De serie die je kijkt terwijl je je mail checkt
Er wordt steeds vaker gevraagd om 'second screen content', tv die vooral niet moet afleiden van je andere scherm.
Beste lezer,
Er zijn series die je prima kunt kijken terwijl je de was opvouwt of het eten kookt. Een serie waarbij nauwlettend opletten niet nodig is en af en toe langer wegkijken om een tweetal verloren sokken met elkaar te herenigen prima kan, want ook met verdeelde aandacht volg je de grote lijnen en snap je min of meer wat er op het scherm gebeurt.
Wat dat betreft lijkt de opkomst van ‘second screen content’, ofwel series en films die je op hebt staan terwijl je naar een ander scherm kijkt, niks nieuws. We doen al jaren andere dingen terwijl we tv-kijken. Het is zelfs een van de meest gebruikte tv-tropes in Hollywood: belangrijk nieuws breekt op de televisie die op de verre achtergond aanstaat terwijl de hoofdpersonen alles doen behalve naar die tv kijken, tot het nieuws tot ze doordringt. Toch is ‘second screen content’, en dan vooral de toenemende vraag daarnaar in Hollywood, een stuk cynischer dan tv waarbij je de was opvouwt of het ontbijtnieuws dat op de achtergond aanstaat.
Want waar de een sokken op kleur sorteert bij een Emily in Paris (ik vond de comedy zelfs daar te irritant voor, maar dat terzijde) zit de ander met een kopje dampende thee op de bank te genieten van ieder frame. ‘Second screen content’ daarentegen wordt gemaakt met maar één doel en dat is dat niemand er echt naar kijkt. Het moet op de achtergrond opstaan terwijl we naar ons EERSTE scherm kijken. Onze telefoons. Justine Bateman, filmmaker en actrice, vertelde in The Hollywood Reporter hoe ze van meerdere showrunners heeft gehoord dat ze feedback kregen dat hun werk niet ‘second screen’ genoeg was, wat betekende dat de studio’s en streamers vreesden dat de kijker zou opkijken van z’n eerste scherm (de telefoon), in de war zou zijn door wat er op het tweede scherm gaande was (de streamer), en de laatste vervolgens af zou zetten. Stel je nou eens voor dat je als scenarioschrijver in Hollywood je ziel en zaligheid in het script van een serie heb gestopt en dat de eerste vraag die je krijgt van de studio of streamer is of je het verhaal zo kunt versimpelen dat een kijker die tegelijkertijd z’n mail, tijdlijn en of saldo checkt, niet te veel wordt afgeleid door jouw ‘content’. Alleen al het feit dat het ‘content’ wordt genoemd, zegt eigenlijk al genoeg.
Je kunt je voorstellen dat dit soort feedback ertoe heeft bijgedragen dat de schrijvers in Hollywood besloten te gaan staken (lees bij het nieuws hieronder meer over de stakingen). Want ‘visuele muzak’ maken, zoals het volgens Bateman ook wel genoemd wordt, is vast niet iets dat je ambieert wanneer je naar Hollywood verhuist . Nu is het fenomeen overigens niet helemaal nieuw, ik schreef in 2020 al eens over het feit dat Netflix in ons land het Amerikaanse Fuller House in het Nederlands liet nasynchroniseren omdat de jonge kijkers de serie op die manier konden volgen terwijl ze op social media zaten. Verraad ik mijn leeftijd als ik zeg dat ik dat onbegrijpelijk vind? Als ik merk dat ik liever door de foto’s en reels van andere mensen scroll dan dat ik een serie kijk, zet ik iets anders op. Ik verlang juist van mijn serie dat ie me zo grijpt dat ik m’n verslaving aan dat kleine scherm even vergeet. Hij moet me afleiden van mijn telefoon.
De vraag naar visuele muzak is natuurlijk vooral het zoveelste teken dat de streamers en studio’s misschien wel meer waarde hechten aan kijkcijfers (of -minuten in het geval van streamers) en het ze weinig uitmaakt wáár we naar kijken. Het kan complete rotzooi zijn. Als mensen het maar streamen, is het goed. Wat dat betreft ben ik blij dat de schrijvers in Hollywood nog steeds staken en dat de acteurs inmiddels ook alweer een paar maanden het werk hebben neergelegd (ook al vrees ik een beetje voor mijn eigen carrière). Als er niemand opkomt voor de kunst, blijft er straks alleen maar ‘content’ over.
Hieronder tip ik weer een flink aantal leuke series die mij meer dan voldoende boeiden om me van die vermaledijde telefoon af te leiden.
Veel kijkplezier!
