor een serieliefhebber, geef dan een betaald abonnement op I Like To Watch cadeau. Dan krijgt deze persoon van mij namelijk een persoonlijke serietip (spoiler: het zijn meestal minstens vijf series die ik tip, omdat ik maar moeilijk kan kiezen…). Je kunt jezelf natuurlijk ook trakteren op een upgrade. Een abonnement is er al vanaf €2,50 per maand. Kijk hier:
Wil je mij een kerstcadeau geven? Dat mag natuurlijk ook en kan hier.
Beste lezer,
2024 was, zoals ik vorige keer al schreef, een goed jaar voor de Nederlandse serie, spionnen, oudere mensen en ondertiteling. Maar wat ik in mijn analyse van de serietrends van het jaar vergat mee te nemen, is dat 2024 ook een jaar was waarin we een stuk minder sámen hebben gekeken. Ja, er was een gedeelde schok over aflevering 4 van Baby Reindeer, en er vielen ook heel veel mensen tegelijk weer als een blok voor Adam Brody dankzij Nobody Wants This. Maar ik heb verder niet heel vaak het gevoel gehad dat er één serie was waar iedereen het op hetzelfde moment over had.
Dit kan nog een effect zijn van de stakingen van 2023, waardoor gegarandeerd veelbesproken HBO-blockbusters als The Last of Us en The White Lotus niet dit jaar al konden terugkeren, Netflix zich gedwongen zag om het laatste seizoen van hun grootste titel, Stranger Things, een jaartje uit te stellen en Apple TV+ het zo naar uitgekeken tweede seizoen van Severance naar januari van 2025 moest doorschuiven.
Ergens denk ik ook dat we momenteel minder dezelfde dingen kijken omdat er slechts een paar idioten zijn (ahum..) die álle, steeds duurder wordende streamers afnemen. Het serieaanbod is door al die verschillende platformen zo vreselijk verspreid dat iemand die alles wil kijken, zich blauw betaalt aan abonnementskosten.
Zoals ik vorige editie al schreef, 2024 was kwalitatief helemaal geen slecht jaar. Sterker nog, op alle eindejaarslijstjes die ik de afgelopen weken voorbij zag komen (en het waren er weer veel), stonden vrijwel alleen maar goeie en opmerkelijke series.
Maar wat me dus wel opvalt aan die lijstjes, is dat ze dit jaar wild van elkaar verschillen. Waar de ‘top tienen’ meestal veel dezelfde titels bevatten, zeker in de bovenste helft, zag ik dit keer series hoog in de lijst bij collega-recensenten staan, die mijn longlist niet eens hadden gehaald. Ook bij Skip Intro, waar ik mijn top 10 naast die van Danielle, Thijs en onze jaarlijkse gast Alex ‘lijstjesman’ Mazereeuw legde, waren er een stuk minder overeenkomsten dan in eerdere jaren. Ja, we hadden vrijwel allemaal (op een na) Ripley erg hoog staan, maar de serie die bij mij op nummer 2 staat en waar ik eigenlijk tot op dit moment over twijfel of dat niet toch te laag is, stond verder bij niemand in de lijst. En Alex’ nummer één had ik niet eens afgekeken...
Doordat er minder overduidelijke ‘blockbusters’ waren dit jaar, en doordat we onmogelijk alle streamers en zenders kunnen afnemen, lijkt het alsof we in 2024 veel meer hebben gekeken naar de series waar we het meeste zin in hadden in plaats van de series die we ‘moesten zien’. Er was minder ‘serie-fomo’, om het maar met een inmiddels alweer achterhaald woord uit te drukken. En ik vind dat eigenlijk wel leuk. Bevrijdend wellicht?
Dus hieronder vind je de 10 tv-series die ik met het meeste plezier en bewondering heb gekeken dit afgelopen jaar. Ik ben benieuwd hoeveel jullie ervan hebben gezien (laat vooral weten in de comments).
Ik neem even vakantie, net als jullie hoop ik. De volgende nieuwsbrief verschijnt pas weer in januari. Mocht je in de tussentijd nog iets nieuws willen kijken, dan kan ik Joan op NPO Start aanraden, vooral dankzij een erg goede hoofdrol van Game of Thrones’ Sophie Turner (vanaf 26 december te streamen). Ik heb zelf nu al zin in de terugkeer van die heerlijk vreemde Philomena Cunk in Cunk on Life (2 januari op Netflix). En ik kan niet wachten om me onder te dompelen in de suikerzoete kerstspecials van mijn favoriete Britse guilty pleasures Call the Midwife, All Creatures Great and Small en Doctor Who (allemaal op de BBC of BBC First). En als jij iemand bent die uitkijkt naar het nieuwe seizoen van Squid Game, dan hoef ik je vast niet te vertellen dat deze op Tweede Kerstdag bij Netflix verschijnt.
