Kan een serie ons getrainde tv-brein nog verrassen?
Na ruim twintig jaar 'serieus' tv-kijken, zien we de plotwendingen van ver aankomen.
Beste lezer,
Black Mirror, waarvan het zesde seizoen nu op Netflix staat, werkt natuurlijk het beste zonder enige voorkennis. Vandaar dat de lijst met niet te spoilen spoilers die Netflix mij liet accorderen voordat ik de nieuwe afleveringen een week geleden mocht bekijken, behoorlijk gedetailleerd was. Het kwam er eigenlijk op neer dat ik bijna niks mocht delen, waaronder zelfs het genre van twee van de vijf afleveringen.
Ik mopper hier wel vaker over de embargo’s die veel series tegenwoordig meekrijgen. Want zo’n verbod om vóór een afgesproken tijd - wat niet zelden enkele uren voor de releases is - een oordeel te mogen geven over een serie, maakt het soms erg lastig om ‘m hier (of in Skip Intro) te bespreken. En dat veel studio’s en streamers aan dat embargo de laatste tijd ook steeds vaker een aanzienlijke lijst met ‘verhaalelementen die niet verklapt mogen worden’ hangen, maakt het allemaal nog wat moeilijker.
Vooral omdat zo’n lijstje wat mij betreft vaak overbodig is en stiekem zelfs een beetje beledigend. Want iedereen begrijpt toch dat je, om terug te komen op Black Mirror, de onthullingen en verhaalwendingen die Charlie Brooker in iedere aflevering van zijn inmiddels zes seizoenen tellende hitserie stopt, niet moet weggeven?! Net als dat ik zelfs nu, weken later, nog steeds niet hier uitschrijf wat er in een bepaalde aflevering van het laatste seizoen van Succession gebeurt - voor het geval dat iemand de serie nog aan het inhalen is en ik ze dat bijzondere tv-moment zou kunnen ontnemen. Want recensenten zijn boven alles serieliefhebbers. We weten hoe fantastisch het is als een serie je de adem beneemt. En het is juist onze taak om een serie te bespreken, zónder al te veel weg te geven. Zeker een geweldige verrassing of wending niet.
Wat dat laatste betreft was het niet te spoilen spoilers-lijstje dat recent aan het embargo van Apple TV+’s nieuwe drama The Crowded Room hing, bijna grappig. Want een van de dingen die de recensenten absoluut niet mochten weggeven, was iets dat ik persoonlijk (zonder enige voorkennis) al na twee afleveringen doorhad. Dat terwijl de grote onthulling van deze twist, iets waar het hele seizoen om draait, pas afleveringen later zou volgen. Dit betekent natuurlijk dat The Crowded Room, ondanks een hoofdrol voor Tom Holland en het feit dat het geschreven is door Oscar-winnaar Akiva Goldsman, niet heel goed is. Iets dat de meerdere redelijk vernietigende recensies beamen. En dat komt denk ik vooral omdat schrijver Goldsman iets probeert te doen dat tegenwoordig niet meer werkt: een plotwending verbergen onder heel veel subtiele en minder subtiele hints. Zijn aanpak mislukt omdat wij serieliefhebbers inmiddels zo getraind zijn in het series kijken, dat we de twists verwachten - en er dus naar op zoek zijn.
Na twintig jaar ‘serieus tv-kijken, hebben we een tv-brein. Dit zorgt ervoor dat we geconditioneerd zijn om bepaalde dingen te verwachten (twee ruziënde mensen die vervolgens gepassioneerd gaan kussen is inmiddels zo’n cliché geworden, dat je er eigenlijk niet meer mee aan kunt komen als scenarioschrijver) en dat het steeds lastiger is om ons op het verkeerde been te zetten. Het laatste seizoen van Ted Lasso heeft me bijvoorbeeld op geen enkel moment echt kunnen verrassen, hoe graag ik dat ook had gewild. Aan de andere kant zorgt ons tv-brein er ook voor dat we bijna niet meer ‘normaal’ naar een serie kunnen kijken, omdat we altijd maar denken dat het een puzzel is die we moeten oplossen. Iets dat me vooral opviel tijdens het laatste seizoen van Succession toen behoorlijk wat mensen dachten dat een bepaald voorval misschien helemaal niet was voorgevallen (ik verklap nog steeds niks). Dat terwijl juist Succession een serie is (of was, snik…) die niet aan puzzelstukjes doet maar je gewoon laat zien wat het verhaal is.