Anke
Deze week in Skip Intro: GROOT NIEUWS
Ook de podcast was er een paar weken tussenuit, waardoor we veel series te bespreken hadden, waaronder Telemarketers, Painkiller en het wederom charmante derde seizoen van Only Murders in the Building. Maar eerst had Alex een persoonlijk nieuwtje, hij stopt met de podcast… Snik.
Ik ga wel door met heel veel nieuwe plannen, goede zin en een gloednieuwe co-host (daarover later meer). Mocht je de podcast ook luisteren en tips of ideeën hebben, mail me vooral via podcastskipintro@gmail.com. Ook voor samenwerkingen of sponsoropties. Volgende week is dus de (voorlopig) laatste keer dat ik met Alex achter een microfoon kruip. En eerst hebben we de aflevering van deze week nog:
(Wil je ons steunen bij het maken van de podcast? Dat kan via onze Patreon.)
Serietips:
Telemarketers - Toen Sam Lipman-Stern 14 jaar was, stopte hij met school en ging hij als telemarketeer werken bij de Civic Development Group in New Jersey, een bedrijf dat fondsen wierf ten behoeve van de lokale politie en brandweer. Hij trof een werkplek die zo absurd was - er zat een moordenaar aan mijn rechterhand, een bankrover aan mijn linker, vertelt hij in deze driedelige documentaire - dat hij besloot zijn collega’s te filmen met zijn videocamera. Dit blijkt nu, twintig jaar later, een gouden zet te zijn geweest. Niet alleen omdat de beelden die hij in het aftandse kantoor op een afgelegen industrieterrein schoot zo waanzinnig zijn, dat je op de bank met open mond van verbazing zit te kijken, maar ook omdat hij zonder er erg in te hebben de absoluut criminele praktijken van de eigenaren van het bedrijf wist te documenteren. Telemarketers is de docuserie van deze nazomer. (De laatste aflevering komt maandag op HBO Max)
The Tower, S1 & S2 - Ik had het eerste seizoen volledig gemist, dat terwijl deze serie zo enorm in mijn straatje past dat ie voor me gemaakt lijkt. The Tower is Brits, het gaat over een slimme maar koppige vrouwelijke politierechercheur en het telt vier behapbare afleveringen per seizoen. Ik heb ze dan ook alle acht in een paar dagen naar binnen geslokt, zonder één blik op mijn tweede scherm te werpen. The Tower is subtiel en tegelijkertijd spannend genoeg om je tot het einde toe vast te houden, met moordzaken die je niet direct vanaf je bank hebt opgelost. Daarbij heeft het een zeer sterke cast met hoofdrolspelers Gemma Whelan en Tahirah Sharif voorop. (Nu op HBO Max)
The Lost Flowers of Alice Heart - Een behoorlijk duister familiedrama dat zich afspeelt op de meest prachtige plekken van Australië. Na een nogal heftig voorval (serieuze trigger warning voor huiselijk geweld) belandt de jonge, getraumatiseerde Alice op de bloemenboerderij van haar oma (gespeeld door Sigourney Weaver met Australisch accent). Daar krijgt ze redelijk snel door dat de wilde bloemen nogal wat geheimen over haar familie verhullen. De eerste afleveringen zijn wat traag opgebouwd (maar de natuur en al die prachtige bloemen maken veel goed), in de tweede helft komt het aardig op gang. (Wekelijks op Prime Video)
The Capture - Deze staat alweer een tijdje op NPO Start, maar mocht je ‘m hebben gemist en een voorliefde voor Britse crimedrama’s met me delen, dan is The Capture - over een oud soldaat die wordt opgepakt nadat bewakingscamera’s op straat hem hebben gefilmd terwijl hij iets vreselijks deed, al zegt hij dat nooit te hebben gedaan - een absolute aanrader. (Nu op NPO Start)
En ik hoef het jullie waarschijnlijk niet te vertellen, maar het tweede seizoen van The Bear kwam ook tijdens mijn nieuwsbriefvakantie uit en is misschien wel het ALLERBESTE dat ik dit jaar heb gezien. Lees en luister vooral naar mijn gejubel.