Verder komt er niet heel veel nieuws of interessants uit de komende weken, dus hopelijk kan mijn lijst hieronder je ook nog op wat inspiratie geven.
Veel kijkplezier en hele fijne dagen!
Anke
De 10 Beste TV-Series van 2024
10. One Day (Netflix) - De serie waardoor ik me het meest heb laten meeslepen dit jaar. Ik zat grijnzend, zuchtend en (uiteindelijk) huilend op de bank. Deze verfilming van David Nicholls prachtige boek was zo veel beter dan de film, ook dankzij de ontzettend leuke Ambika Mod en Leo Woodall in de hoofdrollen. Al werkt de serievorm gewoon ook uitstekend voor dit verhaal waarin we ieder jaar weer een dagje kijken naar de vriendschap en liefde tussen Emma en Dex. Wat ik trouwens ook heerlijk vond aan deze show, is het feit dat het grotendeels vóór ons huidige smartphonetijdperk speelt. Ik mis die tijd. Lekker om zo even terug te kunnen.
9. The Bear, S3 (Disney+) - Ik was ‘m vergeten! Ik was ‘m vergeten. Het derde seizoen van The Bear stond in eerste instantie niet in mijn longlist. Ik wist eerst niet wat ik daarvan moest maken - betekende dit dat ik het niet goed genoeg vond? - tot ik teruglas wat ik in juli op deze plek over de eerste aflevering had geschreven:
Toen ik na 37 minuten heen en weer deinzen op een zee van emoties, bij de aftiteling spontaan een diepe, tevreden zucht slaakte wist ik het weer: ik vind het fijn om in deze wereld vol vloekende mensen en perfect getimede ‘dad rock’ te verkeren en ik kan uren kijken naar mensen die van drie erwtjes, een simpel stukje vlees en wat druppeltjes saus een waar kunstwerk op een bord creëren.
Het derde seizoen van The Bear was volgens veel mensen frustrerend, al kwam dit mijns inziens omdat er zo weinig groei bij de personages (en dan met name bij Carmy) te ontdekken was. En juist dat maakte dit seizoen wat mij betreft weer vreselijk realistisch. Daarnaast had deze reeks een van de beste afleveringen van het jaar, Napkins. Dus The Bear moest op de lijst. Alleen minder hoog dan vorig jaar.
8. Shōgun (Disney+) - Had deze serie niet hoger gemoeten, hoor ik je denken. Ja, eigenlijk wel. Het was de eerste keer dat ik het gevoel had dat een grootse spektakelserie echt in de buurt kwam van het gevoel dat ik bij Game of Thrones altijd had. Iets dat volgens schrijver Rachel Kondo, die ik samen met haar partner Justin Marks mocht interviewen, kwam omdat wij kijkers niet zozeer aanslaan op draken, als wel op menselijk drama. En daar zat deze prachtige historische verfilming van de klassieker van James Clavell vol mee. Net als ijzersterk acteerwerk en geweldig taalgebruik. Waarom dan maar op plaats 8? Ik gaf Shōgun eerder dit jaar maar 4 sterren. En alles wat verder in mijn top 7 staat, kreeg er vijf. Zo simpel kan het zijn.
7. Once Upon a Time in Northern Ireland (NPO Start) - Ik blijf het zeggen, maar deze docuserie vond ik zo goed toen ik ‘m al in 2023 op de BBC zag, dat ik de afdeling aankoop van de NPO heb gesmeekt de serie naar Nederland te halen. Wat nog lukte ook. Deze serie van regisseur James Bluemel over The Troubles is een van de beste dingen die ik ooit over het onderwerp zag. Ik gaf ‘m daarom vijf sterren en het is de enige docuserie in deze lijst (al was er veel indrukwekkends dit jaar, kijk hier maar). Wat zo bijzonder is aan deze docuserie, is dat Bluemel alleen gewone mensen - van alle kanten van het conflict - laat vertellen wat ze hebben meegemaakt en wat ze hebben gedaan in die ingewikkelde, pijnlijke, gewelddadige tijden. Geen experts of politici dus, maar Ian en Grace van op de hoek. En omdat Bluemel niet direct onthult wat een geïnterviewde op z’n kerfstok heeft, kijk je met een open vizier naar al deze mensen. Wanneer die aardige kerel opeens een man blijkt die bommen plantte voor de IRA, ben je dus oprecht even in shock. Aangrijpend.
