Gaan we het tijdperk van middelmatige tv-series in?
Veel series van het moment zijn prima. Niet heel goed, maar ook niet echt slecht.
Beste lezer,
Dit verhaal begint bij The Sopranos. Een zinnetje dat ik vaker gebruik wanneer ik over de ontwikkeling die de televisieserie als medium de afgelopen jaren doormaakte. Want het was The Sopranos dat in 1999 de serie naar een nieuw, hoger niveau tilde. Het was baanbrekend, anders, gewaagd en had een moeilijke, gelaagde hoofdpersoon wat zeer ongebruikelijk was op het kleine scherm in die tijd. The Sopranos luidde de ‘Gouden Eeuw van de Televisieserie’ in waarin het ondergeschoven kindje van Hollywood ‘prestigieus’ werd. Iedere acteur wilde sindsdien in een serie spelen, iedere maker wilde er een maken. En omdat The Sopranos had laten zien dat een televisieserie geen beperkingen hoefde te hebben, werden grenzen opgezocht en was het een tijdje het spannendste medium van Hollywood. Zeker omdat er met de komst van de streamers tien jaar geleden en hun hevige concurrentiestrijd, even geld te over was.
Dat dit laatste voorbij is, schreef ik hier al vaker. Net als het feit dat dankzij de recente bezuinigingen ook Peak TV, de jarenlange periode waarin ieder kalenderjaar weer meer gescripte tv-series zag dan het jaar ervoor, achter ons lag. Maar betekent dit eigenlijk dat we nu ook terugkijken op de Gouden Eeuw van de Televisieserie? Is de periode van overvloed, voorbij? Gezien de behoorlijk briljante series die er nog steeds bijna wekelijks uitkomen, vind ik eigenlijk van niet. Maar daar is James Poniewozik, recensent van The New York Times, het geloof ik niet mee eens. In een lang artikel introduceerde hij afgelopen weekend namelijk een nieuw tijdperk, dat van Mid TV. Ofwel: middelmatige tv-series.
Nu moet ik toegeven, hij maakt een aantal goede punten. Zo begint hij met de series Atlanta en Pen15, twee titels die toen ze uitkwamen oprecht anders en provocatief waren. Deze zet hij af tegen de nieuwe serie die Donald Glover (Atlanta) en Maya Erskine (Pen15) dit jaar samen maakten: Mr & Mrs Smith. Een serie die hij omschrijft met het nogal dodelijke woord ‘fine’. Vervolgens haalt hij recente titels als The Diplomat met Keri Russell, Hijack met Idris Elba en Poker Face met Natasha Lyonne aan. Ook series die in de categorie prima vallen (iets waar ik het niet helemaal mee eens ben, want ik vond The Diplomat tenenkrommend, maar dat terzijde) maar nogal schraal afsteken bij het eerdere werk van deze acteurs (The Americans, The Wire, Russian Doll).
Of zoals Poniewozik het omschrijft, ze zijn stuk voor stuk middelmatig:
I’ve watched all of these shows. They’re not bad. They’re simply … mid. Which is what makes them, frustratingly, as emblematic of the current moment in TV as their stars’ previous shows were of the ambitions of the past.
What we have now is a profusion of well-cast, sleekly produced competence. We have tasteful remakes of familiar titles. We have the evidence of healthy budgets spent on impressive locations. We have good-enough new shows that resemble great old ones.
We have entered the golden age of Mid TV.
Heeft hij gelijk? Zijn we van de Gouden Eeuw van de Televisieserie naar de Gouden Eeuw van Middelmatige TV gegaan? En is, zoals Poniewozik later in het stuk schrijft, Apple TV+ voor Mid TV wat HBO vroeger voor prestigieuze tv was?
Ik ben er nog niet helemaal over uit. Het is zeker zo dat heel veel series de laatste tijd ‘prima’ zijn. En ik heb me ook bij meerdere titels van Apple TV+ recent afgevraagd waarom het niet net iets beter kon. Manhunt zonder die overdaad aan flashbacks en de karikaturale vertolking van Abraham Lincoln was mijn inziens bijvoorbeeld een stuk sterker geweest. Waarom er niet iemand was die ergens tijdens het hele productieproces zei ‘het is nu prima, maar wat als je gaat voor GOED?’. Maar dan denk ik aan het feit dat series als Shōgun, Ripley, The Sympathizer en Baby Reindeer allemaal van de afgelopen twee maanden zijn, en kan ik me toch niet helemaal vinden in het idee dat de series van nu middelmatig zijn.
