Interviewen doe je tegenwoordig in een Zoom Room in plaats van een hotelkamer

Ook de persdagen voor films en televisieseries werden door de pandemie naar Zoom verbannen. En dat bleek (helaas) verdomd handig.

Jun 09, 2022

Hugh Grant in de interviewscène in *Notting Hill*.

Beste lezer,

Eerder deze week had ik een interview met Erin Doherty (Princess Anne in The Crown) over de nieuwe serie Chloe die binnenkort bij Prime Video komt (volgende nieuwsbrief meer). Pre-COVID had ik hiervoor waarschijnlijk naar Londen moeten reizen voor een persdag ergens in een duur hotel. Nu zat ik gewoon thuis achter mijn computer en spraken we elkaar via Zoom. Direct na het gesprek, kon ik de kinderen van de opvang gaan ophalen.

De pandemie heeft veel dingen voorgoed veranderd. Een van die dingen is de persdag, of de ‘press junket’ zoals ze ‘m aan de andere kant van de oceaan noemen. Mocht je geen idee hebben waar ik het over heb, in de film Notting Hill belandt hoofdpersoon Will (Hugh Grant) middenin zo’n junket als hij Anna Scott (Julia Roberts) opzoekt in het Savoy Hotel. De pr-medewerker denkt dat hij een journalist (van Horse & Hound) is en stuurt hem vervolgens van hotelkamer naar hotelkamer om de acteurs en actrices - ‘the talent’ - te interviewen. Grappig genoeg is dat een redelijk accurate weergave van een persdag voor films (en televisieseries) - behalve dat je als journalist meestal niet alleen in een hotelkamer met de ster van de film eindigt.

Toen de hele wereld in 2020 kwam plat te liggen, ging de junket - zoals alles eigenlijk - al heel snel virtueel. In plaats van in mei van dat jaar tegenover Mark Ruffalo te zitten in het hoofdkantoor van HBO in Manhattan, sprak hij vanuit zijn eigen werkkamer in Upstate New York met mij en de andere journalisten die verzameld waren in de Zoom Room over zijn miniserie I Know This Much is True. Was zoomen evenzo enerverend als een tripje New York en een ‘echte’ ontmoeting met Ruffalo? Nee. Maar het was beter dan niks. En stiekem was het ook best handig, aangezien ik die dag jarig was, en na het interview weer verder kon met de taart.

De virtuele junket blijft

Inmiddels is de pandemie, ehh, nou ja, niet meer zo aanwezig, en worden veel vergaderingen niet meer op Zoom maar op kantoor gedaan. Maar de virtuele junket lijkt een blijvertje te zijn. Ik heb er de afgelopen weken een stuk of vier gehad. Voorheen deed ik er hooguit een paar per jaar. Iets meer toen ik nog in New York woonde, al vloog ik daags voor de pandemie nog wel naar Berlijn om Hillary Clinton te interviewen.

Die dagen lijken voorbij. Natuurlijk wordt er ook weer wat op locatie georganiseerd, rondom de televisie- en filmfestivals bijvoorbeeld, maar veel blijft online plaatsvinden. Logisch, want een persdag organiseren waarbij iedereen thuis of op kantoor zit, is een stuk voordeliger voor de studio dan een volledige vloer van een vijfsterren hotel afhuren in L.A. en daar journalisten en ‘talent’ naartoe halen. Ook voor journalisten is de virtuele junket stiekem makkelijker en vooral minder tijdrovend. Iets dat zeker voor een freelancer zoals ik geldt. Laatst had ik twee dagen van elkaar verwijderd interviews voor zowel The Staircase als Conversations With Friends. Dat had pre-COVID betekend dat ik een hele week op pad had moeten zijn, zonder inkomsten. Nu kon ik het tussen mijn andere werk door doen.

De romantiek

Maar missen doe ik het wel hoor. De reisjes, de interviews waarbij je iemand echt aankijkt zonder afgeleid te worden door een van de andere kleine hokjes op je scherm (meestal dat vierkantje waarin je jezelf ziet). Daarbij geeft een echte ontmoeting je verhaal ook direct meer kleur (een kleine verandering in iemands houding na een vraag zie je minder snel op de computer dan wanneer je ernaast zit). Al is het vooral de romantiek van zo’n hectische dag die ik mis. De opwinding als ‘het talent’ binnenkomt en je aan de slag moet. De adrenaline van het zoveel mogelijk vragen proberen te stellen in korte tijd terwijl je collega’s hetzelfde proberen te doen (bij de virtuele junket moet je netjes op je beurt wachten wat een stuk minder enerverend is). Ik hoop daarom dat de ouderwetse junket zoals ie is vereeuwigd in Notting Hill niet helemaal is verdwenen. En dan meld ik me hierbij alvast aan voor de persdag van de volgende HBO-miniserie van Mark Ruffalo, mocht die er ooit komen.

