Hoe realistisch zijn de presidenten van TV?
Hans Klis over de tv-series die zijn beeld van de Amerikaanse politiek vormden.
Steun I Like to Watch
I Like To Watch is gratis. Maar wist je dat je me ook financieel kunt steunen met een betaald abonnement? Al vanaf €2,50 per maand zelfs, ofwel een derde van een Netflix Basic-abo. In ruil daarvoor krijg je nu ook een persoonlijke serietip!! Van mij! En wellicht in de toekomst ook exclusieve content. Upgrade hier:
Op dit moment liever niet nóg een abonnement? Een eenmalige bijdrage mag natuurlijk ook en kun je hier doen. Ik zou het geweldig vinden als je me helpt. Maar wat je ook doet, bedankt voor het lezen.
Beste lezer,
Ik zeg altijd dat mijn wereldbeeld wordt (in)gekleurd door de series die ik kijk. Ze leren me over werelden die ik niet ken, introduceren me aan levens die anders zijn dan dat van mij en vertellen me over gebeurtenissen uit het verleden waar ik eigenlijk te weinig van wist. Maar vaak schetsen series natuurlijk ook een totaal onrealistisch en zelfs onwaar beeld van de wereld. Er zijn immers geen draken of elven, Gotham City is een verzinsel en het witte huis van The West Wing is een fantasie ontsproten uit het idealistische brein van Aaron Sorkin. Want, zo schrijft Hans Klis in deze nieuwsbrief in een gastbijdrage, de klungelende politici uit Veep komen dichterbij de werkelijkheid van Washington dan President Bartlet en zijn staffers.
Hans Klis is de man die ik het liefst naast me op de bank heb als ik series kijk. Al is samen tv-kijken iets wat de laatste maanden wat minder vaak lukte. Dit kwam niet alleen omdat ik als ‘professioneel seriekijker’ vaak in korte tijd een belachelijke hoeveelheid tv moest kijken, wat samen kijken lastig maakt, maar ook omdat Hans de avonden meestal boven op onze zolder in zijn werkkamer doorbracht waar hij zijn nieuwe boek Help, de president is gek geworden schreef.
Dit boek, over alle Amerikaanse presidenten bij wie - om het maar even oneerbiedig te zeggen - een steekje los zat, is NU uit (kijk hoe mooi!). Daarom heb ik Hans gevraagd iets te schrijven over de manier waarop de presidenten die we (veelal samen) voorbij zagen komen op televisie, zijn beeld gevormd hadden van de Amerikaanse commander in chief en hoezeer dit botste met de dingen over de echte presidenten die hij ontdekte tijdens het researchen van zijn boek. Dit resulteerde in een hele leuke gastbijdrage (de eerste gastbijdrage van deze nieuwsbrief!) die je hieronder kunt lezen. En daar weer onder komen uiteraard, zoals altijd, weer meerdere kijktips.
Veel lees- en kijkplezier!
Anke
De allereerste Amerikaanse president die ik bewust meemaakte, was Bill Clinton. Ik – een kind uit de jaren tachtig - kan me nog goed de journaalbeelden herinneren in het voorjaar van 1998. Over de sensationele onthullingen rond de relatie die de 49-jarige Clinton had met een jonge stagiair (22): de sigaar en het blauwe jurkje.
Toch, als ik denk aan Clinton dan denk ik altijd eerst aan Saturday Night Live. De sketches waarin komiek Phil Hartman de 42ste president persifleerde staan voor altijd op mijn netvlies gebrand. Ik moet nog altijd lachen om de sketch ‘President Bill Clinton at McDonald’s’, waarin hij tijdens het joggen een fastfoodrestaurant binnen wandelt en terwijl hij zijn buitenlandbeleid uitlegt aan alledaagse Amerikanen, hun frietjes en kipnuggets stiekem opeet. Voordat we lachten om Donald Trumps KFC-banketten in het Witte Huis, lachte de wereld om Clintons vraatzucht.
Zoals zovelen, vermoed ik, leerde ik Amerikaanse politiek eerst kennen via televisieseries. De satire van SNL (gedownload via Napster!), het gewelddadige 24, het cynische Homeland en het hartverwarmende The West Wing. Zucht, die laatste heeft een belangrijke plek in mijn hart. Deze show uit de koker van Aaron Sorkin (The Social Network, A Few Good Man) belichaamde alles wat politiek moest zijn rond de eeuwwisseling: idealistisch, respectvol en effectief. The West Wing was en is nog steeds een vermakelijke collegereeks van hoe de Amerikaanse overheid zou moeten werken. Deze serie maakte verhitte beleidsdiscussies over landbouwsubsidies en begrotingen cool.