Nu weet Poniewozik dit ook overigens. Er zijn zeker nog geweldige uitzonderingen, schrijft hij, maar verder komt er vooral heel veel uit dat er mooi uitziet, een geweldige cast heeft en vaak lijkt op eerdere successen, maar deze toch net niet kan evenaren. Gourmet Cheeseburgers dus. En tja, daar heeft hij toch wel een punt. Zo zag Apples Never Fall, de nieuwste verfilming van een boek van Liane Moriarty (Big Little Lies) met Annette Bening, er op papier vreselijk veelbelovend uit. Toch wandelden ik en mijn collega’s van VPRO Cinema in Lille al na de eerste aflevering met gekromde tenen uit de bioscoopzaal. Wat ons betreft was dit overigens meer een slappe spaghettisliert zonder saus dan een Gourmet Cheeseburger, maar feit blijft wel dat de meeste middelmatige televisieseries van tegenwoordig, vaak best heel oké zijn. En dat lijkt me dan weer.. positief? Het niveau van de gemiddelde televisieserie is dus momenteel zo hoog, dat alles wat we nu middelmatig noemen, een jaar of twintig geleden opmerkelijk was geweest.
Het wordt wat mij betreft pas een probleem wanneer er geen uitschieters naar boven meer zijn. Wanneer er geen Ripleys en Shōguns meer zijn, maar enkel Hijacks en Diplomats. Iets dat na de grote Netflix-correctie van twee jaar geleden, de stakingen van vorig jaar en de huidige bezuinigingen in streamingland natuurlijk een hele reële optie is. Een serie als Ripley, die helemaal in zwart/wit is (op wat perfect getimede kattenpootafdrukken na) en waarin vooral Italiaans wordt gesproken, is geen Gourmet Cheeseburger die iedere Netflix-abonnee even makkelijk wegstouwt. Ripley, dat al sinds 2019 toen Peak TV nog niet eens gepiekt was in de maak was, is een risico. En risico’s worden in het Hollywood van nu een stuk minder makkelijk genomen.
Dus kan het zomaar zijn dat we volgend jaar rond deze tijd enkel nog series in de middenmoot hebben. Spin-offs en reboots van eerdere successen, maar dan wel in kleur en in het Engels. Veilige keuzes, met andere woorden. En dat klinkt inderdaad afschuwelijk.
Maar ergens hoop ik dat het recente, onverwachte succes van een moeilijke (zie ook hieronder), niet-Gourmet Cheeseburger-serie als Baby Reindeer op Netflix of het megapubliek dat het ondertitelde Shōgun naar Disney+ trok, Hollywood de moed geeft om de lat nog steeds hoog te durven leggen. Want dankzij The Sopranos weten we immers dat een televisieserie zoveel meer kan zijn dan gewoon ‘prima’.
Hieronder tip ik weer een aantal nieuwe titels, waarvan er zeker een aantal in de middenmoot vallen met hier en daar een eventuele uitschieter.
Veel kijkplezier!
Anke
Deze week in Skip Intro
Baby Reindeer is een groot succes. Maar ligt het aan mij, of lijkt deze serie een publiek te bereiken dat niet gewend is aan wat moeilijkere series met gelaagde hoofdpersonen die soms onnavolgbare beslissingen nemen? Ik bespreek het deze week in Skip Intro met Danielle en Thijs. Verder:
De nieuwe Netflix-serie Dead Boy Detectives doet heel veel. Is het te veel?
Is Shōgun de beste serie van 2024? Danielle en ik blikken uitgebreid terug.
Plus: besprekingen van Shardlake, Hacks S3 en Brigands.
Serietips
Hacks, S3 - Ik laat derde seizoenen vaak achterwege in deze nieuwsbrief met het idee dat een serie z’n kijkers op dat moment al wel heeft gevonden. Maar voor de terugkeer van Hacks maak ik graag een uitzondering. Ook omdat ik het zelf zo’n heerlijke ervaring vond om weer even in de wereld van komiek Deborah Vance en haar Gen-Z schrijver Ava te verkeren, dat ik iedereen wil aanraden ook te kijken. Geef daarbij Jean Smart maar alvast weer een Emmy voor deze rol, want wat is deze vrouw toch goed. Los daarvan is dit seizoen sowieso zeker zo sterk, of misschien wel sterker dan dat wat er hiervoor kwam. Wat ik vooral knap vond is dat de schrijvers van de serie een nieuw en ontzettend logisch doel hebben waar Deborah en Ava dit keer samen naartoe kunnen werken. Ik kijk dan ook al weer uit naar de volgende seizoenen, die ik tegen die tijd gewoon weer hier tip. (Vanaf nu wekelijks twee afleveringen op HBO Max)
