Een Netflix-serie herken je meteen
Een serie van Prime Video daarentegen...
Beste lezer,
Lijken alle Netflix-series op elkaar? Ik vind van wel. En dan heb ik het niet zozeer over de inhoud of kwaliteit, vooral die laatste kan immers flink verschillen, maar over de look. Dezelfde kleuren, het licht, de frames, hetzelfde filter misschien... Ik kan er mijn vinger niet helemaal op leggen, maar toen ik deze week de voortreffelijke nieuwe serie Beef (zie hieronder) zat te kijken, viel het me weer op. Want ondanks dat deze miniserie inhoudelijk een van de betere titels van de streamer is die ik in tijden zag, voelde het verder zo ontzettend, enorm Netflix.
Een snelle Google-zoekopdracht bevestigde mijn gevoel en leidde me naar een artikel van Vice van vorig jaar met de kop ‘Why Does Everything on Netflix Look Like That?’. Volgens het artikel heeft de ‘Netflix-look’ te maken met het feit dat de streamer van al z’n producties verlangt dat het min of meer dezelfde cinematografische technieken gebruikt (er is bijvoorbeeld een lijst met goedgekeurde camera’s). Iets dat waarschijnlijk zowel efficiënt is en kosten bespaart, als een manier is om ervoor te zorgen dat iedere nieuwe titel toegankelijk en herkenbaar voelt voor alle leden. En dat laatste past natuurlijk perfect bij de hier eerder besproken gourmet cheeseburger-strategie van Netflix. Een goede Netflix-serie is een hamburger die iedereen lust en altijd in dezelfde, vreselijk herkenbare wikkel komt.
Waar Netflix-series allemaal op elkaar lijken, zijn de series van Prime Video eerder een bijeengeraapt zooitje ongeregeld. Want ondanks dat de streamer van Amazon nu alweer een paar jaar meegaat, en belachelijk veel geld heeft uitgegeven aan diens originals, is er nog steeds niet echt een titel die de streamer definieert. Een serie waarvan je zegt: dat is nou Prime Video! Hits als The Boys en The Marvelous Mrs. Maisel zijn qua populariteit eerder uitzondering dan regel bij de streamer. Veel vaker brengt Prime Video iets uit als het recente Night Sky dat, ondanks een indrukwekkende cast, weinig teweegbrengt en heel snel weer van de radar verdwijnt (en gecanceld wordt). Zelfs Rings of Power, dat toch Bezos’ eigen Game of Thrones moest worden en met veel buzz begon, sloeg aardig snel plat. In Amerika maakte slechts 37 procent van de kijkers het eerste seizoen van de serie af (wereldwijd was dit 45).
The Hollywood Reporter heeft deze week een diepgravend en stiekem best pijnlijk stuk van Kim Masters over waarom het Amazon maar niet lijkt te lukken om echt goede en goed bekeken series te maken. In het artikel quote Masters een niet bij naam genoemde showrunner die zegt dat de streamer, waarmee deze persoon regelmatig werkt, geen enkele visie heeft voor wat een Prime-serie precies is en dat er eigenlijk maar wat wordt gemaakt. Een ander zegt dat het onbegrijpelijk is dat Prime Video ondertussen niet meer successen heeft geboekt gezien het geld dat wordt uitgegeven: ‘Amazon has “more money than God,” this person says. “If they wanted to produce unbelievable television, they certainly have the resources to do it.’
Want Prime heeft, net als AppleTV+, hele diepe zakken (die voornamelijk worden gevuld door een andere tak van het bedrijf). Maar waar Apple TV+ risico’s durft te nemen met verrassende en vernieuwende series, lijkt Prime de plank iedere keer net even mis te slaan. Zelfs een redelijk goed gelukte (en bekeken) serie als Daisy Jones & The Six bleef wat mij betreft een beetje in de middenmoot hangen. Iets dat denk ik niet was gebeurd als de serie door HBO of FX was gemaakt. (Als het een Netflix-serie was geweest, was het misschien niet beter maar wel vreselijk populair geworden.)