En tot op de dag van vandaag is The West Wing relevant. Kijk maar op X, TikTok of andere sociale media: clipjes, gifs en andere memes komen nog dagelijks voorbij in reactie op politiek nieuws uit Amerika. Bovendien roepen de acteurs van de show mensen ieder verkiezingsjaar weer op om te stemmen.
Als voormalig Amerika-correspondent wist ik natuurlijk al dat het realiteitsgehalte van politieke shows beperkt was. Al lijkt Washington DC zelfs dan nog meer op dat van de klungelige Selina Meyer uit Veep dan op dat van de intellectuele natte droom over president Josiah Bartlet.
Na het schrijven van mijn nieuwe boek Help, de president is gek geworden – over de geschiedenis van mentale gezondheid in het Witte Huis – zijn alle televisie-illusies voorgoed verdwenen. Vergeleken bij de op macht beluste president Lyndon Johnson, die open en bloot vrouwen aanrandde of ging zitten poepen tijdens gesprekken met zijn eigen personeel - zijn Frank Underwood van House of Cards en de schuinsmarcherende Fitzgerald Grant III uit Scandal tamelijk onschuldig. John F. Kennedy dwong een 19-jarige stagiair seks te hebben met een van zijn adviseurs waar hij vervolgens bij was.
De realiteit van Amerikaanse politiek is vele malen vreemder en angstaanjagender dan een televisieserie kan vatten. Misschien is het dan maar goed om vooral te genieten van shows als Veep, The West Wing, Scandal of de sketches van SNL. Als vermakelijk escapisme en medicijn tegen de harde realiteit.
‘Help, de president is gek geworden’ door Hans Klis is nu te koop bij alle boekhandels.
Wat is de beste intro? Stemmen kan nu!
Deze weken gaat het bij Skip Intro natuurlijk allemaal over onze verkiezing van de beste intro van een tv-serie ooit. (Ik vertelde er vandaag nog over bij De Nieuws BV op Radio 1.) Inmiddels hebben we een lange en mooie lijst met genomineerde titels en kan er worden gestemd. Favoriet zijn momenteel The A-Team, Game of Thrones en The Sopranos. Niet mee eens? Ga dan naar onze website.
In de aflevering deze week hadden we het uiteraard ook over andere dingen, waaronder de serie die zomaar de favoriete serie van het jaar van Danielle kan worden. Luister nu:
Serietips:
The Penguin - Een serie waar ik niet veel van verwachtte, wellicht omdat ik geen behoefte had aan weer een superheldenserie. Maar wat blijkt, The Penguin is in werkelijkheid een aangenaam duister en behoorlijk gewelddadig gangsterdrama. En voorzover ik na drie afleveringen kon zien, komt er in de hele serie geen enkel persoon in lycra leggings voorbij. Colin Farrell is er wel, al is hij onherkenbaar onder die enorme laag protheses. Desondanks is de acteur toch erg overtuigend als de kille psychopaat die loopt als een pinguïn, ook al deed hij me wel meerdere malen denken aan Tony Soprano. Erg goed zijn ook zijn tegenspelers, Rhenzy Feliz en Cristin Milioti, die alle twee de ruimte krijgen om hun personages oprecht interessant te maken. Veel beter dan verwacht dus, en misschien gewoon zelfs erg goed. (Vanaf vrijdag op HBO Max)
Billionaire Island - Ik ging er zomaar vanuit dat dit een reality serie was, tot mijn Skip Intro-collega Danielle Kliwon - die weet dat ik zelden reality kijk - me er enthousiast over begon te vertellen. Billionaire Island is een Noorse serie over de bittere concurrentiestrijd tussen twee zalmkwekende families op het eiland Brima. Omdat het draait om steenrijke mensen, meedogenloze zakenlui en verknipte families is de vergelijking met Succession snel gemaakt. Al vind ik persoonlijk dat Billionaire Island origineel genoeg is om op eigen benen te staan. Ik moest bij de eerste drie afleveringen meermaals hardop lachen om die ‘gekke’ Noren en ben oprecht benieuwd wat al deze ietwat vreemde personages gaan doen in de afleveringen die volgen. Oh, de serie is gemaakt door de showrunners van Lillyhammer, de serie met Steven van Zandt. (Nu op Netflix)
Escape from Albatros - En weer is daar een Nederlandse jeugdserie die laat zien dat we in dit kleine land vreselijk originele en goede series kunnen maken. Escape from Albatros wist mij oprecht zo te verrassen toen ik onlangs de eerste afleveringen keek. De serie speelt in het Nederland van 2040 en de maatschappij is zo efficiënt mogelijk geworden. Wat vooral betekent dat iedereen altijd aan het werk is (14-urige werkdagen zijn de norm…) en dat mensen die niet meer kunnen werken (lees: de 70-plussers) constant worden onderworpen aan een zogenaamde ‘uittredingstest’ (UTT) om te bewijzen dat ze de boel niet ophouden. Ouderen - of quasi morti zoals ze worden genoemd - die hun UTT niet halen, worden naar een eiland voor de Nederlandse kust gestuurd om hun laatste dagen te slijten. Dat dit alleen niet de heerlijke plekken zijn die men beweert, ontdekken twee kinderen wanneer hun grootouders naar het eiland Albatros worden gestuurd. Nogmaals, vreselijk origineel en ontzettend goed uitgewerkt. (Nu op NPO Start)