Tot het zover is, tip ik hieronder weer een aantal leuke nieuwe en veelbelovende series, zonder Mark Ruffalo maar met de eerste Islamitische Marvelheld en de superhelden van een openbare basisschool in Philadelphia.

Veel kijkplezier!

Anke

*Abbott Elementary*, een van de betere netwerksitcoms, staat nu op Disney+.

Serietips:

Abbott Elementary - Over Abbott Elementary had ik al veel lovende dingen gelezen, maar zien kon ik het nergens. Tot het vorige week opeens op Disney+ verscheen. Inmiddels heb ik het eerste seizoen gekeken en snap ik waarom de serie over een openbare basisschool in West Philadelphia, waar niet eens geld is voor nieuwe gummetjes, maar de docenten wel hun uiterste best doen, wordt gezien als een van de betere netwerksitcoms in jaren. De serie, geschreven door Quinta Brunson die ook de hoofdrol speelt, heeft zoveel grapjes per minuut dat je de helft mist - zeker wanneer je niet heel erg ‘online bent’ of bekend bent met het falende Amerikaanse schoolsysteem. Maar dat maakt eigenlijk niet uit, want het geheel blijft hartverwarmend. (Nu op Disney+)
Ms. Marvel - De Marvel- en Star Wars-series vallen de laatste tijd een beetje tegen (al ben ik ook niet echt de doelgroep), maar de eerste aflevering van Ms. Marvel was oprecht verrassend en verfrissend. Wellicht ook omdat het minder superheld en meer coming of age was? Ik vind Iman Vellani als de Pakistaans-Amerikaanse Kamala Khan/Ms. Marvel erg goed gecast en leuk. De manier waarop het verhaal wordt verteld was me af en toe iets te vlotjes, al vond ik de momenten waarop de graffiti op de muren van Jersey City ging bewegen en de gesprekken visualiseerde, wel weer erg tof. Ben benieuwd naar de rest! (De eerste aflevering staat nu op Disney+)

Series die ik zelf ga kijken:

Sherwood - Britse politieseries vallen zelden tegen, en ook Sherwood lijkt veelbelovend. De serie vertelt het verhaal van twee klopjachten die tegelijkertijd plaatsvonden in dezelfde bossen bij een mijnstadje in Nottinghamshire in 2004. De één op een man die verdacht werd van moord op een oud-mijnwerker, de ander op een man die zijn dochter had vermoord. De serie werd geschreven door James Graham (Quiz) en zit weer vol bekende Britse hoofden. Ik heb er zin in. (19 juni BBC First)
God’s Favorite Idiot - Deze nieuwe Netflix comedy met Melissa McCarthy en haar man Ben Falcone in de hoofdrol (Falcone creëerde de serie ook) kan óf heel leuk, óf heel vreselijk zijn. Ik kan uit de trailer nog niet opmaken welke van de twee het gaat zijn. De comedy gaat in ieder geval over een heel gewone man die door God wordt uitgekozen om het kwaad te bestrijden. En er zit ook een kleine Gilmore Girls-reünie in. (15 juni Netflix)

*What We Do In The Shadows* krijgt minstens zes seizoenen.

Serienieuws:

Er komt een vijfde en zesde seizoen van What We Do In The Shadows, die erg leuke serie over een stelletje vampieren in Staten Island. Seizoen vier komt deze zomer (in Amerika) uit en de teaser werd onlangs gedeeld.
Omdat tieners nou eenmaal heel hard groeien, was het verschil tussen hoe de cast van Stranger Things er in seizoen drie uitzag en hoe ze in het vierde seizoen zijn, nogal opmerkelijk. Dat zagen de Duffers ook. Daarom komt er waarschijnlijk een sprong in de tijd naar het vijfde en laatste seizoen. Oh, en inmiddels is bekend dat de laatste aflevering van het huidige seizoen niet twee en een half uur is zoals ik vorige keer schreef, maar twee uur en 19 minuten.
Fargo komt terug voor een vijfde seizoen, en Jon Hamm, Juno Temple en Jennifer Jason Leigh zijn bevestigd voor de hoofdrollen.
Dit is geen nieuws eigenlijk, want Jason Sudeikis heeft altijd al gezegd dat hij Ted Lasso als een serie met drie seizoenen voor zich zag. Maar onlangs heeft acteur/schrijver Brett Goldstein ook gezegd dat ze het derde seizoen, dat later dit jaar uit zal komen, hebben geschreven met het idee dat het het laatste is. Nog één keer naar AFC Richmond dus.