Uit het stuk in The Hollywood Reporter blijkt dat het gebrek aan visie en smoel bij Prime enerzijds komt omdat de streamer zoekt naar ‘veilige hits’ als actieserie Jack Reacher (die door het stuk wordt omschreven als een middle-of-the-road-serie, de gourmet cheeseburger van Prime dus) en aan de andere kant veel (te veel) geld uitgeeft om ‘buzzy’ projecten als Daisy Jones aan te trekken en populaire makers als Fleabags Phoebe Waller-Bridge en Atlanta’s Donald Glover binnen te halen. Grote namen die blijkbaar ook nog eens extra veel geld vragen voor een deal met Prime Video omdat de streamer hun derde of vierde keus is, aldus het artikel (ouch).
Binnenkort komt Prime Video met een nieuwe poging om die ‘grote’ serie te krijgen: Citadel. Een ‘global spy show’ die uiteindelijk meerdere aan elkaar gelinkte hoofdstukken in verschillende talen en landen moet krijgen. Een vreselijk ambitieuze serie die wordt gemaakt door de Gebroeders Russo, die eerder meerdere Marvel-films regisseerden en onlangs Oscarwinnaar Everything Everywhere All At Once produceerden. Dit klinkt allemaal veelbelovend, alleen hebben de Russo’s halverwege de productie de showrunner vervangen waardoor heel veel opnieuw moest worden gefilmd. Inmiddels kost de serie daardoor 300 miljoen dollar en is het de duurste Prime-serie, na LOTRTROP. Dat terwijl het eerste seizoen dat deze maand uitkomt niet de geplande 8 afleveringen van een uur, maar 6 afleveringen van 40 minuten telt.
Dit alles geeft mij niet het idee dat Citadel dan eindelijk die grote, streamer definiërende hit zal worden. En als het ondanks (of dankzij) de reshoots kwalitatief toch verrassend goed blijkt te zijn, moet het de komende weken ook nog eens gaan concurreren met heel veel andere series. Want er komt belachelijk veel uit op alle andere streamers. (De deadline voor de Emmy-nominaties komt er weer aan dus alles dat in aanmerking moet komen, wordt nu snel gereleased…)
Vandaar dat ik hieronder maar liefst 10 (10!) series tip (het is waanzin!). En er zit er slechts één bij van Prime Video, al was dat een samenwerking met de BBC en verschijnt de serie bij ons op Disney+.
Veel kijkplezier!
Anke
Een nieuwe Skip Intro
Alex en ik hebben het in Skip Intro deze week uitgebreid over Beef en Transatlantic.
En we zijn natuurlijk helemaal in de ban van Succession, dat met de week magistraler wordt. Luister ook naar onze vreselijk enthousiaste en uitgebreide recaps op Patreon. Deze week was onze nabespreking zelfs langer dan de aflevering zelf…
Serietips:
Beef - Soms, heel soms, komt Netflix opeens met een serie die bovengemiddeld goed is. Zoals Beef. In deze miniserie spelen Steven Yeun en Ali Wong twee inwoners van Los Angeles die na een net-niet-aanrijding op een parkeerterrein van een bouwmarkt, verwikkeld raken in een bijzonder heftige verkeersruzie. En omdat ze alle twee worstelen met depressie en ellende in hun persoonlijke levens, besluiten ze al hun frustraties op elkaar bot te vieren. Hierdoor mondt een enkel verkeersincident uit in een snoeiharde oorlog. De serie houdt het midden tussen een drama en donkere komedie en is verrassend, op momenten diep en vooral heel, heel erg vermakelijk. Ik heb probleemloos vier afleveringen in één zitting weggewerkt, en kon niet wachten de rest te verorberen. Daarnaast neurie ik sinds ik aflevering drie keek nonstop Drive van Incubus, wat ik ook helemaal niet erg vind. (Vanaf NU op Netflix)
