Kijk jij je series al met closed captions?
Door te harde muziek en multitasken zetten steeds meer kijkers de (vaak geweldig kleurrijke) ondertiteling voor doven en slechthorenden aan.
Beste lezer,
Ik geloof niet dat ik het woord ‘squelch’ ooit had gehoord voordat ik het in de Engelstalige closed captions (de ondertiteling voor doven en slechthorenden) van het meest recente seizoen van Stranger Things las. Squelching betekent zoveel als een zacht en zuigend geluid maken, dat wat je bijvoorbeeld hoort als je door de modder loopt, zo vertelde het woordenboek van Google me. Ik denk niet dat er een Nederlands woord voor bestaat, en als er al iets vergelijkbaars is (zompig?), dan is het in ieder geval niet iets dat tegelijkertijd zo mooi en akelig is als squelch. Een woord waarvan de haartjes in je nek overeind gaan staan als je het leest, en dat dus perfect is om de natte, slijmerige en onheilspellende voetstappen van schurk Vecna te omschrijven.
Ik was niet de enige die het woordje opviel. De uiterst kleurrijke ondertiteling voor doven en slechthorenden van het vierde seizoen van Stranger Things - squelching was niet het enige mooie woord; howling, shrieking en panting kwamen ook veelvuldig voorbij - werd op social media zoveel besproken, dat website Vulture zelfs besloot de creatieve mensen die ervoor verantwoordelijk waren uitgebreid te interviewen.
Dat de closed captions van dit seizoen van Stranger Things uitgebreider en spannender waren dan bij eerdere seizoenen, is geen toeval. Netflix besteedt de laatste tijd meer aandacht aan de ondertiteling voor mensen met een hoorbeperking, net als dat het ook de audio description, de gesproken omschrijvingen voor visueel beperkte mensen, flink heeft opgeschroefd. Wat een hele goede ontwikkeling is voor een aanzienlijk deel van de bevolking, een deel dat vaak heel makkelijk wordt vergeten. Maar opvallend is wel dat deze hulpmiddelen volgens The Wall Street Journal ook steeds meer gebruikt worden door mensen die prima horen of zien. Zo zijn er volgens dit heerlijke artikel blijkbaar heel veel Bridgerton-fans die niet alleen willen kijken naar de stomende seksscènes in het kostuumdrama, maar deze ook graag omschreven horen worden (een outtake van zo’n omschrijving die ik je niet wil onthouden: ‘He lies behind her, gently moving his hand between her thighs. Their lips remain pressed together as he shifts to lie over her, supporting his weight on his powerful arms…’).
Zelf heb ik de audio description nog nooit gebruikt (al ben ik nu wel benieuwd), maar de (Engelstalige) closed captions staat bij ons thuis bijna altijd aan. Niet zozeer voor de huiveringwekkende omschrijving van Vecna’s voetstappen, al is dat een mooie bijkomstigheid, maar omdat het me echt helpt om te volgen wat er wordt gezegd. Dit kan natuurlijk ook met Nederlandstalige ondertiteling, maar wat mij betreft hoeft wat er wordt gezegd niet vertaald te worden, enkel verduidelijkt.
En ik blijk niet de enige. Uit een Amerikaans onderzoek bleek dat maar liefst 70 procent van de volwassen Gen Z’ers de closed captions gebruikt, en 53 procent van de Millennials. Een veelgebruikte reden is dat de muziek vaak te hard staat om de dialogen goed te kunnen verstaan (Eens! Al schijnt het ook zo te zijn dat acteurs tegenwoordig minder duidelijk praten omdat ze het gesprek minder ‘theatraal’ en meer realistisch willen maken.). Ook een lastig accent kan een aanleiding zijn om de ondertiteling te gebruiken. Een andere reden is dat het helpt om te kunnen multitasken, want een serie kijken en tegelijkertijd door Twitter of TikTok scrollen gaat natuurlijk een stuk makkelijker wanneer je even snel kunt lezen wat er op televisie gezegd wordt. (Iets waar ik me ook te vaak schuldig aan maak…) En tot slot is de ondertiteling ook handig als je iets wilt kijken in een ruimte waar andere mensen bij zijn, zonder het volume aan of hard te hoeven zetten.