Series die ik zelf ga proberen
Agatha All Along - Het is een understatement om te zeggen dat deze serie even op zich heeft laten wachten. De spin-off van Wanda Vision met Kathryn Hahns heks Agatha in de hoofdrol, werd al in 2021 aangekondigd. Is het de moeite van het wachten waard geweest? De recensies zijn vreselijk wisselend (van vijf sterren tot ‘mislukking’) en ik moet eerlijk bekennen dat ik de eerste aflevering heb gekeken en die helemaal niet grappig of scherp vond. Maar aflevering twee werd al beter, dus ik ga het nog even proberen. (De eerste twee afleveringen staan nu op Disney+)
How to Die Alone - Een van mijn leefregels is dat ik alles van en met Natasha Rothwell (Insecure, The White Lotus) in ieder geval probeer. Zeker wanneer ze het zelf heeft bedacht en de hoofdrol speelt, zoals in deze nieuwe comedyserie. In How to Die Alone is Rothwell Mel, een medewerkster van vliegveld JFK die enorm eenzaam is en hier na een bijna-doodervaring iets aan wil veranderen. Ik kwam enthousiaste recensies tegen die spreken van een bijzonder warme serie. Zin in! (Nu op Disney+)
Nobody Wants This - Deze serie kan ontzettend leuk, maar ook ontzettend stom zijn. En ik heb nog geen idee welke het gaat worden. Ik weet alleen dat Kristen Bell dankzij Veronica Mars van mij altijd een kans krijgt en dat Adam Brody het wel heel bont moet maken, wil ik hem niet leuk vinden. Daarnaast is het een ouderwetse romcom (over een vrouw die verliefd wordt op een rabi), zit Willa uit Succession erin en werd ik best een beetje enthousiast van de trailer. (Vanaf 26 september op Netflix)
Serienieuws
Afgelopen weekend werden de Emmy Awards uitgereikt. Shōgun en The Bear waren uiteraard (en terecht) de grote winnaars en Baby Reindeer domineerde de categorie limited series. Dat laatste was te verwachten, want de Netflix-serie was echt een enorme hit. Maar man, hoe kun je Baby Reindeer (hoe intens ook) naast het fenomenale Ripley zetten en met droge ogen beweren dat de eerste het beste is?!?! Oef… Maar los van die enorme faal, waren het over het algemeen prima winnaars. Ik ben wel helemaal klaar met de hele is The Bear een comedy of niet discussie. (Al had Joshua Jackson wel een goed antwoord op deze stomme vraag.)
De trailer van de Australische versie van The Office kwam deze week online en ik hoorde dat het de fans van het origineel nogal wat deed. Ik ben zelf niet echt fan, dus vind ik er weinig van. Maar ik kan me voorstellen dat veel mensen hier wel of juist geen zin in hebben. Vanaf 18 oktober komt de serie wereldwijd bij Prime Video, alleen lijkt het er vooralsnog op dat we hier nog even moeten wachten.
Netflix heeft weer eens een datadump gedaan waarmee de streamer wat openheid in het kijkgedrag van de abonnees geeft. Opvallend is dat de best bekeken series van de eerste helft van dit jaar, allemaal Brits zijn. Fool me Once staat op 1 met meer dan 100 miljoen ‘views’ wereldwijd, daarna volgt Bridgerton met 91.1 miljoen. Op 3 en 4 staan Baby Reindeer met 87.6 miljoen en The Gentleman met 75.9 miljoen.
Tot slot…
…misschien wel de meest relevante vraag over deze niet heel serieuze serie:
Ben je op zoek naar iemand die kan schrijven of praten over tv-series en Hollywood? Of wil je adverteren in deze nieuwsbrief? Neem vooral contact met me op!
Deel en stuur door!
Deel I Like To Watch vooral met mensen die ook van series houden.
Schrijf je in!
Is dit je eerste keer hier? Schrijf je dan hieronder in en je krijgt iedere twee weken een nieuwe I Like To Watch vol serietips en -nieuws. Ben je al abonnee en lees je I Like To Watch met plezier? Overweeg dan om een betaald abonnement te nemen zodat je mij steunt bij het maken van deze nieuwsbrief.
Geef een comment!
Heb je opmerkingen of (kijk)tips? Laat het me weten.
I Like To Watch wordt gemaakt door Anke Meijer. De illustraties zijn van Mariëtte Haarlem. Eindredactie door Anemoon Utens.