Een Amerika om wel gelukkig van te worden
Een dwingende kijktip deze week
I Like To Watch is gratis. Maar wist je dat je me ook financieel kunt steunen met een betaald abonnement? Al vanaf €2,50 per maand zelfs, ofwel een derde van een Netflix Basic-abo. In ruil daarvoor krijg je nu ook een persoonlijke serietip!! Van mij! En wellicht in de toekomst ook exclusieve content. Upgrade hier:
Op dit moment liever niet nóg een abonnement? Een eenmalige bijdrage mag natuurlijk ook en kun je hier doen. Ik zou het geweldig vinden als je me helpt. Maar wat je ook doet, bedankt voor het lezen.
Beste lezer,
Een ongelooflijke hoeveelheid mensen koos deze week voor haat. Niet voor goedkopere boodschappen, dat is een slap excuus, maar voor haat. Meer dan 70 miljoen mensen zeiden (opnieuw en ongegeneerd) liever een incompetente, haatspuwende, veroordeelde crimineel en (ik ga het zeggen) fascist aan de macht te hebben, dan een capabele vrouw. Zo simpel is het. En ik ben er oprecht kapot van.
Ik probeer dan ook al de hele dag iets zinnigs te schrijven waarmee ik deze nieuwsbrief kan openen. Iets dat past bij deze nieuwe realiteit. Over de invloed die een nieuw termijn van de chaos- en haatpresident gaat hebben op Hollywood bijvoorbeeld. Of de serie die Bidens presidentschap zal definiëren. Maar ik blijf haken aan mijn verdriet, het gevoel van onmacht en de angst voor de lawine aan wereldwijde ellende die hier wederom op zal volgen. En verdomme, ik kijk ook zo op tegen die dodelijk vermoeiende stroom aan onkunde die straks weer dagelijks uit het Witte Huis vloeit en ik me nog te goed kan herinneren van zijn eerste termijn, toen ik zelf nog in de VS woonde. Om maar te zwijgen over de kerstversiering die Melania volgend jaar gaat ophangen en je alle feest- en levensvreugde ontneemt. Al is dat laatste natuurlijk een luxeprobleem.
Dus heb ik maar besloten om de gelegenheid aan te grijpen om jullie een dwingende kijktip te geven en nogmaals op het hart te drukken om Somebody Somewhere te kijken. Alleen al omdat het een Amerika laat zien waar je wél gelukkig van wordt.
Ik weet dat ik het laatste seizoen hier een paar weken geleden al tipte, maar deze bijzondere serie verdient echt meer aandacht. En meer kijkers. Zeker nu. Want als Somebody Somewhere - de serie op HBO Max over niks en daarmee over alles - iets kan, dan is het je vertrouwen in de mensheid weer een beetje herstellen. Het gaat immers over inherent vriendelijke en aardige mensen. Een groepje buitenbeentjes dat elkaar heeft gevonden in het dieprode Kansas. Een staat waar, als ze echt zouden bestaan, veel van hun buren afgelopen week hebben gestemd op een man die hen hun bestaansrecht of recht om te trouwen met wie ze willen, zegt af te gaan nemen.
Wellicht is het wat dat betreft dan ook passend dat deze serie, waarin politiek geen duidelijke rol speelt (behalve dan dat het radicaal queer en inclusief is), momenteel bezig is aan het laatste seizoen en dat het eindigt in het Bidentijdperk. Al had ik juist de komende jaren zoveel behoefte gehad aan de oprechtheid, kwetsbaarheid en medemenselijkheid van Sam, Joel, Tricia, Fred Rococo en de rest. Maar vooral aan Joels onweerstaanbare giechel.
