Stranger Things is terug (en veel te lang)

De kortste aflevering duurt 1 uur en 3 minuten. De langste twee en een half uur. Maar is dat erg?

May 26, 2022

Het vierde seizoen van *Stranger Things* begint morgen op Netflix.

Beste lezer,

Afleveringen van televisieseries zijn veel te lang, schreef ik in een van de eerste edities van deze nieuwsbrief begin vorig jaar. Aanleiding toen was het gerucht dat de Marvel-serie WandaVision aan het einde van het seizoen zou gaan uitpakken met afleveringen van dik een uur.

Het gerucht bleek een gerucht, de laatste aflevering was ‘slechts’ 41 minuten zonder credits. Maar afleveringen van één uur (of, vooruit, 58 minuten) zijn inmiddels, dankzij de streamers die geen tijdslimiet hanteren, bijna standaard. En met het nieuwe seizoen van Stranger Things waarvan de eerste helft morgen op Netflix verschijnt (de laatste twee afleveringen volgen op 1 juli), voelt het bijna schattig dat ik toen ‘mopperde’ over afleveringen van een enkel uurtje.

Want de kortste aflevering van het vierde seizoen van Stranger Things duurt 1 uur en 3 minuten. En de langste twee en een half uur. TWEE EN EEN HALF UUR. Niet eerder was een enkele aflevering van een (Amerikaanse) televisieserie zo lang.

Moppertweet

Eerder deze week, toen bekend werd dat alle afleveringen op één na meer dan 70 minuten duren, waren het vooral mijn collega serie-recensenten (en ik) die er een mopper-tweetje uitgooiden. Logisch, want wij moeten al die uren kijken. Vaak onder flinke tijdsdruk. Screeners, zoals de afleveringen die je vooraf krijgt om te recenseren heten, hebben namelijk de neiging om regelmatig op het allerlaatste moment te verschijnen. Een paar dagen voor de belangrijke interviews bijvoorbeeld. Of enkele uren voor een deadline. Ook aflevering 7, de laatste van de eerste helft van het nieuwe seizoen van Stranger Things, werd pas afgelopen dinsdag hier in Nederland gedeeld. Dat was flink haasten voor mijn collega van NRC wiens deadline die middag was.

Maar dat mensen die tegen betaling tv-series moeten kijken soms in tijdnood komen, interesseert de ‘gewone’ kijker natuurlijk heel weinig. Terecht. Op Twitter vroeg iemand daarom of een superlange aflevering van Stranger Things een slecht iets moet zijn. Hij verwees naar Band of Brothers uit 2001 dat ook lange afleveringen heeft (niet zó lang, maar toch) en gezien wordt als een van de betere series aller tijden.

Natuurlijk kan een lange aflevering ook steengoed zijn en geen seconde te lang duren omdat alle scènes belangrijk zijn, ieder plotwending het verhaal vooruit stuwt, en alle uitgesproken woorden het verhaal waarde en diepgang geven.

Alleen geldt dit helaas niet voor alle recente series met superlange afleveringen. En ook niet voor het nieuwe seizoen van Stranger Things. Dat is gewoon te lang. Veel te lang.

Schrijven is schrappen zeggen ze altijd. En in dit geval hadden de broertjes Duffer die de serie maken, wat mij betreft flink wat darlings mogen killen. Een of twee verhaallijnen en een aantal (nieuwe) personages zelfs. De eerste 6 afleveringen die ik zag (aan 7 ben ik nog niet toegekomen, want: tijdnood) zijn niet zozeer te lang als wel te vol. Met meerdere verre locaties, verschillende nieuwe toevoegingen aan de cast, en een aantal subplots die te weinig toevoegen en dingen eerder verwarren. Dit zorgt er uiteindelijk voor dat je het ene moment op het puntje van je stoel zit omdat het zo spannend is (echt, heel spannend!), om een scène later achterover te zakken en te denken ‘oh ja, in de woestijn/het vliegtuig/de gevangenis was ook iets aan de hand…’.

Nostalgie

Dit betekent niet dat het vierde seizoen van Stranger Things slecht is. Sterker nog, het is stiekem zelfs een heel goed seizoen met een enger monster en heftigere special effects dan ooit tevoren. Plus genoeg nostalgie, verwijzingen naar jaren ‘80 klassiekers, een emotionele scène met een prachtige Kate Bush-soundtrack en leuke momenten tussen Steve en Dustin (en Steve en Robin, en Robin en iedereen eigenlijk - over nieuwere castleden gesproken die wél iets toevoegden). Alleen zit dat seizoen verstopt onder het extra lange seizoen dat morgen op Netflix begint.

Je vraagt je af waarom er niemand bij de streamer was die de Duffer-broertjes heeft gevraagd wat kritischer naar hun materiaal te kijken. De meest cynische verklaring die ik tegenkwam, kwam van Rolling Stone-recensent Alan Sepinwall die opperde dat Netflix de Duffers wellicht enkel heeft aangemoedigd. Bij Netflix draait het tegenwoordig immers allemaal om hoeveel minuten er wordt gekeken, en Stranger Things is een titel waarvan fans iedere minuut zullen kijken, misschien wel twee keer. Hoe meer minuten dit seizoen heeft, hoe beter dus. Of dit het eindproduct ten goede komt, is wellicht een tweede.

Minder cynisch is het idee dat de Duffers gewoon niet goed zijn in schrappen (heel herkenbaar). En dat Netflix, dat het momenteel zwaar heeft, vooral blij is met de terugkeer van een van hun grootste hits. Want een hit is Stranger Things sowieso, kort of lang.

