We kijken nu al tien jaar Netflix
Wat bracht de streamer (en de streamers die volgden) ons, maar ook: wat nam het ons af?
Beste lezer,
Het is volgende week (11 september om precies te zijn) exact 10 jaar geleden dat Netflix in ons land werd gelanceerd. Wie deze nieuwsbrief al een tijdje leest, weet dat de komst van deze streamer (en de streamers die volgden) de manier waarop we televisiekijken voor altijd heeft veranderd. De streamer bracht ons heel veel moois, van de mogelijkheid om je favoriete serie op een klein scherm in de bus te kijken (als dat je voorkeur heeft) tot een enorme groei aan inclusieve en diverse content. Belangrijkste misschien wel is het feit dat de vrijheid van een reclameloos platform, de (ooit eindeloos) diepe zakken van de techbedrijven en de oorlog tussen de streamers waarbij ze allemaal zoveel mogelijk content probeerden te maken in de hoop de meeste oogballen te trekken, de televisieserie naar een ongekend hoog plan heeft getild. Had me tien jaar geleden verteld dat ik iedere twee weken een nieuwsbrief over series zou schrijven, wekelijks een podcast over het onderwerp zou volpraten en series kijken mijn werk was geworden, dan had ik je denk ik niet geloofd.
Waar de streamers aan de ene kant heel veel goede, bijzondere en grensverleggende televisie creƫerden, sloopten ze ook veel dingen die wel goed waren. Televisie was niet voor niets een medium dat al decennia hartstikke goed functioneerde en vooral - dankzij reclame - geld opbracht. Tot de techwereld bedacht dat het beter kon. We weten inmiddels dat het verdienmodel van de streamers (heel veel content maken = abonnees trekken en Wall Street gelukkig houden) niet bijster goed werkt. Heel Hollywood ligt niet voor niets al maanden plat vanwege een dubbele staking.
Maar er zijn - naast reclame-inkomsten - ook andere dingen die de streamers zo goed als uitgeroeid hadden, waarvan we ons langzaamaan beginnen te realiseren dat ze wellicht niet zo slecht waren. Series die seizoenen lang doorgaan bijvoorbeeld. Het is iets waar wij seriekijkers stiekem enorm van houden. Want al die seizoenen zorgen ervoor dat we ons als kijker kunnen hechten aan de personages en dat we ons vertrouwd voelen in hun wereld. Maar voor een streamer bleek een jaarlijks terugkerende titel minder interessant. Een flitsende nieuwe miniserie met grote Hollywoodsterren in de cast, leek een betere manier om meer abonnees te trekken dan een nieuw seizoen van een bestaande show. Dus werd het aantal shows dat meer dan 3, 4 seizoenen kreeg met ieder jaar minder. (The Crown is met zes seizoenen echt een dinosaurus in streamingland.) Maar dat betekent niet dat wij kijkers niet een paar series willen hebben waarmee we een lange relatie aan kunnen gaan, naast al die leuke miniseries met Hollywoodsterren. Dat bleek deze zomer maar weer toen het oudere drama Suits, die 134 afleveringen telt en negen seizoenen heeft, allerlei kijkrecords verbrak toen het in Amerika op Netflix werd gezet.
Een ander slachtoffer van de streamer, was de āepisodische televisieserieā. Je weet wel, het soort serie dat iedere week een nieuw verhaal vertelt, of zoals ze dat in het Engels zo fijn zeggen, een ācase of the weekā. Denk hierbij aan iedere Law & Order variant, maar ook een serie als E.R., of zelfs Friends. Series die iedere aflevering een redelijk afgerond verhaal vertellen, naast wat verhaallijnen die doorlopend zijn. De misdaad wordt opgelost, de patiĆ«nten geholpen, het Thanksgiving-dessert dat naar voeten smaakte weggegooid. Iemand die vroeger tijdens het zappen op een willekeurige aflevering van zoān serie stuitte, kon het allemaal redelijk makkelijk volgen.
Maar zappen werd streamen. Kijken werd bingen. En dat laatste werkte blijkbaar het beste met een serie die Ć©Ć©n verhaal vertelt, als een soort lange film, waardoor je net zo lang doorkijkt totdat je weet hoe het afloopt.
