Severance is terug en goed. Maar is de terugkeer te laat?
Er zat drie jaar tussen de twee seizoenen van de Apple TV+-serie. Een eeuwigheid.
Steun I Like to Watch
I Like To Watch is op dit moment gratis. Maar wist je dat je me ook financieel kunt steunen met een betaald abonnement? Al vanaf €2,50 per maand zelfs, ofwel een derde van een Netflix Basic-abo. In ruil daarvoor krijg je nu ook een persoonlijke serietip!! Van mij! En wellicht in de toekomst ook exclusieve content. Upgrade hier:
Op dit moment liever niet nóg een abonnement? Een eenmalige bijdrage mag natuurlijk ook en kun je hier doen. Ik zou het geweldig vinden als je me helpt. Maar wat je ook doet, bedankt voor het lezen.
Beste lezer,
Vijf sterren krijgt het nieuwe seizoen van Severance van mij, in zowel de VPRO gids als bij NRC (al zijn het daar ballen). ‘Het is precies zo mysterieus, ondoorgrondelijk, duister, komisch, confronterend en oogstrelend mooi als het eerste seizoen was. Alleen misschien zelfs nog net iets spannender’, schreef ik in de krant over de dystopische en tegelijkertijd akelig herkenbare serie over een mysterieus, groot bedrijf waarvan een aantal werknemers hun hersenen hebben laten scheiden, zodat ze een werkgeheugen en een privé-geheugen hebben. Nu komt mijn enthousiasme voor dit tweede seizoen wel met een flinke kanttekening: ik heb maar zes van de tien afleveringen kunnen kijken. Wie weet schiet het geheel in de tweede helft nog spectaculair van de rails (het zou zomaar kunnen met een bizar verhaal als dit), en moet ik m’n ballen terugnemen. Als dat zo is, hoor je het uiteraard hier.
Dat ik maar zes afleveringen heb gezien, was overigens geen luiheid of onwil van mijn kant. Ik had er gewoon niet meer tot mijn beschikking. En voor zover ik kan zien, gold dit voor een groot deel van de recensenten, ook buiten Nederland. Wat wellicht betekent dat de laatste vier afleveringen gewoon nog niet af waren. Iets dat is op z’n minst opmerkelijk te noemen is voor een serie die drie jaar, DRIE JAAR, de tijd heeft genomen tussen het eerste en tweede seizoen.
Waarom het zo lang duurde, blijft gissen. Ik schreef hier eerder al over geruchten dat het achter de schermen bij de Apple TV+-serie hommeles was. Matthew Belloni van Puck beweerde in 2023 in zijn nieuwsbrief dat de twee hoofdschrijvers van het eerste seizoen van de serie, bedenker en nieuwkomer Dan Erickson en ervaren scenarist Mark Friedman, niet eens meer met elkaar zouden praten, zo hoog was hun ruzie opgelopen. Iets dat het schrijven van het tweede seizoen uiteraard wat lastiger maakte. Dit was volgens Belloni de reden dat de productie enorme vertraging opliep. Maar dat heeft regisseur Ben Stiller altijd tegengesproken (alle makers gooien de vertraging op perfectionisme, en uiteraard op de stakingen in Hollywood), en volgens Wikipedia hebben Erickson en Friedman samen aflevering zeven geschreven.
Wat er ook is voorgevallen, we zullen het nooit weten, feit blijft dat er drie jaar tussen het eerste en tweede seizoen zit. Wat veel is. Zelfs voor een serie die in 2022 werd onthaald als grensverleggend en een van de hoogst gewaardeerde titels van Apple TV+. is. Want is drie jaar niet te lang om weg te blijven?
Je herinnert je vast nog dat het eerste seizoen eindigde met een enorme cliffhanger. Het was, als ik eerlijk ben, het enige dat echt nog in mijn geheugen gegrift zat van die eerste negen afleveringen. Alle andere verhaallijnen, zelfs de geiten, het was wat weggezakt in die drie jaar. En hoezeer ik ook had genoten van de serie in 2022, ik merkte dat ik daarom onlangs met wat tegenzin begon aan de nieuwe afleveringen. Het gevoel van urgentie, en de noodzaak om te weten wat er daar in die akelig witte gangen van Lumon Industries nou eigenlijk gaande is, was flink weggezakt merkte ik.
Nu moest ik de serie wel kijken (want: deadlines) dus ben ik het ook gaan doen. En dankzij een werkelijk zenuwslopende openingsscène was ik al binnen een paar minuten compleet in het verhaal gezogen. Maar wat nou als je niet voor je werk moet kijken, maar omdat je er zin in hebt? Ga je dat dan morgen, als de eerste aflevering verschijnt, direct doen? Ik ben toch benieuwd.