We Were the Lucky Ones - Er zijn flink wat Tweede Wereldoorlogsdrama’s uitgekomen de afgelopen tijd en We Were the Lucky Ones is wederom een mooi gemaakte, hartverscheurende serie. Het is gebaseerd op het gelijknamige boek van Georgia Hunter die zich weer liet inspireren door de oorlogservaringen van haar eigen familie. Het gaat over het warme, liefdevolle gezin Curk dat, nadat de Nazi’s Polen binnenvallen, uiteenvalt. Het verhaal volgt daarna de familieleden die ieder op hun eigen manier de gruwelijkheden proberen te overleven. Ik vond het een indrukwekkend boek en na de eerste twee afleveringen vermoed ik dat het een redelijk trouwe navertelling is. (Vanaf nu wekelijks op Disney+)
Shardland - Ik ben een sucker voor Britse detectives én historische series, dus deze whodunit in het Tudortijdperk naar de boekenreeks van CJ Sansom leek me gemaakt voor mij. Maar ondanks een sterke hoofdrol van Arthur Hughes als advocaat Matthew Shardlake die in opdracht van Thomas Cromwell een moord in een klooster onderzoekt, en fijne bijrollen van Sean Bean en Anthony Boyle (een van mijn nieuwe favoriete acteurs), bleef mijn recensie toch hangen bij drie sterren. Aan de ene kant gooit Shardlake je zonder al te veel uitleg in het Engeland van Henry VIII waardoor het soms flink opletten is om bij te houden is wie wie is (ik keek de screeners zonder ondertiteling, wat het niet makkelijker maakte) en aan de andere kant is het niet wars van wat whodunit-clichés. Geen perfecte serie dus. Maar wel… prima? (Nu op Disney+)
Series die ik zelf ga proberen
A Man in Full - In A Man in Full van tv-maker David E. Kelley (Big Little Lies, The Undoing) speelt Jeff Daniels een vastgoedmagnaat die na zijn zestigste verjaardag plots op punt van bankroet staat. De serie is naar een boek van Tom Wolfe en de eerste recensies die ik zag, zijn best heel positief. Ik ga zeker kijken en kom er waarschijnlijk volgende week in de podcast uitgebreid op terug. (Nu op Netflix)
Dark Matter - Wie houdt van scifi, kan weer eens bij AppleTV+ terecht. In Dark Matter wordt een wetenschapper ontvoerd en meegenomen naar een alternatieve tijdlijn waar hij ziet hoe zijn leven ook zou kunnen zijn. Dit andere, aanlokkelijke pad kan hij echter niet zomaar bewandelen, zonder zijn familie in gevaar te brengen. De hoofdrollen zijn voor de altijd goede Joel Edgerton en Jennifer Connolly, wat natuurlijk betekent dat dit wederom een typische middelmatige serie met grote namen kan zijn waarin Apple TV+ redelijk uitblinkt. Maar de eerste recensies die ik las, zijn positief. Proberen dus! (Vanaf 8 mei bij Apple TV+)
Bodkin - Ik moet zeggen dat de omschrijving van deze serie met vooral deed denken aan ‘Loch Henry’ van het laatste seizoen van Black Mirror, die aflevering over twee makers van een true crime-documentaire die iets te dicht bij de misdaad komen. Op de Netflix-site staat namelijk: ‘In een charmant Iers dorp met duistere, vreselijke geheimen vinden mysterieuze verdwijningen plaats. Decennia later gaat een bonte groep podcasters op onderzoek uit.’ Maar Bodkin is, zoals de naam al een beetje doet vermoeden, een comedy. Nu ben ik helemaal voor een leuke comedy die true crime-podcasters op de hak neemt, al kan het ook snel flauw worden. Ik ben benieuwd. (Vanaf 9 mei op Netflix)
Serienieuws
David E. Kelley is een van de hardst werkende mensen in Hollywood, want in dezelfde week dat zijn serie A Man in Full (zie hierboven) op Netflix verscheen, dropte Apple TV+ de trailer van zijn volgende serie Presumed Innocent met niemand minder dan Jake Gyllenhaal als een man die verdacht wordt van de moord op de vrouw met wie hij een affaire had. Gyllenhaal is geen acteur die vaak uitstapjes naar tv doet, dus dat alleen is een reden om te kijken. Maar nu nog even afwachten op het meer dan ‘prima’ gaat zijn. De serie komt 12 juni bij Apple TV+.
Nog even over…
…Hollywood dat liever geen risico’s neemt:
Samenwerken?
Ben je op zoek naar iemand die kan schrijven of praten over tv-series en Hollywood? Of wil je adverteren in deze nieuwsbrief? Neem vooral contact met me op!
Deel en stuur door!
Deel I Like To Watch vooral met mensen die ook van series houden.
Schrijf je in!
Is dit je eerste keer hier? Schrijf je dan hieronder in en je krijgt iedere twee weken een nieuwe I Like To Watch vol serietips en -nieuws. Ben je al abonnee en lees je I Like To Watch met plezier? Overweeg dan om een betaald abonnement te nemen zodat je mij steunt bij het maken van deze nieuwsbrief.
Geef een comment!
Heb je opmerkingen of (kijk)tips? Laat het me weten.
I Like To Watch wordt gemaakt door Anke Meijer. De illustraties zijn van Mariëtte Haarlem. Eindredactie door Anemoon Utens.