6. Lost Boys and Fairies (NPO Start) - Een serie die ook vijf sterren van me kreeg dit jaar, en waarbij ik ook vreselijk hard heb moeten huilen. Daf James schreef deze hartverwarmende en tegelijkertijd hartverscheurende Britse serie over een homostel, Gabriel and Andy (die je meteen in je hart sluit), dat een kind wil adopteren. De serie is radicaal in de manier waarop het realistisch laat zien hoe ingrijpend het adoptieproces is, maar ook hoe de drie prachtige afleveringen uitbundig queer zijn, momenten hebben waarop de hoofdpersonen zingen en dansen – vaak in drag - en er een aanzienlijk deel van de tijd Welsh wordt gesproken, een taal die minder dan 1 miljoen mensen spreken. Wat ik er heerlijk aan vond, is dat de serie een ongegeneerd groot hart heeft. En dat het veelal mensen met goede bedoelingen toont. De sociaalwerker bijvoorbeeld, had snel een antagonist kunnen zijn. Hetzelfde geldt voor de adoptiemoeder. Maar dat waren ze - gelukkig - niet. Lost Boys and Fairies geeft je weer wat vertrouwen in de mensheid. En (waarschuwing!) ook een gebroken hart.
5. The Sixth Commandment (NPO Start) - Deze Britse miniserie over twee Britten op leeftijd die door een jonge, gehaaide student worden gemanipuleerd, bewees wat mij betreft dat true crime ook ingetogen en integer kan zijn. Het was een (moord)zaak die in Engeland vooral vetgedrukte krantenkoppen teweegbracht (de jonge dader ging een liefdesrelatie aan met beide slachtoffers), maar scenarioschrijver Sarah Phelps legde de focus in dit vierdelige drama vooral op de slachtoffers, en de mensen die ze waren. Een prachtige, aangrijpende serie met geweldig acteerwerk van iedereen (uiteraard, het is een Britse serie), waaronder Timothy Spall. (NPO Plus)
4. De Joodse Raad (NPO Start) - Dit was het jaar waarin de Nederlandse serie mij volledig wist te overtuigen. En De Joodse Raad vooral. Wat een mooie, meeslepende en hartverscheurende serie. Naast het spel en het verhaal, dat werkelijk woedend makend is (zeker de laatste aflevering waarin pijnlijk duidelijk wordt gemaakt hoe ongastvrij en angstaanjagend egoïstisch en onverschillig Nederland de terugkerende Joden ‘verwelkomde’, wat een pijnlijke spiegel…), vond ik het ook indrukwekkend hoe de serie niet aan hele duidelijke tijdsbepalingen deed. Ik had meestal geen idee in welk jaar we zaten, en dus ook niet hoe dichtbij de bevrijding was. Iets dat mensen in het echt natuurlijk ook niet wisten. Dit maakte de kijkervaring nog aangrijpender. Ik had daardoor ook het gevoel dat deze serie mij als kijker serieus nam, in plaats van aan de hand. Heel sterk. Het is de eerste Nederlandse serie OOIT die in mijn top 10 verschijnt. (Ik vermoed overigens dat Een van ons ook hoog had kunnen eindigen, maar daarvan kon ik maar twee afleveringen kijken. Zoals ik in Skip Intro deze week uitleg, het lukte me niet om een Canal+ abonnement af te sluiten om de serie verder te kijken, waardoor ik me heel oud en onhandig voelde en het opgaf... Ooit wil ik die serie wel weer verder kijken, want wat ik zag was indrukwekkend.)
3. Say Nothing (Disney+) - Een weergaloze verfilming van Patrick Radden Keefe’s evenzo geweldig indrukwekkende boek, met prachtrollen van Lola Petticrew en Maxine Peake als Dolours Price, en ook dan man die mijn ‘acteur van het jaar’ werd, Anthony Boyle, maakt een onuitwisbare indruk. Ik vond de serie zo sterk omdat het die vreselijk ingewikkelde Troubles, heel klein houdt en daarmee voor mij persoonlijk heel invoelbaar maakt. Het probeert niet alles uit te leggen (waar overigens ook kritiek op is), maar kijkt juist naar een paar mensen en de enorme impact die de omgeving waarin ze wonen op hun leven heeft. Daarbij wist het ijzersterk de opwinding van zo’n gewapende opstand neer te zetten, op zo’n manier dat je je er door laat meeslepen. Hierdoor was mijn persoonlijke ongemak enorm toen diezelfde mensen zonder pardon andere mensen de dood in joegen. Die dualiteit vond ik vreselijk imponerend.