Series die ik zelf ga proberen:
The Woman in the Wall - Normaal ben ik altijd te laat voor nieuwe BBC series, omdat ze aan de andere kant van de Noordzee absurd slecht zijn in het delen van hun programma informatie met iedereen die niet op hun eilanden woont. Maar dit keer zag ik op tijd dat The Woman in the Wall, waarover ik al had gelezen, zondag begint. De serie, met de altijd goede Ruth Wilson en Daryl McCormack die erg leuk was in Bad Sisters in de hoofdrollen, gaat over een vrouw met de neiging tot slaapwandelen die als ze wakker wordt een dode vrouw in haar huis aantreft. Ze heeft geen idee heeft hoe de vrouw daar komt, en of ze er misschien zelf iets mee te maken heeft. De eerste foto’s zien er lekker duister en Brits uit, dus de opname op mijn Ziggobox staat alvast ingepland. (Vanaf 27 augustus op BBC One)
De twaalf: de Assepoestermoord: Nog een tip voor ouderwetse lineaire tv, dus ik hoop maar dat jullie nog een kabelaansluiting hebben. Op de VRT begint volgend weekend namelijk het tweede seizoen van De Twaalf, de Vlaamse serie waarin een moordzaak en de twaalf leden van de burgerjury die moeten beslissen over het lot van de verdachte(n) centraal staat, ditmaal met de ondertitel De Assepoestermoord. Ik interviewde voor het eerste seizoen jaren geleden de makers en cast op het Canneseries festival, en vond het toen een van de betere dingen die ik daar zag. Benieuwd naar dit tweede verhaal. (Vanaf 3 september op VRT 1)
Serienieuws:
Ik ontdekte veel te laat hoe ontzettend leuk Derry Girls is, maar sinds ik het weet ben ik bijvoorbaat enthousiast over alles wat schrijfster Lisa McGee wil maken. Goed nieuws dus dat ze momenteel werkt aan haar volgende serie voor Channel 4. De serie heet How to Get to Heaven from Belfast en gaat over een drietal uit elkaar gegroeide vriendinnen die samen een roadtrip ondernemen nadat ze horen dat een oude klasgenoot is overleden. De serie wordt door Deadline omschreven als een comedy-thriller, wat me wellicht nog nieuwsgieriger maakt.
Het eerste wat ik deed toen ik onlangs de laatste aflevering van het geweldige tweede seizoen van docuserie 100 Foot Wave had gekeken, was googelen of er een derde seizoen komt. Ik wil zo graag weten hoe het nu gaat met de mij inmiddels zeer dierbaar geworden surfers en hun eeuwige jacht op de allerhoogste golf. Ik maakte dan ook een sprongetje van vreugde toen deze week officieel bekend werd gemaakt dat er een derde seizoen komt. Ik kan niet wachten!
En dan nog een andere terugkeer, wat vooral een nieuwtje is waar mijn lieve echtgenoot blij van wordt: De reboot van Frasier is zo goed als af en begint op 12 oktober bij Paramount+, wat hopelijk betekent dat we het ook nog ergens dit jaar hier gaan krijgen. We wisten al dat de psychiater weer terug naar Boston is verhuisd, wat wellicht betekent dat er gastoptredens van oude Cheers-castleden zullen zijn. Ook het openingsliedje kreeg een make-over:
Tot slot het laatste nieuws over de stakingen. Het leek er afgelopen week even op alsof er schot in de zaak zat. De Writers Guild of America (WGA) en AMPTP (de studio’s en streamers) waren al een paar keer bijeengekomen, en niets van die gesprekken was gelekt aan de media. Tot begin deze week. Een ontmoeting tussen de vakbondsleiders en een aantal van de CEO’s van de studio’s en streamers, verliep zo slecht dat de vakbondsleiders na twintig minuten besloten te vertrekken. De WGA noemde de bijeenkomst een dag later geen oprechte poging om tot een overeenkomst te komen, maar een ‘preek’ en de hele ontmoeting slechts een tactiek om de stakende leden van de schrijversgilde uiteen te drijven. De AMPTP is het daar uiteraard niet mee eens, al lijkt de consensus bij de stakende schrijvers op straat in Hollywood dat de studio’s strategie een domme was. De WGA komt later vandaag met een uitgebreide reactie, maar het mag duidelijk zijn: de staking is nog niet voorbij. Zucht.
Tot slot…
…het filmen in Hollywood ligt misschien wel stil, maar dat betekent niet dat de acteurs zijn vergeten hoe ze hun teksten moeten brengen.
Deel en stuur door!
Vind je I Like To Watch leuk? Deel ‘m dan vooral met al die mensen die ook van series houden.
Schrijf je in!
Is dit je eerste keer hier? Schrijf je dan hieronder in en je krijgt iedere twee weken een nieuwe I Like To Watch vol serietips en -nieuws.
Geef een comment!
Heb je opmerkingen of (kijk)tips? Laat het me weten.
Samenwerken
Ben je op zoek naar iemand die kan schrijven of praten over tv-series en Hollywood? Of wil je adverteren in deze nieuwsbrief? Neem vooral contact met me op!
I Like To Watch wordt gemaakt door Anke Meijer. De illustraties zijn van Mariëtte Haarlem. Eindredactie door Anemoon Utens.