De gourmet cheeseburger van Netflix

Waarom Netflix de afgelopen jaren van prestige naar gekookte spaghettislierten ging.

Jan 26, 2023

*Bridgerton* is volgens Netflix een echte ‘gourmet cheeseburger’.

Beste lezer,

Alsof ze iedere week een hand gekookte spaghettislierten tegen de muur gooiden om te kijken wat er bleef plakken. Zo had ik tot voor kort de release-strategie van Netflix van de afgelopen jaren omschreven. Het was mij namelijk al een tijdje niet helemaal meer duidelijk wat de visie van de streamer omtrent nieuwe series precies was. Behalve dan dat kwantiteit het leek te winnen van kwaliteit.

Niet lang geleden was een nieuwe Netflix-serie reden voor opwinding. Het kon immers zomaar weer een Glow, Russian Doll, Narcos of Stranger Things zijn. Maar ergens begin jaren ‘20 veranderde er iets. Opeens leek het alsof Netflix steeds minder titels uitbracht die konden (en overduidelijk moesten) concurreren met de prestigeshows van een HBO. In plaats daarvan verschenen er op de streamer vooral middelmatige series, met af en toe een uitschieter naar beneden of boven.

Daar kwam bij dat de streamer in diezelfde periode besloot om vrijwel geen screeners voor recensenten meer beschikbaar te maken (behalve bij de echt grote titels), en amper nog reclame maakte voor nieuwe series. Alsof het platform zelf ook niet echt geloofde dat het heel veel goeds uitbracht en probeerde de negatieve recensies de pas af te snijden*.

*(Nu is het natuurlijk ook zo dat Netflix al jaren zo groot is, dat het de ‘traditionele’ persaandacht eigenlijk niet meer nodig heeft. Want het grootste gedeelte van de abonnees van Netflix (de mensen die geen nieuwsbrieven over series lezen zeg maar), ploft ‘s avonds gewoon gedachteloos op de bank en kijkt wat het algoritme van de streamer ze voorschotelt. Wat de recensenten ook zeggen.)

Het zorgde er uiteindelijk voor dat Netflix in een paar jaar tijd een van mijn minst favoriete streamers werd. En dat net op het moment dat er in ons land meerdere concurrenten bijkwamen. Wat ik ooit voor een nieuwe Netflix-serie voelde, voel ik nu bij releases van Apple TV+, FX-series op Disney+ (en vooruit, één Star Wars-titel), en natuurlijk bij alles wat HBO me op de maandagavond wil verkopen.

Sinds kort weet ik dat Netflix (uiteraard) wel degelijk een iets meer doordachte manier van series uitbrengen hanteert dan mijn spaghettislierten-strategie. Al zit ik er niet eens heel ver naast. Want uit het vreselijk interessante portret dat Rachel Syme van The New Yorker maakte over Bela Bajaria, de vrouw die de afgelopen jaren hoofd internationale televisie was bij Netflix (ze is vorige week gepromoot tot Chief Content Officer), wordt de ideale Netflix-serie omschreven als een ‘gourmet cheeseburger’, iets dat heel veel mensen overal ter wereld lusten, maar dan met een partje gegrilde paprika in plaats van een blaadje sla. Of zoals ze het bij Netflix omschrijven: kwalitatief én commercieel tegelijkertijd. Als voorbeeld van de ideale gourmet cheeseburger wordt Bridgerton genoemd. Nu is de Shonda Rhimes-show inderdaad het soort serie dat door héél veel mensen prima is weg te happen, en tegelijkertijd net iets boven het gemiddelde uitsteekt. (Gourmet is misschien wat overdreven?) Toch blijft het gevoel dat de streamer de afgelopen jaren aanzienlijk meer fast food cheeseburgers (of spaghettislierten) heeft gemaakt, dan Bridgertons.

Iets dat Ted Sarandos, een van de CEO’s van Netflix, in het The New Yorker-artikel eigenlijk ook bevestigt. Want waar Netflix (en Sarandos) ooit als doel had om HBO (maar dan groter) te worden, en dus vooral prestigieuze titels hoopte te produceren, wil het tegenwoordig televisie in zijn geheel vervangen aldus de CEO tegen Syme: “Sarandos told me that Netflix’s strategy today is to function as “equal parts HBO and FX and AMC and Lifetime and Bravo and E! and Comedy Central.”” En dat wil het niet alleen in de VS, maar wereldwijd. Want het belangrijkste doel van Netflix op dit moment is volgens het artikel zo hard mogelijk groeien op zoveel mogelijk plekken. En bij dat laatste doel passen geen prestigieuze, ‘moeilijke’ tv-series. In het stuk haalt Sarandos het idee van de ‘golden gut’ aan, doelend op mensen met een gouden onderbuikgevoel die instinctief aanvoelen wat goede tv is. Het is een kwaliteit die lange tijd hoog aanzien had in Hollywood, maar bij Netflix op het moment niet meer van pas komt. When you’re trying to grow as quickly as possible in as many places as possible, you can’t afford to get “bottlenecked behind one sensibility,” Sarandos said.