Is de populariteit van de closed captions een teken dat we te veel tegelijkertijd doen? Waarschijnlijk wel. Ga ik zelf daarom nooit meer op mijn telefoon kijken terwijl ik ook naar tv kijk? Waarschijnlijk niet. Al zag ik onlangs wel een serie waarbij ik oprecht twintig minuten lang vergat dat ik een telefoon had, wat een geweldige ervaring was. Ik tip die serie, en meer, uiteraard hieronder.
Veel kijkplezier!
Anke
The Old Man en De 100 beste series aller tijden: luister nu naar de zevende aflevering van Skip Intro!
In de zevende aflevering van Skip Intro hebben Alex Mazereeuw en ik het over The Old Man en een nieuwe lijst van Rolling Stone waarop de 100 beste series aller tijden staan. Luister de aflevering hier, en natuurlijk op al die andere plekken waar je je podcasts vandaan haalt.
Serietips:
The Old Man - In de eerste aflevering van The Old Man zit een minutenlange achtervolgings- en vechtscène. Nu ben ik normaal helemaal niet zo van eindeloos geweld, toch vond ik dit een van de meest spannende scènes van het jaar. Dat komt grotendeels door een van de betrokkenen; de oude man uit de titel gespeeld door Jeff Bridges. De inmiddels 72-jarige, legendarische acteur is geweldig in deze serie en heeft, voor zover ik heb begrepen, bijna al zijn stunts zelf gedaan. Bridges, die heerlijk gromt, is dan ook de voornaamste reden om The Old Man te kijken. Al is de aanwezigheid van de altijd steengoede John Lithgow een goede tweede, gevolgd door het sterke spel van de immer geweldige Amy Brenneman. In The Old Man speelt Bridges een oude, ondergedoken CIA-agent die op gepensioneerde leeftijd opnieuw wordt ingehaald door zijn verleden en op de vlucht moet. Iets dat hij, getuige die vechtscène in de eerste aflevering, nog steeds prima kan, zelfs nu hij ‘s nachts drie keer uit zijn bed moet om te plassen. Ik heb de eerste drie afleveringen gezien en vind het erg goed en spannend. Volgens mijn Skip Intro co-host Alex Mazereeuw, die het hele seizoen keek, zakt het in het midden van het seizoen even in, maar eindigt het opnieuw heel sterk (luister hier naar ons hele gesprek over de serie). Ik kan hoe dan ook niet wachten om door te kijken. (De eerste twee afleveringen staan nu op Disney+)
Die Kaiserin - Er is een kleine Sisi-hype gaande. Vorig jaar kwam er al een Duitse serie uit over de keizerin van Oostenrijk (Sisi, te zien op NPO Start), momenteel draait de film Corsage in de bioscopen en vanaf deze week heeft Netflix Die Kaiserin, een serie over de eerste maanden na het huwelijk van Elisabeth en Franz Joseph. Zo mierzoet als de films uit de jaren ’50 met Romy Schneider zijn al deze nieuwe vertellingen van het beroemde liefdesverhaal niet (er zijn blote borsten, er is overspel, in de film gebruikt de keizerin zelfs heroïne). En van de drie titels zou ik als eerste Corsage kijken, dat een soort arthouse kijk op een veertigjarige, doodongelukkige en redelijk excentrieke keizerin biedt (ik geloof dat deze versie overigens niet heel ver van de waarheid staat). Van de series, vond ik Die Kaiserin de betere. Sisi is wat mij betreft iets te soapy met wel hele bijzondere uitstapjes van het ware verhaal. Die Kaiserin blijft iets dichter bij de geschiedenis en heeft goed gekeken naar zowel The Crown als Bridgerton. Het niveau van die laatste titels haalt Die Kaiserin wat mij betreft niet, maar een gedegen kostuumdrama is het wel. (Nu op Netflix)