Een strakker seizoen was beter geweest, vind ik. Toch zit er genoeg Stranger Things in het nieuwe seizoen van Stranger Things om opnieuw te behagen.

Mocht je geen zin hebben in 536 minuten Stranger Things, dan tip ik hieronder ook een aantal nieuwe titels die niet je hele vrije weekend in beslag hoeven te nemen.

Veel kijkplezier!

Anke

*Night Sky* met Sissy Spacek en J.K. Simmons staat nu op Prime Video.

Serietips:

Night Sky - Deze nieuwe dramaserie met een scifi-randje met J.K. Simmons en Sissy Spacek heeft redelijk lauwe kritieken gekregen. Ook ik wist lange tijd niet of ik het nou écht wat vond of niet. Dat had niets te maken met de acteurs die zeer overtuigend een ouder echtpaar spelen die al vijftig jaar samen lief en leed delen, maar met het scifi-randje. Simmons en Spacek zijn namelijk de Yorks, en de Yorks hebben een portaal naar de ruimte gevonden onder hun gereedschapsschuurtje in de tuin waarmee ze regelmatig naar een andere planeet reizen om daar naar de sterren te kijken. De serie wist me uiteindelijk toch te grijpen, niet in de minste plaats omdat ik de Yorks in m’n hart heb gesloten. Daarbij is er geen beter moment om samen met Simmons en Spacek naar een andere planeet te ontsnappen, dan deze week. (Nu op Prime Video)
Prehistoric Planet - Het is bijna een surrealistische ervaring; een natuurdocumentaire aan elkaar gepraat door David Attenborough over beesten waarvan je wéét dat ze niet meer bestaan maar er toch levensecht uitzien. Alsof het een nieuw seizoen van Planet Earth is en de makers simpelweg een stukje aarde hebben ontdekt waar de prehistorische beesten - verrassing! - nog leven. Prehistoric Planet is de zoveelste serie die al dat geld van Apple heel goed heeft gebruikt en is, zeker met een kleinere dinofan, een genot om te kijken. (De eerste afleveringen staat nu op Apple TV+)
The Outlaws - In de eerste aflevering van deze Britse ‘misdaad/thriller/komedie’-serie, zoals Wikipedia ‘m omschrijft, komt een heerlijk shot voorbij van Christopher Walken die braaf ingesnoerd in een lullig minibusje zit. The Outlaws, gemaakt door Stephen Merchant (The Office) weet precies wie ze met Walken in huis hebben gehaald, en wat ze met hem moeten doen (hij danst op een gegeven moment ook heerlijk met een bezem). Maar niet alleen Walken, ook de rest van de serie over een groepje mensen dat samen een taakstraf moet volbrengen en per ongeluk verwikkeld raakt in een benderuzie, is vermakelijk. Niet perfect, soms wat cliché, maar ook heel makkelijk om gewoon leuk te vinden. (Vanaf maandag 6 juni wekelijks op BBC First)

Series die ik zelf ga proberen:

Obi-Wan Kenobi - Ik ben oud genoeg om me te herinneren hoe teleurgesteld de fans waren toen Episodes I tot III van Star Wars uitkwamen. Daarom verrast de opwinding die er nu is om Ewan McGregor en (vooral) Hayden Christensen weer in hun oude rollen te zien me een beetje. Maar nostalgie is een sterke emotie. Ik ben zelf vooral benieuwd of Obi-Wan Kenobi straks in de categorie The Mandalorian (goed) valt of in die van de matig ontvangen The Book of Boba Fett. Omdat Disney+ geen screeners heeft gedeeld, en er dus nog geen recensies zijn, weten we het echt pas morgen. (Vanaf 27 mei wekelijks op Disney+)
Irma Vep - Deze miniserie is een remake van de jaren ‘90 film Irma Vep van de Franse regisseur Olivier Assayas over een actrice (Alicia Vikander) die naar Frankrijk reist om de remake van een Franse klassieker te maken. Klinkt behoorlijk meta en als ik de eerste reacties uit Cannes mag geloven waar de serie in première ging, is het dat ook. (Vanaf 6 juni op HBO Max)

Het charmante *Trying* komt 22 juli terug bij Apple TV+.

Serienieuws:

Het charmante en verrassend emotionele Trying, over een Brits stel gespeeld door Rafe Spall en Esther Smith dat een kind gaat adopteren wanneer zwanger worden niet lukt, is vanaf 22 juli terug bij Apple TV+. Ik kijk ernaar uit!
Er was veel kritiek op de eerste trailer van de aankomende Marvelserie She-Hulk: Attorney at Law met Tatiana Maslany in de hoofdrol die 17 augustus bij Disney+ begint. Zo lijkt de CGI niet heel spetterend te zijn en zijn mensen redelijk verbolgen dat de She-Hulk in haar boze staat nog steeds een slanke den is, in tegen stelling tot haar mannelijke collega ‘de Hulk’.
Het lijkt er inmiddels op dat (vrijwel) iedere acteur van That ‘70s Show terugkeert voor That ‘90s Show, het vervolg dat binnenkort op Netflix komt. Ook al gaat de show eigenlijk over de kinderen van de originele tieners…
Sinds deze week is Paramount Network in Nederland te bekijken via de meeste tv-aanbieders. Naast verschillende blockbusters zal de zender ook cowboyserie Yellowstone met Kevin Costner gaan uitzenden, de populairste tv-serie van Amerika . De komst van de zender naar ons land schijnt tevens een voorbode te zijn van SkyShowtime, een nieuwe streamer die later dit jaar hier wordt verwacht.