Severance is natuurlijk bij lange na niet de enige serie die het geduld van de kijker op de proef stelt. In ons huidige streamingtijdperk nemen makers volop de tijd voor hun nieuwe reeks afleveringen. Het blijft een van de grootste verschillen met de tv-industrie van vroeger waarin series jaarlijks in september een nieuw seizoen uitbrachten, meestal met 22 (!) afleveringen. Nu schreef ik laatst al over de terugkeer van de, ahum, terugkerende series, maar dat blijven vooralsnog toch de uitzonderingen. De gemiddelde show neemt nog steeds twee jaar voor de productie van een nieuwe bups afleveringen.
En dan heb je dus die paar series die het nog bonter maken.
Squid Game kwam eind vorige maand bijvoorbeeld ook na ruim drie jaar pas terug, en als ik in mijn bubbel kijk, had de lange tijd tussen seizoenen wel degelijk een negatief effect op de kijkcijfers (de serie stond maar heel kort op nummer 1 in de kijk top 10) en buzz (niemand leek het dit keer over de show te hebben die ooit de wereld op z’n kop zette). Stranger Things moet dit jaar terugkomen - ook na drie jaar - met het vijfde en laatste seizoen, en iedereen zet zich nu al schrap voor de inmiddels volwassen acteurs die doen alsof ze pubers zijn (Millie Bobby Brown is tegenwoordig een getrouwde vrouw. Van twintig, maar toch…). Andors tweede en laatste seizoen werd door Disney+ van 2024 naar dit jaar geschoven, schijnbaar omdat de streamer de Star Wars-series zoveel mogelijk wil verspreiden. En over Euphoria is het laatste bericht dat een volgend seizoen pas in 2026 zal uitkomen, waardoor er vier jaar tussen het laatste en nieuwe zal zitten. Een groot risico voor een serie die is gericht op jongere kijkers, want de kans is aanwezig dat mensen het inmiddels letterlijk zijn ontgroeid.
Dat laatste lijkt me geen probleem te zijn voor Severance (ik schat in dat de frontale kwab van de gemiddelde Severance-kijkers al een tijdje volledig ontwikkeld is). En wie weet dat de opgebouwde anticipatie in dit specifieke geval zelfs gaat helpen. Al die artikelen die nu schreeuwen dat deze geweldige serie ein-de-lijk terug is, dat moet kijkers die de titel eerder links hadden laten liggen toch nieuwsgierig maken? (Mazzelaars die nu in een keer door kunnen halen met twee seizoenen!)
Aan de marketing van Apple TV+ zal het in ieder geval niet liggen. Want de streamer die normaal bar weinig aan de promotie van hun series doet, liet de hoofdrolspelers van Severance achter hun Macrodata Refinement-bureaus plaatsnemen in Grand Central Station in New York tijdens de ochtendspits deze week:
Of deze pr-stunt, de vele interviews die de cast en makers gaven en de overwegend lovende recensies voldoende gaan zijn voor een succesvol seizoen, merken we de komende weken. Aan mij zal het in ieder geval niet liggen. Want naast mijn dubbele vijf sterren/ballen waardering, ben ik ook van plan de afleveringen de komende tijd samen met Danielle in Skip Intro+ uitgebreid te ontleden (abonneer je hier).
Er komt deze week overigens nog veel meer uit. Hieronder tip ik weer een aantal toffe dingen. Waaronder twee haast klassieke tv-series, en een ingetogen true crime-drama.