Transatlantic - In de vroege dagen van de eerste lockdown keken we massaal naar Unorthodox, een serie van schrijver Anna Winger over een jonge vrouw die het verstikkende leven met haar chassidische echtgenoot in Brooklyn verruilt voor een vrijer leven in Berlijn. Voor haar tweede Netflix-serie besloot Winger het verleden in te duiken, naar een nog verrassend onbekend verhaal over de Tweede Wereldoorlog. Transatlantic, dat duidelijk een groter budget heeft dan Unorthodox en er daarom superglossy uitziet, vertelt het verhaal van de Amerikaanse Varian Fry die in de vroege jaren ‘40 het Emergency Rescue Committee runde vanuit Marseille - een organisatie die zo’n 2200 voornamelijk Joodse mensen hielp ontsnappen aan de Nazi’s. Het is een opmerkelijk verhaal, ook omdat bijna alle vluchtelingen die de ERC hielp, artiesten waren die vervolgens een enorme stempel op de culturele sector van Amerika hebben gedrukt. Kunstenaars en schrijvers die we vandaag de dag nog kennen. Ik sprak Winger en acteurs Corey Michael Smith en Gillian Jacobs laatst in Lille (bekijk het gesprek hier), waar de schrijver vertelde dat ze zich voor de toon van de serie liet inspireren door films en screwball-komedies die in diezelfde periode in Hollywood werden gemaakt. Hierdoor is de serie, ondanks dat het gaat over een serieus onderwerp, opvallend kleurrijk, vrolijk en zelfs humoristisch. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit of ik het ‘best aardig’ of ‘goed’ vind (ik heb drie afleveringen gezien), maar de serie ziet er in ieder geval prachtig uit. En het verhaal verdient een groot publiek. Goed dus dat het op Netflix komt. (Vanaf 7 april op Netflix)
Tiny Beautiful Things - Clare (Kathryn Hahn) zit in een diep, diep gat. Haar huwelijk staat op klappen, ze botst met haar dochter, haar droom om schrijver te worden is geklapt en omdat ze niet echt vrienden heeft om bij te crashen, logeert ze stiekem in de kamer van een dementerende bewoonster in het verzorgingstehuis waar ze werkt. Als een oude vriend haar vraagt om een adviescolumn in een tijdschrift over te nemen, zegt ze eerst ‘nee’. Hoe moet zij nou goed levensadvies geven? Maar de vriend blijft vragen, en uiteindelijk zwicht ze. Dat het beantwoorden van de lezersvragen Clare helpt uit het diepe dal te klimmen, zal geen verrassing zijn. Tiny Beautiful Things vertelt wat dat betreft geen super origineel verhaal. Maar ook eerder vertelde verhalen kunnen, in een nieuw jasje, goed zijn. Zeker met Kathryn Hahn (WandaVision) in de hoofdrol, en een bijrol voor Merrit Wever (Unbelievable). (Vanaf 7 april op Disney+)
The Big Door Prize - AppleTV+ heeft wel een smoel en lijkt zich inmiddels aardig te specialiseren in de dramatische komedies die je zowel een warm en aangenaam gevoel geven als je laten nadenken over het doel van het leven. Wie naast Shrinking en Ted Lasso nog een perfecte serie voor het einde van de avond zoekt (of het begin, dat mag ook), kan nu ook inschakelen op The Big Door Prize. Chris O’Dowd, die je wellicht kent van The IT Crowd, speelt Dusty, een man die uiterst tevreden zijn veertigste verjaardag begint met zijn vrouw en dochter. Als een blij ei suist hij op zijn gloednieuwe step door het gemoedelijke Amerikaanse stadje Deerfield waar hij woont en iedereen kent (Deerfield is bijna net zo quirky als Gilmore Girls Stars Hollow). Het leven is goed, tot er een mysterieuze, futuristische machine in de buurtsuper verschijnt die, in ruil voor een paar dollar, de gebruiker vertelt wat zijn of haar levensdoel is. Dat klinkt onschuldig, maar heeft nogal wat effect op de inwoners van het plaatsje die opeens hun hele leven omgooien. Tot ongenoegen van Dusty. Ik vond de eerste paar afleveringen erg charmant en ben vooral benieuwd waar het heen zal gaan. De serie heeft van AppleTV+ in ieder geval razendsnel een tweede seizoen gekregen. (De eerste vier afleveringen staan nu op AppleTV+)
Alsof er niet genoeg te zien is, keren op 17 april ook Barry en de documentaireserie 100 Foot Wave terug op HBO Max.