Om die reden werd in 2020 Cindy Holland, de persoon die series als House of Cards en The Queen’s Gambit naar de streamer bracht, vervangen door Bajaria. Iemand die op Syme’s vraag wat haar favoriete series zijn, het volgende antwoordde: “I mean, I’m a fan of TV. I work in TV. I watch everybody’s things,” she said, adding, “People have very different tastes, and I have no disdain for whatever those things are. What is quality? What is good versus not? That’s all subjective. I just want to super-serve the audience.” Dat klinkt toch verdomd veel als spaghettislierten. En het verklaart waarom Netflix de afgelopen jaren zo anders is gaan voelen. Het maakt geen series meer voor mij, of voor jullie, maar voor die miljoenen abonnees die leunen op het algoritme. En dat is een veel grotere doelgroep en dus belangrijker.

Het verschil met Apple TV+ kan ondertussen bijna niet groter zijn. De kleine streamer met de grote portemonnee lijkt geen serie uit te brengen zonder prestige of heel veel hele bekende namen. Iets dat ze inmiddels zo goed doen, dat ze Timothée Chalamet konden inhuren om daar eens flink over op te scheppen:

Het mag duidelijk zijn, bij Apple TV+ eten ze gourmet cheeseburgers bij het ontbijt. Of die aanpak uiteindelijk genoeg gaat zijn om te overleven in streamingland, is een tweede. Maar zolang deze en andere streamers fijne series blijven maken, blijf ik kijken.

Vandaar dat ik hieronder weer een nieuwe titel van Apple TV+ tip, en trouwens ook een bijzondere nieuwe release van Netflix die je wellicht over het hoofd had gezien tussen alle fast food cheeseburgers.

Veel kijkplezier!

Anke

Heel veel nieuwe afleveringen van Skip Intro

Sinds de laatste nieuwsbrief hebben Alex en ik maar liefst vier nieuwe afleveringen van Skip Intro opgenomen. In de reguliere afleveringen hadden we het over 1923 (met Harrison Ford en Helen Mirren) en The Last of Us, en over Shrinking (met Harrison Ford en Jason Segel, zie hieronder) en het geniale Atlanta.

Daarnaast hebben we de eerste twee afleveringen van The Last of Us gerecapt. De eerste is gratis voor iedereen, en de tweede exclusief voor onze vrienden op Patreon. Wil je ook patron worden? Wees welkom en meld je hier aan!

Harrison Ford en Jason Segel in Shrinking van Apple TV+.

Serietips:

Shrinking - Harrison Ford is tachtig en speelt momenteel in twee televisieseries. Wie Skip Intro vorige week heeft geluisterd, weet dat ik niet heel erg onder de indruk was van zijn werk in de eerste aflevering van 1923 (de rol ligt niet héél ver van alles wat hij eerder deed af). Maar in Shrinking laat de legendarische acteur zien hoe ontzettend grappig hij kan zijn. Hij bromt nog steeds, maar hij zingt ook vol overgave mee met slechte jaren ‘00 popmuziek, is uiterst overtuigend en aandoenlijk als hij stoned is, en weet met een enkele gezichtsuitdrukking of woord al een lach op te wekken. Ford is dan ook de voornaamste reden waarom je de show moet kijken, al is de dramatische comedy in z’n geheel ook lang niet slecht. Shrinking wordt geschreven door Jason Segel (How I Met Your Mother) en Ted Lasso-schrijvers Bill Lawrence en Brett Goldstein en gaat over een therapeut (Segel) die rouwt om zijn overleden vrouw en besluit om de manier waarop hij zijn patiënten behandelt radicaal te veranderen. De eerste aflevering is niet heel sterk, maar aan het einde van het seizoen heb je ieder personage in je hart gesloten. En Harrison Ford is vanaf nu mijn spirit animal. (Vanaf 27 januari op Apple TV+)
The Thief, his Wife and the Canoe - Deze Britse miniserie vertelt een waargebeurd verhaal dat al net zo heerlijk vreemd is als de titel. In de jaren ‘00 besluit John Darwin, een man die door zijn vrouw Anne wordt omschreven als iemand ‘die altijd meer wil’, zijn eigen dood in scène te zetten zodat zijn vrouw het geld van zijn levensverzekering kan opstrijken. Hij fingeert een kano-ongeluk en verstopt zich vervolgens jarenlang in de leegstaande woning naast die van zijn vrouw, om iedere dag via de geheime tussendeur tussen de twee huizen naar binnen te glippen en in zijn eigen keuken het door zijn vrouw bereidde Engelse ontbijt te nuttigen. Iets dat werkt tot ze een domme fout maken en gepakt worden. Deze serie kijkt vooral naar de reden waarom Anne met dit absurde plan instemde, en vervolgens jarenlang hun twee kinderen voorloog, en hoe manipulatie en dwang binnen een huwelijk kan werken. Iets dat niet overbodig is aangezien de Britse tabloids toen Darwins bedrog uitkwam vooral Anne als schuldige bestempelden en niet man die het allemaal had bedacht en uitgevoerd. Soms is de waarheid echt vreemder dan fictie. (Nu op NPO start)