Toen ik de cast en schrijvers van de serie onlangs via Zoom sprak over het laatste seizoen (lees het interview hier), zeiden ze allemaal dat ze ook nog eindeloos door hadden willen gaan. De beslissing om te stoppen, is namelijk niet door de makers of acteurs gemaakt. ‘Hollywood houdt niet van mensen die eruit zien zoals wij,’ zei acteur Jeff Miller (Joel) daarover. Wat pijnlijk eerlijk was. Zeker omdat ieders reactie op de vraag waarom het stopt tot dat moment was: ‘we zijn heel dankbaar dat we drie seizoenen hebben mogen maken’. En natuurlijk is het ook een wonder dat een serie als deze überhaupt bestaat, dat maakte deze afgelopen week wel weer duidelijk.
Laten we daarom allemaal, juist nu, massaal Somebody Somewhere kijken. En al onze vrienden en kennissen aanraden hetzelfde te doen. Als een soort kleine protestactie. Want deze mensen en hun levens, fictief of niet, doen er toe. En wij houden wél van ze.
Behoor je al tot de Somebody Somewhere-fanclub? Dan heb ik hieronder uiteraard nog meer serietips.
Veel kijkplezier!
Anke
ps. Excuses trouwens dat ik een weekje later ben dan normaal, ik was vergeten dat er zoiets als herfstvakantie bestaat en was er daardoor vorige week dus even niet.
Deze week in Skip Intro
Ik keek deze week voor Skip Intro naar Doctor Odyssey en ben wederom overtuigd dat Ryan Murphy niet voor mij is, maar Danielle genoot er juist enorm van. Met z’n drieën blikten we ook terug op de seizoenen van Only Murders in the Building en Agatha All Along. En we brachten nogal groot nieuws over Skip Intro+ dat we binnenkort introduceren. Luister nu:
Serietips
Bad Sisters, S2 - Ik was blij en tegelijkertijd zeer sceptisch toen ik hoorde dat er een tweede seizoen van Bad Sisters kwam. De Ierse serie van Apple TV+ over een stel zussen dat het slechte plan oppakt om hun schoonbroer, de ‘Prick’, te vermoorden, had immers een redelijk afgesloten verhaal verteld in het eerste, erg leuke seizoen. Ik had geen idee hoe het nog verder zou kunnen. Nu heeft de serie een recensie-embargo en daarom mag ik nog niet zeggen of het maakster en actrice Sharon Horgan is gelukt een nieuwe insteek te bedenken, maar Apple TV+ vindt het vast niet erg als ik alvast verklap dat ik het ontzettend leuk vond om de zussen weer terug te zien. En jullie vast ook. (Vanaf 13 november op Apple TV+)
Say Nothing - Ik schreef het de vorige editie al, dit is een serie waar ik al lang naar uitkijk. Niet alleen omdat het naar het steengoede nonfictie boek van Patrick Radden Keefe is, maar ook omdat het kijkt naar de Troubles, een conflict waar gek genoeg nog niet heel veel recente series over zijn gemaakt (behalve dan onlangs de prachtige documentaireserie Once Upon a Time in Northern Ireland die op NPO start staat). Say Nothing draait om de verdwijning van een alleenstaande moeder in 1972 en vertelt dit verhaal aan de hand van interviews en flashbacks met betrokkenen decennia later. Ik heb pas een enkele aflevering kunnen kijken (de screeners kwamen gisterenmiddag binnen) maar wat ik zag is veelbelovend. (Vanaf 14 november op Disney+)
Road Diary: Bruce Springsteend and the E Street Band - Geen serie, maar een erg mooi verslag van de huidige wereldtour van Bruce Springsteen en de E Street Band. Ik ben tot mijn grote spijt nog steeds niet bij een concert van de man geweest, maar dit kwam enorm dichtbij de magie die Springsteen en co live moeten oproepen. Daarnaast vertellen de bandleden ook precies hoe ze nu al decennialang dit soort shows weten neer te zetten. Een mooie anderhalve uur waarin je even niet aan de wereldproblematiek hoeft te denken. (Nu op Disney+)