Om ons getrainde tv-brein daadwerkelijk te verassen, moet een seriemaker tegenwoordig echt met iets bijzonders komen. Want ondanks ons gepuzzel, willen we nog steeds dat onze series ons te slim af zijn. Zoals Succession deed juist door opvallend direct te zijn, of een Mrs. Davis dat zo over de top bizar is dat het totaal onvoorspelbaar wordt, en daardoor juist zo geweldig. En uiteraard ook Black Mirror, dat in het nieuwe seizoen weer vijf keer weet te boeien. Vandaar dat ik het hieronder ook tip (zonder iets weg te geven, uiteraard), net als nog een aantal andere nieuwe, en vaak behoorlijk originele series.
Veel kijkplezier!
Anke
Luister ook naar Skip Intro!
Alex is op vakantie, maar gelukkig zijn er meer leuke mensen die heel graag met mij over series willen praten. Dus schoven de afgelopen weken Thijs Schrik en Danielle Kliwon aan bij de reguliere afleveringen van Skip Intro. Met Thijs had ik het vorige week uitgebreid over The Idol, een serie die ik nog steeds boycot maar die hij wel keek en bar slecht vond. Deze week doken Danielle en ik uitgebreid in de laatste seizoenen van Barry (geweldig!) en Ted Lasso (WTF happenend?!?!). Luister nu!
Wil je ons financieel steunen? Dat kan via Patreon waar je ook al onze recaps van The Last of Us en Succession kunt vinden.
Serietips:
Black Mirror, S06 - Toen schrijver Charlie Brooker zich realiseerde dat een groot deel van de afleveringen van zijn anthologyserie Black Mirror eindigde met de onthulling dat iemand gevangen zat in een computer, besloot hij het eens over een andere boeg te gooien. Vandaar dat drie van de vijf afleveringen van het zesde seizoen niet gaan over likes, AI of andere technologische ontwikkelingen. Iets dat op zichzelf al bijna net zo’n grote twist is als alle eerdere Black Mirror afleveringen bij elkaar. Ik vond de nieuwe verhalen allemaal vermakelijk, en de een wat sterker dan de ander. Wat wel weer opviel, is hoe relevant en actueel ze vrijwel allemaal voelen. Zo gaat ‘Mazey Day’ over een jonge, vrouwelijke Hollywoodster en de druk van beroemdheid (ik heb The Idol nog niet gezien, maar durf te wedden dat dit een originelere kijk op het fenomeen is dan de HBO-serie…). En laat ‘Loch Henry’ zien hoe naargeestig onze onverzadigbare drang naar true crime eigenlijk is. Maar vooral de eerste aflevering, ‘Joan is Awful’, over een vrouw die ontdekt dat Streamberry (wat overduidelijk Netflix moet zijn) een nieuwe dramaserie heeft over haar leven, is bijna schokkend in hoe actueel het is en hoe het onderwerp naadloos aansluit op de staking in Hollywood. Mijn twee favoriete afleveringen van het nieuwe seizoen, ‘Beyond the Sea’ en ‘Demon 79’, spelen overigens in het verleden - wat natuurlijk niet betekent dat ze niet alsnog iets te zeggen hebben over onze maatschappij. Black Mirror blijft Black Mirror. (Nu op Netflix)
I’m A Virgo - Over series gesproken die je verrassen en waarvan je geen idee hebt waar het heen gaat. I’m A Virgo is de eerste tv-serie van filmmaker Boots Riley (Sorry To Bother You) en het is meteen een chaotische, wilde rit. Jharrel Jerome (I Think You Should Leave) speelt Cootie, een uit de kluiten gegroeide jongen die, omdat hij bijna 4 meter hoog is, tot zijn negentiende door zijn oom en tante binnenshuis is gehouden (iets dat niet makkelijk is, want met iedere beweging die Cootie maakt, sloopt hij weer een stukje plafond of muur….). Wanneer hij ontdekt dat zijn verzorgers hem niet altijd de waarheid hebben verteld over de buitenwereld, besluit hij zelf op ontdekkingstocht te gaan samen met een aantal heerlijk gestoorde jonge mensen uit zijn buurt. Ik kon pas één aflevering zien, maar weet nu al dat het een serie is die vreselijk origineel is. Dat hoeft niet direct te betekenen dat het goed is, maar de recensies die ik verder zag, gebruiken omschrijving als ‘uniek creatief’, ‘een vrolijke, rommelige goede tijd’ en zelf ‘meesterwerk’. (Vanaf 23 juni op Prime Video)
Series die ik zelf ga proberen:
The Righteous Gemstones - Dit is zo’n serie die al op m’n lijstje staat sinds we in Nederland ook HBO Max hebben. De start van het derde seizoen lijkt me een goede aanleiding om eindelijk eens te beginnen. De comedyserie is van Danny McBride (Vice Principals) en met John Goodman in een hoofdrol, gaat over een familie van bekende Amerikaanse televangelisten die - zoals de meeste televangelisten - minder goed en godlievend zijn dan ze zich voordoen. (Vanaf 19 juni op HBO Max)
Colin From Accounts - Ik zag hier al wat positieve dingen over voorbijkomen, maar toen ik net even wilde achterhalen waar deze Australische serie eigenlijk precies over gaat, zag ik bij Variety de vergelijking met Catastrophe (ook op Prime) gemaakt worden en sindsdien ben ik om. Meer heb ik niet nodig. Mocht jij dat wel hebben, het gaat, net als Catastrophe, over een stelletje dat redelijk snel nadat ze elkaar hebben ontmoet, min of meer gedwongen wordt om samen te gaan leven. Dit keer niet vanwege een ongeplande zwangerschap, maar het ongepland aanrijden van haar hond die de onfortuinlijke naam Colin From Acounts heeft. Nogmaals, ik was al om toen de vergelijking met Catastrophe werd gemaakt. Maar alle recensies die ik zag zijn daarnaast ook vreselijk enthousiast, dus kom maar door! (Vanaf 23 juni op Prime Video)
Secret Invasion - Minder enthousiast zijn de eerste recensies van Secret Invasion, al zijn ze ook niet echt heel slecht. Voor zover ik begrijp doet de nieuwe Marvel-serie met Samuel L. Jackson en Olivia Coleman (wat een namen!) een poging het superheldenuniversum te verrijken met een wat grauwere serie over spionnen, alleen lukt dat niet helemaal zoals Andor dat wel voor elkaar kreeg bij Star Wars. Ik ben toch benieuwd en ga zeker kijken, ook omdat ik al heb beloofd ‘m volgende week in een nieuwe Skip Intro te bespreken. (Vanaf 21 juni op Disney+)
Serienieuws:
Apple TV+ blijft schommelen wat betreft de dramaseries (zie ook: The Crowded Room) maar over scifi-serie Silo hoor ik toch best wat enthousiaste reacties. Goed nieuws daarom dat er een tweede seizoen komt.
The Crowns eerste Diana, Emma Corrin, zal binnenkort te zien zijn in moordmysterie A Murder at the End of the World. De serie, die in de VS op FX in augustus start en bij ons dus hopelijk snel daarna, gaat over een amateur detective en hacker (gespeeld door Corrin) die wordt uitgenodigd voor een retreat van een teruggetrokken miljardair (gespeeld door Clive Owen) waarna een andere gast om het leven komt. Drie keer raden wie de moordenaar probeert te vinden!
The Idol trekt vooralsnog minder mensen dan ik dacht en de kijkcijfers lijken in week twee zelfs te dalen. Aflevering 2 die dit weekend in de VS werd uitgezonden, trok namelijk lineair maar 800 duizend mensen, in tegenstelling tot 913 duizend een week eerder. Nu is het wel zo dat de serie vooral door jongere mensen wordt gekeken (de gemiddelde kijker is zelfs 21 jaar jonger dan de normale HBO-kijker!!) dus die kijken vaker op een ander, zelfgekozen moment. Toch wist de aflevering in totaal nog steeds maar 3,6 miljoen mensen te trekken. Al denk ik nog steeds dat de serie een tweede seizoen krijgt als Sam Levinson daar zin in heeft. Zeker omdat het een doelgroep trekt die HBO normaal niet bereikt, hoe klein ook.
Helaas krijgt Perry Mason van HBO dan weer geen derde seizoen…
En de schrijversstaking is nog steeds in volle gang. Voor zover ik weet is er al even niet meer onderhandeld, de studio’s en streamers richten zich namelijk eerst op de nieuwe contracten van de regisseurs en acteurs waarvan de laatste overigens ook zomaar het werk neer kunnen gaan leggen binnenkort. Ondertussen rekende The Los Angeles Times uit dat David Zaslav, de CEO van Warner Bros. Discovery, de afgelopen vijf jaar 385 keer meer verdiende dan de gemiddelde schrijver in Hollywood…
Tot slot…
…nog even over de Succession/The White Lotus crossover die we moeten willen:
Deel en stuur door!
Vind je I Like To Watch leuk? Deel ‘m dan vooral met al die mensen die ook van series houden.
Schrijf je in!
Is dit je eerste keer hier? Schrijf je dan hieronder in en je krijgt iedere twee weken een nieuwe I Like To Watch vol serietips en -nieuws.
Geef een comment!
Heb je opmerkingen of (kijk)tips? Laat het me weten.
I Like To Watch wordt gemaakt door Anke Meijer. De illustraties zijn van Mariëtte Haarlem. Eindredactie door Anemoon Utens.