**The Makanai: Cooking for the Maiko House** **van Hirokazu Kore-eda staat nu op Netflix.**

Series die ik zelf ga proberen:

The Makanai: Cooking for the Maiko House: Netflix blijft de plek waar zomaar iets bijzonders verschijnt (en bijna direct verdwijnt tussen al die andere ‘gourmet cheeseburgers’ die wekelijks uitkomen), en als ik de recensies moet geloven is The Makanai: Cooking for the Maiko House iets bijzonders. De Japanse serie, gemaakt door Palme d'Or-winnaar Hirokazu Kore-eda, gaat over twee tienermeisjes die dromen van een leven als geisha en in Kyoto gaan trainen als maiko (geisha in opleiding). Maar waar een van hen gemaakt lijkt voor het vak, ontdekt de ander dat ze liever in de keuken van het maiko-huis is. Iedere recensie die ik lees, zegt dingen als ‘zo troostend als een zelfgemaakte maaltijd’ en ‘geen geweld, geen verraad, slechts subtiele spanningsbogen en fake-outs’. Ook zag ik de vergelijking met de Britse serie All Creatures Great and Small dat het hele ‘niets-aan-de-hand-geniet-nou-maar-van-deze-lieflijke-verhalen’-genre heeft uitgevonden. Dit plus het feit dat deze serie ook nog eens veel shots van heerlijke gerechten bevat, maakt mij erg benieuwd. (Nu op Netflix)
Extraordinary - In het paralelle universum van deze Britse Disney+-serie krijgt iedereen op z’n achttiende verjaardag een superkracht. Iedereen, behalve Jen. Jen is vijfentwintig als we haar ontmoeten en heeft nog steeds geen idee wat haar bijzonder maakt, wat best heel lastig is in een wereld waar iedereen wel iets kan. Van vliegen en shapeshiften tot, err, mensen laten klaarkomen met slechts een enkele aanraking (niet de meest benijdenswaardige superpower, blijkt). Het is een origineel uitgangspunt en al die absurde superkrachten zijn in de eerste aflevering direct goed voor best een aantal geslaagde grappen. Maar of het genoeg is om het verder wat bekende verhaal - een ongemakkelijke twintiger die zichzelf moet vinden - boven het gemiddelde uit te halen, durf ik na slechts een aflevering nog niet te zeggen. Ik ga even doorkijken dus. (Nu op Disney+)

Serienieuws:

Niet alleen Netflix en HBO Max cancelen series, ook Apple TV+ zet weleens series stop. Zo krijgt Shantaram met Charlie Hunnam geen vervolg meer en is het ook klaar voor Justin Theroux’ Mosquito Coast na twee seizoenen.
Het derde seizoen van Ted Lasso is bijna hier. Een precieze datum hebben we nog niet, maar de succesvolle Apple TV+-serie komt in ieder geval in ‘de lente’, wat dus al over minder dan twee maanden kan zijn. Of dit het laatste seizoen is, is nog niet duidelijk. Wel heeft de cast inmiddels een enorme loonsverhoging gekregen en volgens The Hollywood Reporter getekend voor eventuele vervolgseizoenen, mochten die er komen. Vooral dat laatste is opvallend, omdat de makers altijd hebben aangegeven dat dit een verhaal met maar drie delen/seizoenen zou zijn. Nu is het wel zo dat zowel schrijver Bill Lawrence als acteur en schrijver Brendan Hunt (Coach Beard) al hebben gehint op een eventueel vervolg - of ‘een ander verhaal’ zoals ze het noemen. Iets dat ik niet erg zou vinden, mits ze zich houden aan dat originele verhaalidee van drie delen en dat eerst afmaken. Niet opblazen, of verlengen, of onnodig ingewikkeld maken. Afmaken. Niets erger dan series die te lang doorgaan immers…
En er is een teaser trailer van de nieuwe Prime Video-serie Daisy Jones and the Six naar het gelijknamige boek van Taylor Jenkins Reid over de opkomst en neergang van een populaire rockband in de jaren ‘70. Riley Keough en Sam Claflin spelen de hoofdrollen, en ook Timothy Olyphant heeft een gastrol.