2. Somebody Somewhere, S3 (HBO Max) - Als ik eerlijk ben twijfel ik nog steeds of deze serie niet op één moet staan. Want hoe vreselijk knap is het om drie seizoenen die in wezen over niks gaan, zo vreselijk interessant en vooral zo ontzettend LEUK te maken. Bridgett Everett, Jeff Hiller en alle andere acteurs zijn fenomenaal en vreselijk innemend in hun rollen. En waar mijn nummer één zonder twijfel het mooist gemaakte is dat ik dit jaar zag, blijf ik twijfelen omdat Somebody Somewhere - met waarschijnlijk nog geen tiende van het budget dat die andere serie had - toch iets neerzette dat me diep wist te raken. Iedere aflevering weer. Ik hoop ergens dat alle lof die de afgelopen weken over deze show is uitgestrooid, de bazen van HBO Max van gedachten zal doen veranderen waardoor Somebody Somewhere toch weer een volgend seizoen mag maken. Of dat een andere partij het oppikt. Want ik moet er niet aan denken dat we nooit meer terug mogen keren naar Manhattan, Kansas.
1. Ripley (Netflix) - En zo staat er een Netflix-titel op de eerste plek. Wel een die pas door de streamer werd aangekocht toen het filmen er al helemaal opzat, vandaar dat het Netflix-filter volledig ontbreekt (hoera!). De serie stijgt dan ook ver boven de normale gourmet cheeseburgers van het bedrijf uit en is allesbehalve ‘mid’ maar juist ‘uitzonderlijk’, ‘briljant’ en ‘prachtig’. En opvallend spannend (zeker wanneer er lijken opgeruimd moeten worden…). Visueel is Ripley zonder twijfel het beste dat dit jaar, en wellicht ook heel veel eerdere jaren, is uitgekomen (die trappen, die kattenpootjes!) en Steven Zaillian, die de acht afleveringen schreef en regisseerde, is een ware kunstenaar. (Net als cinematograaf Robert Elswit uiteraard). Andrew Scott mag wat mij betreft alle prijzen krijgen voor zijn evenzo akelige, ongemakkelijke als geloofwaardig charmante Tom Ripley.
Eervolle vermeldingen:
Dan zijn er de series die de top 10 net niet haalden. Ik heb ernstig getwijfeld over Rivals, want als een serie me dit jaar wist te vermaken was het dit heerlijk over the top, jaren ‘80, komische drama wel. Maar er komt een tweede seizoen, dus wie weet later alsnog. Ook Mr. Bates vs The Post Office had wat mij betreft een plekje in de lijst mogen hebben, als de lijst langer was geweest, want die serie maakte me woedend.
Titels die ik ook met veel plezier of bewondering heb gekeken dit jaar, zijn: The Gold, Masters of the Air, Bluey S3, True Detective: Night Country, Hacks S3, Slow Horses S4, Baby Reindeer, The Sympathizer, Fargo (al begon die in 2023 al), A Man on the Inside en English Teacher. Series die ik nog niet helemaal heb afgekeken, maar erg veelbelovend vond, zijn: Shrinking S 2, Industry S3, Mr. & Mrs. Smith, Fantasmas, Een van Ons en Pachinko S2.
Deze week in Skip Intro
Ook in Skip Intro bespreek ik, net als vorige week in Skip Intro+, samen met gast Alex en mijn vaste co-host Danielle de beste series van 2024.
Samenwerken?
Ben je op zoek naar iemand die kan schrijven of praten over tv-series en Hollywood? Of wil je adverteren in deze nieuwsbrief? Neem vooral contact met me op!
Deel en stuur door!
Deel I Like To Watch vooral met mensen die ook van series houden.
Schrijf je in!
Is dit je eerste keer hier? Schrijf je dan hieronder in en je krijgt iedere twee weken een nieuwe I Like To Watch vol serietips en -nieuws. Ben je al abonnee en lees je I Like To Watch met plezier? Overweeg dan om een betaald abonnement te nemen zodat je mij steunt bij het maken van deze nieuwsbrief.
Geef een comment!
Heb je opmerkingen of (kijk)tips? Laat het me weten.
I Like To Watch wordt gemaakt door Anke Meijer. De illustraties zijn van Mariëtte Haarlem. Eindredactie door Anemoon Utens.
Somebody Somewhere had zeker op 1 mogen staan! Maar ‘t was dit jaar seizoen 3 ipv 4 - al had ik heel
graag gewild dat er een vierde seizoen was geweest.. 🥲
Bodem is ook nog wel een eervolle vermelding waard, wat mij betreft. Net als de Joodse Raad 'on-Nederlands' goed. Mooie mix van comedy en drama zonder het er te dik bovenop te leggen.