Veel kijkplezier,
Anke
Nu in Skip Intro: het seriejaar 2025
In de nieuwste Skip Intro bespreken Danielle en ik met veel enthousiasme The Pitt en Severance. Twee weken geleden keken we al uitgebreid naar het nieuwe seriejaar dat voor ons ligt, en er komt heel veel leuks aan:
Serietips:
The Pitt - Ik was vergeten hoe leuk het is om naar een goedgemaakte ziekenhuisserie te kijken. Een waarin iedere aflevering een paar interessante, spannende medische gevallen behandelt en de acteurs de helft van de tijd dingen roepen en zeggen die ik niet begrijp omdat ik geen geneeskunde heb gestudeerd. The Pitt doet denken aan de tv-series van weleer, ook dankzij de 15 afleveringen die het eerste seizoen telt. De meest logische vergelijking is met ER, wat een van de beste series ooit blijft. Dit is trouwens geen toeval, want zowel de schrijver als een producent en hoofdrolspeler Noah Wyle waren eerder betrokken bij die klassieke ziekenhuisserie. Vandaar wellicht dat de weduwe van ER’s bedenker Michael Crichton een rechtszaak heeft aangespannen, omdat ze meent dat The Pitt - dat ook op de Spoedeisende hulp speelt - een reboot is van de serie van haar echtgenoot. Dat is het overigens niet. Helaas aan de ene kant, want ik zou best terug willen naar County General in Chicago, al is The Pitt (dat in Pittsburgh speelt) ook meer dan de moeite waard. En met maar liefst 15 afleveringen, voelt het echt als een ouderwets televisieseizoen. (Nu wekelijks op HBO Max)
Severance - Ik schreef het hierboven al, maar het tweede seizoen van Severance was de moeite van het lange wachten waard. De serie weet knap die spanning van het eind van seizoen één weer direct op te pikken, en maakt de puzzel dit seizoen enkel complexer en ingewikkelder. Ik zag slechts zes van de tien afleveringen, dus als het geheel nog van de rails gaat, kom ik er op terug. Maar voor nu: dikke vette kijktip! (De eerste twee afleveringen staan morgen op Apple TV+)
The Breakthrough - In 2004 werden in een klein Zweeds stadje twee mensen op straat doodgestoken, een vrouw van middelbare leeftijd en een jongetje van acht (trigger warning voor, nou ja, iedereen). Zestien jaar lang bleef de politie, waaronder een zeer gedreven, haast geobsedeerde rechercheur, zoeken naar de dader. Iets dat uiteindelijk pas in 2020, dankzij stamboomonderzoek, lukte. Deze uiterst ingetogen maar toch meeslepende miniserie laat in vier afleveringen mooi zien hoe frustrerend en slopend deze zaak moet zijn geweest voor de betrokkenen. Wederom een true crime-serie die de focus niet op de dader legt (die zie je amper) maar op de nabestaanden en de rechercheur die zichzelf verloor in de zaak, tot die doorbraak er eindelijk was. Indrukwekkend. (Nu op Netflix)
Marriage - Deze vierdelige, Britse miniserie kijkt naar het alledaagse huwelijk van Ian (Sean Bean) en Emma (Nicola Walker). Ze zijn van middelbare leeftijd, hebben een uit huis wonende dochter (met een nogal problematisch vriendje), een fijn huis (op de mierenkolonie na die het op de prullenbak heeft gemunt) en ze ruimen dagelijks de afwasmachine in en uit, en in en uit. Heel gewoontjes allemaal. In tegenstelling tot andere recente series en films met het woordje ‘marriage’ in de titel, kabbelt in deze serie het leven van Ian en Emma vooral voort. Er zijn geen slaande ruzies of affaires. Er is eerder sleur, oud verdriet dat zomaar de kop kan opsteken maar ook soms het genot van het alledaagse leven. Ian kampt met fikse verveling en eenzaamheid omdat hij, sinds hij overbodig is bevonden, geen werk meer heeft. En Emma heeft meer ambitie dan haar zelfingenomen baas bij het kleine advocatenkantoor waar ze werkt, aan kan. Maar aan het einde van de dag zitten Ian en Emma samen op de bank een zakje kroepoek weg te snaaien. Omdat het allemaal zo alledaags is, en de twee soms minutenlang zwijgend hun huishoudelijke taakjes doen, kan ik me voorstellen dat deze serie niet voor iedereen is. Ik daarentegen vond het fascinerend, soms hartstikke spannend maar vooral vaak herkenbaar. Ik voelde me zelfs bijna betrapt toen ik aan het einde van de avond, net als Sean Bean, mijn theekop in de afwasmachine zette. (Nu op NPO Start, met abonnement)
Series die ik zelf ga proberen:
High Potential - Een alleenstaande moeder met een IQ van 160 (leuk gespeeld door Hacks-actrice Kaitlin Olson) werkt als schoonmaakster bij de LAPD waar ze tijdens het dweilen een doos vol bewijs in een moordzaak omstoot. Terwijl ze de foto’s van het plaats delict bijeenraapt, ziet haar razendscherpe geest direct een detail waar de rechercheurs overheen kijken. Ze corrigeert hun fout en gaat door met hun werk. Een dag later staat de politie op haar stoep omdat ze met bewijs geknoeid heeft. Wellicht kun je als ervaren tv-kijker wel gokken waar dit heengaat: in plaats van in de problemen te komen, vraagt het hoofd van de afdeling moordzaken haar of ze het team wil komen versterken. High Potential is een haast klassieke tv-serie zoals we ze vaker zagen, over een vreselijk slimme geest die onoplosbare zaken (een moord, een mysterieus medisch geval, etc.) oplost. Maar net als bij The Pitt, kun je ook hier zeggen dat sommige televisieclichés niet voor niks clichés zijn. Als het werkt, werkt het. Ik heb nog maar een aflevering kunnen kijken en kan je vertellen dat deze serie alles behalve geloofwaardig is en ook op geen enkele manier grensverleggend, maar toch best vermakelijk. (Vanaf 23 januari op Disney+)
Prime Target - Oké, de voornaamste reden dat ik deze serie een kans wil geven, is acteur Leo Woodall. Woodall speelde de mannelijke hoofdrol in een van mijn favoriete series van vorig jaar, One Day, en daarmee heeft hij voor altijd een plekje in m’n hart en gun ik hem een nieuwe hitserie (net als zijn tegenspeelster overigens). Ik vraag me wel af of dat deze thriller van Apple TV+ een nieuwe grote hit gaat zijn. Woodall speelt een briljante wiskundige die op het punt staat een enorme ontdekking te doen, als hij merkt dat er mensen zijn die hem proberen te stoppen. Spannend of cliché? We gaan het zien. (Vanaf 22 januari op Apple TV+)
Serienieuws:
Ik signaleerde in mijn ‘serietrends van 2024’-nieuwsbrief al dat ‘oude’ mensen steeds meer ruimte krijgen op televisie, en ik ben niet de enige die het is opgevallen. Alan Sepinwall in Rolling Stone heeft er nu zelfs een heel artikel over. Het blijft een positieve en leuke ontwikkeling. Hopelijk zet het door.
Iedereen was razend benieuwd wat Jesse Armstrong na Succession zou gaan maken, en het blijkt een film te zijn voor HBO Films. Er zijn nog weinig details bekend, maar het verhaal zou gaan over vier vrienden die elkaar treffen tijdens een financiële crisis. Volgens Deadline is Armstrong nog niet klaar met schrijven, maar wil HBO er toch flink de vaart achter zetten en hopen ze dat de productie nog dit jaar van start kan gaan.
Ik schreef hier al veel over de intro, een van de leukste onderdelen van een serie wat mij betreft. Nu constateert James Poniewozik in The New York Times deze week terecht dat veel series momenteel vergelijkbare opening sequences, zoals het beestje ook heet, hebben. De krant maakte daar ook dit mooie visueel overzicht van de ontwikkeling van de intro door de jaren heen bij.
De vreselijk verwoestende branden in Los Angeles zullen zeker effect gaan hebben op de entertainment industrie. Veel mensen die werken aan de series en films die we kijken, zijn immers getroffen. En ook filmlocaties, waaronder de villa die in Hacks wordt gebruikt, zijn verwoest. Lucas Shaw schreef in zijn nieuwsbrief deze week uitgebreid over wat dit allemaal zal betekenen voor Hollywood.
Tot slot nog even over…
…de heerlijke pr-campagne van Apple voor Severance:
(Ook een ballon maken? Kan hier.)
Ben je op zoek naar iemand die kan schrijven of praten over tv-series en Hollywood? Of wil je adverteren in deze nieuwsbrief? Neem vooral contact met me op!
Deel en stuur door!
Deel I Like To Watch vooral met mensen die ook van series houden.
Schrijf je in!
Is dit je eerste keer hier? Schrijf je dan hieronder in en je krijgt iedere twee weken een nieuwe I Like To Watch vol serietips en -nieuws. Ben je al abonnee en lees je I Like To Watch met plezier? Overweeg dan om een betaald abonnement te nemen zodat je mij steunt bij het maken van deze nieuwsbrief.
Geef een comment!
Heb je opmerkingen of (kijk)tips? Laat het me weten.
I Like To Watch wordt gemaakt door Anke Meijer. De illustraties zijn van Mariëtte Haarlem. Eindredactie door Anemoon Utens.
Het eerste seizoen heeft maar 9 afleveringen, die kijk je gemakkelijk opnieuw en dat zullen veel mensen waarschijnlijk doen. Niet voor niets was Apple+ laatst een weekendje gratis.
Dus nee, denk niet dat drie jaar in het huidige serielandschap te lang is. Mits de marketing aanslaat.
Ben al lang blij dat er überhaupt een nieuw seizoen komt (Mindhunter, anyone).