Series die ik zelf ga proberen:
The Good Mothers - Het Italiaanse ‘ndrangheta is een van ‘s werelds meest invloedrijke en gevaarlijke criminele organisaties. Deze miniserie, gebaseerd op een waargebeurd verhaal, gaat over drie ‘ndrangheta vrouwen die zich tegen hun eigen mannen en vaders durven te keren en de Italiaanse overheid helpen om de organisatie aan te pakken. Ik heb nog niks gezien, maar hoor dat het heftig maar ook goed is. (Nu op Disney+)
The English - Deze western van de BBC met Emily Blunt staat al heel lang te branden op mijn de harde schijf van mijn mediabox (hij werd eerder door de BBC uitgezonden en verscheen in de VS op Prime Video), maar ik ben er nog niet aan toegekomen. Wat ik uit de recensies heb meegekregen, is dat het een visueel spektakel is en dat de serie soms ver buiten de lijntjes kleurt. Klinkt goed. Ik ben erg benieuwd. (Vanaf 12 april op Disney+)
Boom! Boom! The World Vs. Boris Becker - Mijn moeder was vroeger groot Boris Becker-fan en ik heb uren meegekeken naar zijn tenniswedstrijden. Ik vind het daarom nog steeds een absurd idee dat diezelfde man jaren later in de gevangenis terechtkwam (wegens faillissementsfraude). Alex Gibney, die eerder de fascinerende docu’s over Elizabeth Holmes en Steve Jobs maakte, duikt in twee afleveringen in het leven van de tennisster. (Vanaf 7 april bij Apple TV+)
Florida Man - Geen idee of het was is, maar alleen de titel van deze serie maakt dat ik wil kijken (natuurlijk met dank aan Atlanta). De miniserie gaat over een oud-agent die teruggaat naar Florida, waar hij vandaan komt, om de vermiste ex van een maffiabaas ui Philladelphia te zoeken. (Vanaf 13 april op Netflix)
Het tweede seizoen van House of the Dragon krijgt niet 10 maar 8 afleveringen. Of dit goed nieuws is of niet, moeten we gaan zien. Maar een woordvoerder van HBO zei tegen Deadline dat het is ‘ingegeven door het script’. Blijkbaar heeft showrunner Ryan Condal opnieuw gepuzzeld met de verhaallijnen en daarop wat dingen verschoven, waaronder een belangrijke battle, waardoor het tweede seizoen korter kon. Wel lijkt het erop dat de Game of Thrones-prequel daarom niet drie maar vier seizoenen zal krijgen.
Er wordt al heel lang over gespeculeerd, maar er lijkt dan toch echt een Harry Potter-serie te komen bij HBO Max. J.K. Rowling zal produceren, en er wordt volgens Deadline gezocht naar een schrijver. Ondanks dat ik de boeken heb verslonden en de films met veel plezier keek, kijk ik hier niet naar uit. Jullie?
Tot slot…
…nog even over de hele grote tas van ‘Bridget Randomfuck’ uit Succession:
Deel I Like To Watch vooral met al die mensen die ook van series houden.
Schrijf je in!
Is dit je eerste keer hier? Schrijf je hieronder in en je krijgt iedere twee weken een nieuwe I Like To Watch vol serietips en -nieuws.
Laat weten wat je vindt van I Like To Watch!
I Like To Watch wordt gemaakt door Anke Meijer. De illustraties zijn van Mariëtte Haarlem. Eindredactie door Anemoon Utens.
Thanks weer! Dit vond ik echt weer een goede editie.