Inmiddels is bingen natuurlijk al lang niet meer zo populair als het in de begindagen van Netflix was. Wellicht daarom dat episodische televisie weer een voorzichtige comeback lijkt te maken, met Poker Face, een serie van Rian Johnson (Knives Out) met Natasha Lyonne (Russian Doll) die als een soort moderne Columbo iedere week een nieuwe moordzaak oplost, voorop. Want toen de serie begin dit jaar in Amerika op Peacock uitkwam (wij krijgen ām volgende week eindelijk op SkyShowtime, zie hieronder), raakten de recensenten niet uitgesproken hoe leuk het was om weer eens een ācase of the weekā te hebben. Of dat enthousiasme uiteindelijk ook leidt tot een opleving aan episodische series, is nog even afwachten tot de stakingen voorbij zijn.
Ik ben sowieso erg benieuwd wat de komende tien jaar ons gaan brengen in serieland. Hoe kijken we in 2033 onze series? Wat kijken we? Maar vooral: zijn er straks Ć¼berhaupt nog streamers? Ik hoop jullie hier de komende jaren in ieder geval regelmatig over bij te praten.
Tot die tijd tip ik hieronder weer een aantal hele fijne titels, waaronder dus het episodische Poker Face.
Veel kijkplezier,
Anke
Deze week in Skip Intro
Vorige week, in de Grote Alex Uitzwaai-special, maakte ik bekend dat Thijs Schrik mijn nieuwe co-host wordt. Maar omdat hij nog even op Vlieland zat, schoof mijn vaste partner in alles, Hans Klis, deze week aan. We hadden het over Ahsoka, waarover we niet heel enthousiast zijn, en over het geweldig leuke Jury Duty. Luister hier:
Serietips:
Jury Duty - Het duurde even voordat Jury Duty ook bij ons te zien was. Er was zelfs nog even verwarring of we de serie Ć¼berhaupt ooit zouden krijgen (Jury Duty staat in de VS op Amazons āVideo On Demand met reclameā-platform Freevee, dus de rechten liggen, tja, geen idee waar eigenlijk..). En toen stond het vorige week opeens op Prime Video. Tot mijn grote verrassing, Ć©n vreugde. Want Jury Duty was, naast de āSuitsaissanceā bij Netflix, de meest besproken serie van de zomer in Amerika. Wat opvallend was, omdat het eigenlijk een format is dat niet zou moeten werken. Het is namelijk iets dat het midden houdt tussen een realityserie en een sitcom en in de kern een grote, behoorlijk serieus opgezette grap is die met iemand wordt uitgehaald. Hoofdpersoon is Ronald Gladden, al weet hij dat zelf niet. Want deze supervriendelijke twintiger denkt dat hij een jurylid is bij een rechtszaak terwijl hij in werkelijkheid de enige kandidaat van dit gekke realityprogramma meets sitcom-ding is. Alle andere mensen die deelnemen aan de rechtszaak, waaronder filmster James Marsden, spelen een rol en alles wordt heimelijk gefilmd. Nogmaals, het klinkt alsof het niet zou moeten werken maar doet het het wel. En hoe! Ik heb meermaals hardop lachend op de bank gezeten. En ben nu voor altijd fan van James Marsden. (Nu op Prime Video)
Wolf - Ook een titel die me van de ene verrassing naar de andere bracht, al waren de twists and turns in Wolf eerder beangstigend dan grappig (al zit er ook opvallend veel humor in deze serie). Wolf is een crimedrama van de BBC, alleen dan net even anders dan we van dit genre gewend zijn. Natuurlijk is er een hele scherpe rechercheur, maar hij heeft eigenlijk geen idee welke misdaad hij per toeval aan het oplossen is. Daarnaast draagt hij een gigantisch eigen jeugdtrauma met zich mee dat ook voor de nodige behoorlijk creepy scĆØnes zorgt. En dan de misdaad die hij moet oplossenā¦ Ik wil er eigenlijk niet te veel over zeggen, behalve dat ik er een paar avonden redelijk paranoĆÆde van werd en er onrustig van sliep. De meningen in Engeland over deze serie liepen vreselijk uiteen, maar ik zit inmiddels in het kamp dat het een wilde, maar prachtig vermakelijke rit vond. (Vanaf 16 september op HBO Max)