The Bear - The Bear is eindelijk hier te zien en ik snap nu waarom de recensenten in Amerika afgelopen zomer niet uitgesproken raakten over deze serie. Want The Bear is fucking geweldig, om maar een woord te gebruiken dat min of meer iedere tweede zin gebruikt wordt in de show. Ontspannen televisie is het dan ook niet. Maar dat is wat mij betreft juist de aantrekkingskracht. The Bear is enerverend, intens, super stressvol, aangrijpend en echt heel, heel goed. Jeremy Allen White speelt Carmy, een prijswinnende chefkok die terugkeert naar Chicago om het restaurant van zijn overleden broer Michael (Jon Bernthal in flashbacks) over te nemen. Dit gaat niet heel soepel, aangezien de helft van het personeel weinig trek heeft in zijn nieuwe, meer efficiënte manier van werken, of het idee dat de old school zaak bekend om z’n beef sandwiches moet veranderen om te overleven in een aan gentrificatie onderhevig Chicago. Daarbij is het verlies van Michael voor iedereen, en met name Carmy zelf, nog behoorlijk rauw. Flink wat emoties die in de ongekend stressvolle omgeving van een restaurantkeuken regelmatig tot een kookpunt komen dus. Zeker als de elektriciteit uitvalt, en keukenmachines kapot gaan. De twintig minuten van aflevering zeven, dat in één shot is opgenomen, zijn wat mij betreft de beste twintig minuten televisie die dit jaar zijn gemaakt. Ik moet er nog steeds van bijkomen. Fucking geweldig deze serie, ik kan het niet anders zeggen. (Alle afleveringen staan 5 oktober op Disney+)
Series die ik zelf ga proberen:
Derry Girls - Het derde en laatste seizoen van Derry Girls verschijnt volgende week op Netflix, en na alle ontzettend goede dingen die ik over deze komedieserie gehoord heb, denk ik dat het tijd is dat ik er eindelijk eens aan begin. Derry Girls gaat over een groepje tieners, waaronder Bridgertons Nicola Coughlan, in het Noord-Ierse Derry van de vroege jaren ‘90 en het kijkt naar hoe het is om jong te zijn in die immense schaduw van de op zijn einde lopende ‘troubles’. Zowel seizoen 1 als 3 hebben een 100 procent fresh score op Rotten Tomatoes, dus ik ben erg benieuwd. (Seizoen 3 komt 7 oktober op Netflix)
Serienieuws:
De kersverse Koning van Engeland had liever gezien dat het nieuwe seizoen van The Crown nog even werd uitgesteld, maar daar heeft Netflix zich niet van aangekondigd. De streamer kondigde afgelopen weekend aan dat seizoen 5, het seizoen waarin de akelige scheiding tussen Charles en Prinses Diana centraal staat, op 9 november zal verschijnen. Nu al zin in!
En we hoeven nog minder lang te wachten op een ander nieuw seizoen waar naar uitgekeken wordt, want HBO’s zomerhit uit 2021 komt eind volgende maand al terug. Op 31 oktober is The White Lotus - de miniserie die geen miniserie was - terug voor een tweede seizoen. Ditmaal op Sicilië en met, op de terugkeer van Jennifer Coolidge na, een hele nieuwe cast waaronder Michael Imperioli van The Sopranos.
HBO gaf ons begin deze week ook de eerste trailer van The Last of Us, een serie naar het gelijknamige videospel dat twintig jaar nadat een dodelijk virus de mensheid heeft uitgevaagd speelt. De trailer voelt een beetje als een hele donkere versie van Station Eleven, maar met Pedro Pascal in de hoofdrol en Craig Mazin die eerder Chernobyl maakte aan de knoppen, moet het toch goed zijn:
Nog even over…
…de man die het het zwaarst heeft op televisie momenteel:
Deel en stuur door!
Vind je I Like To Watch leuk? Deel ‘m dan vooral met al die mensen die ook van series houden.
Schrijf je in!
Is dit je eerste keer hier? Schrijf je dan hieronder in en je krijgt iedere twee weken een nieuwe I Like To Watch vol serietips en -nieuws.
Laat weten wat je vindt van I Like To Watch!
I Like To Watch wordt gemaakt door Anke Meijer. De illustraties zijn van Mariëtte Haarlem. Eindredactie door Anemoon Utens.