Rivals - Ik had deze serie in de vorige nieuwsbrief al op de ‘te kijken’-lijst gezet, maar wil er even op terugkomen omdat ik zo intens heb genoten van deze heerlijke campy, jaren ‘80 gekheid (lees mijn recensie hier). Mocht je oprecht nog iets zoeken om je gedachten af te leiden, ga voor Rivals. Er wordt zelfs een naakt potje tennis gespeeld! (Nu op Disney+)
Series die ik zelf ga kijken:
Dune: Prophecy - Ik moet even citeren uit het persbericht van HBO Max, want ik heb geen van de twee Dune-films gezien (sorry Timothée), dus komt ie: Vanuit het uitgestrekte universum van Dune, gecreëerd door de bejubelde auteur Frank Herbert, en 10.000 jaar voor de opkomst van Paul Atreides, volgt DUNE: PROPHECY twee Harkonnen-zussen die strijden voor de toekomst van de mensheid en zo aan de voet staan van de legendarische zusterorde die later bekend zal worden als de Bene Gesserit.’ Mij is verteld dat je ook zonder de films gezien te hebben kunt kijken, en aangezien het toch een grote HBO Max titel is, zal ik het in ieder geval proberen. (Vanaf 18 november op HBO Max)
Like Water for Chocolate - Een nieuwe verfilming van de klassieker van Laura Esquivel over Tita en Pedro, twee zogenaamde ‘star crossed lovers’ in het Mexico van de vroege 20ste eeuw waarin magisch realisme en eten een belangrijke rol spelen. De serie werd geproduceerd door Salma Hayek Pinault en krijgt aardige recensies die het omschrijven als een ‘rijk melodrama’ en ‘een adaptatie om van te genieten’. (Nu op HBO Max)
Serienieuws
In maart komt in Engeland een nieuw seizoen van Wolf Hall, de serie met Damian Lewis en Mark Rylance over Thomas Cromwell, de invloedrijkste man aan het hof van Henry VIII. Het eerste seizoen is al tien jaar oud en dit keer hebben de makers ervoor gekozen de casting ‘kleurenblind’ te doen, zoals dat heet. Er is dus gekeken naar de beste acteurs voor de rollen, en niet naar de beste gelijkenis met de bestaande figuren. Daar is uiteraard (UITERAARD) wat ophef over, maar regisseur Peter Kosminsky reageert hier heerlijk laconiek op bij Deadline: ‘We wanted the very best actors who are available for the show and we looked at everybody, and we chose the best actors who auditioned for the roles. And obviously, we aren’t playing lookalikes in the series. Damian [Lewis] is many things but he doesn’t resemble Henry VIII particularly.’
Leuk nieuws ten slotte: Het laatste seizoen van Stranger Things komt al in 2025. Lange tijd leek het erop dat we tot 2026 moesten wachten, maar Netflix maakte bekend dat we volgend jaar al teruggaan naar Hawkins. Hopelijk met minder lange afleveringen dit keer. Daarover gesproken, er werden zelfs al titels van afleveringen geteased:
Tot slot nog even over…
… de seizoensfinale van Amerika:
Samenwerken?
Ben je op zoek naar iemand die kan schrijven of praten over tv-series en Hollywood? Of wil je adverteren in deze nieuwsbrief? Neem vooral contact met me op!
Deel en stuur door!
Deel I Like To Watch vooral met mensen die ook van series houden.
Schrijf je in!
Is dit je eerste keer hier? Schrijf je dan hieronder in en je krijgt iedere twee weken een nieuwe I Like To Watch vol serietips en -nieuws. Ben je al abonnee en lees je I Like To Watch met plezier? Overweeg dan om een betaald abonnement te nemen zodat je mij steunt bij het maken van deze nieuwsbrief.
Geef een comment!
Heb je opmerkingen of (kijk)tips? Laat het me weten.
I Like To Watch wordt gemaakt door Anke Meijer. De illustraties zijn van Mariëtte Haarlem. Eindredactie door Anemoon Utens.
Amen! Mooie woorden!