Series die ik zelf ga kijken:
The Other Black Girl - The Other Black Girl gaat over Nella, een jonge vrouw die bij een uitgever in Manhattan werkt waar al haar collegaās wit zijn. Tot er op een dag een andere zwarte vrouw het kantoor binnenstapt. Nellaās blijdschap om een gelijkgestemde ziel slaat snel om wanneer de andere vrouw razendsnel (en ten koste van Nella) carriĆØre maakt en Nella het vermoeden krijgt dat er sinistere zaken gaande zijn op haar werk. Het gelijknamige boek was een bestseller en is erg goed ontvangen. Ik heb na het zien van de trailer alleen geen idee of dit ook voor de Hulu-serie gaat gelden. Dat de release hier op hetzelfde moment is als in de VS - meestal moeten we eindeloos wachten op al die fantastische Hulu-titels - is misschien een veeg teken? (Vanaf 13 september op Disney+)
Poker Face - Over series gesproken waar we eindeloos lang op moesten wachten. Poker Face, een soort hedendaagse Colombo uit de koker van Knives Out-maker Rian Johnson en met Russian Dolls Natasha Lyonne in de hoofdrol, kwam begin dit jaar al aan de andere kant van de oceaan uit waar het jubelend werd ontvangen. Zo positief zelfs, dat er alweer een tweede seizoen is besteld. Ik durf haast niet te zeggen hoe vaak ik mijn contacten van SkyShowtime heb gevraagd wanneer het eerste seizoen eindelijk hier te zien zou zijn, en onlangs had ik eindelijk beet. Inmiddels heb ik de screeners al even in mān mail zitten, alleen ben ik er nog niet aan toegekomen (luxe probleem, ik moest Wolf en Jury Duty kijken). Ik weet dus nog niet of de hype terecht was, al heb ik er alle vertrouwen in. (Vanaf 15 september op SkyShowtime)
Serienieuws:
Ondanks de aanhoudende stakingen in Hollywood, en de vrees dat het nog best weken al dan niet maanden kan voortduren, komen er de komende tijd (gelukkig) nog best wat grote titels uit. Waaronder het laatste seizoen van The Crown. En Netflix teasde het alvast met deze foto van de uitnodiging voor het huwelijk van Charles en Camilla. Ik was niet super enthousiast over het vorige seizoen, maar weet dat ik het uiteindelijk toch niet zal kunnen weerstaan. Daarbij ben ik wel benieuwd naar de manier waarop de serie de dood van Diana zal brengen.
Nicole Kidman is inmiddels niet meer weg te slaan van het kleine scherm. Ze speelt momenteel in de Taylor Sheridan serie Lioness (die hier nog niet beschikbaar is) en begin volgend jaar zal ze te zien zijn in Expats, een miniserie van Prime Video gemaakt door schrijfster Lulu Wang over drie Amerikaanse expatvrouwen die in Hong Kong wonen en wiens levens na een tragedie met elkaar verbonden raken.
Ik was Lupin een beetje vergeten, tot ik werd geĆÆnformeerd dat het derde seizoen (of deel moet ik zeggen) van de Netflix-hit 5 oktober alweer uitkomt. De serie met Omar Sy in de hoofdrol als āgentleman thiefā was tot nu toe iedere keer vreselijk vermakelijk (en een vele malen betere Franse serie dan de gemiste kans die de Netflixserie Bardot is), dus die gaat toch weer op de lijst.
Tot slotā¦
ā¦.nog even over of de naam Kendall nou onderstreept of doorgestreept was. Succession schrijver Jesse Armstrong heeft eindelijk het verlossende woord:
Samenwerken?
Ben je op zoek naar iemand die kan schrijven of praten over tv-series en Hollywood? Of wil je adverteren in deze nieuwsbrief? Neem vooral contact met me op!
Deel en stuur door!
Vind jeĀ I Like To WatchĀ leuk? Deel ām dan vooral met al die mensen die ook van series houden.
Schrijf je in!
Is dit je eerste keer hier? Schrijf je dan hieronder in en je krijgt iedere twee weken een nieuweĀ I Like To WatchĀ vol serietips en -nieuws.
Geef een comment!
Heb je opmerkingen of (kijk)tips? Laat het me weten.
I Like To Watch wordt gemaakt doorĀ Anke Meijer. De illustraties zijn vanĀ MariĆ«tte Haarlem. Eindredactie door Anemoon Utens.