De lol van de recap
Waarom samen series kijken zo veel leuker is
Steun I Like to Watch
I Like To Watch is op dit moment gratis. Maar wist je dat je me ook financieel kunt steunen met een betaald abonnement? Al vanaf €2,50 per maand zelfs, ofwel een derde van een Netflix Basic-abo. In ruil daarvoor krijg je nu ook een persoonlijke serietip!! Van mij! En wellicht in de toekomst ook exclusieve content. Upgrade hier:
Op dit moment liever geen abonnement? Een eenmalige bijdrage mag natuurlijk ook en kun je hier doen. Ik zou het geweldig vinden als je me helpt. Maar wat je ook doet, bedankt voor het lezen.
Beste lezer,
Eerder deze week nam ik samen met mediawetenschapper en schrijver Linda Duits een nieuwe recap op van The White Lotus. Het derde seizoen is inmiddels twee afleveringen oud en Linda zei aan het begin van de opnames dat ze nog niet helemaal overtuigd was van deze nieuwste reeks. Maar een klein uurtje later, nadat we uitvoerig hadden gespeculeerd over giftige vriendschappen, incestueuze blikken en de mogelijkheid dat de aapjes straks de big baddies zijn, wilde ze haar eerdere uitspraak corrigeren: ze was om en kon niet wachten om de rest van de afleveringen te kijken. Ze had zelfs zin in het al aangekondigde vierde seizoen. Allemaal dankzij de recap.
Dit is ook mijn eigen ervaring met het recappen. Series worden direct leuker, of in ieder geval interessanter, dankzij zo’n uiterst gedetailleerde deep dive. Of je ‘m nou zelf maakt, of enkel consumeert. De recap zorgt ervoor dat je met meer aandacht kijkt. Je let op de details en - bij puzzelseries - op de hints. Je kijkt actief. En mijn persoonlijke ervaring is dat het zelfs een mindere serie, leuker kan maken. Zo weet ik vrijwel zeker dat ik vorig jaar oprecht minder lol aan True Detective: Night Country had beleefd, als ik de afleveringen niet wekelijks onder de loep had gelegd met mijn co-host Danielle Kliwon die iedere keer weer nieuwe, wilde (maar uiteindelijk helemaal juiste) theorieën over me uitstrooide. Niet dat ik het geen alleraardigst seizoen vond, maar zonder recap had het me waarschijnlijk een stuk minder beziggehouden.
Ik schreef in 2013 al voor NRC over de populariteit van de seriesamenvatting, toen vooral nog online en geschreven. Daarin schreef ik hoe wordt aangenomen dat de eerste online ‘episode-by-episode’-verslaggeving kwam van schrijver Daniel Drennan, die in de vroege jaren ’90 zijn steeds langer wordende epistels over Beverly Hills 90210 op een New Yorks forum plaatste. Zijn stukken inspireerden vervolgens drie fans van de tienerserie Dawson’s Creek om hetzelfde te doen en dat groeide uiteindelijk uit tot de website Television Without Pity, de eerste site die volop op de recap inzette.
Toen ik dat artikel schreef, recapte vrijwel iedere (Amerikaanse) website en krant minstens een tv-serie per week, en vaak veel meer. Nu was dat ook het begin van Peak TV, de periode waarin er ieder jaar weer meer scripted shows uitkwamen en het medium steeds populairder werd. Maar belangrijker is misschien wel dat de opkomst van de recap samenvalt met de opkomst van Prestige TV, ofwel het soort moeilijkere series dat de kijker niet bij de hand neemt en niet iedere scène uitlegt wat er gebeurt. Een recap kon de kijker helpen, zo schreef ik twaalf jaar geleden:
De kijker zoekt vaak ook uitleg en bevestiging bij de recapper over wat hij zelf net heeft gezien. Reden is dat een groeiend aantal dramaseries met steeds complexere verhaallijnen komen.
Een show als Game of Thrones introduceert in één aflevering in een razend tempo meerdere nieuwe karakters. Na zo’n aflevering is het fijn om een dag later nog eens na te lezen wat zich nou precies op het mythische continent Westeros heeft afgespeeld.
Inmiddels zijn er een stuk minder geschreven recaps online te vinden, en zijn het vooral websites als Vulture die het nog doen en haast tot een kunstvorm hebben verheven. Maar recappen is onverminderd populair, want wat de geschreven recap tien jaar geleden was, is de napraatpodcast nu. En ik kan het weten, ik maak er zelf momenteel twee (naast The White Lotus, bespreken we iedere twee weken Severance in Skip Intro+). De opkomst van de recap in podcastvorm is uiteraard te verklaren door het feit dat iedereen momenteel een podcast heeft, zoals iedereen een tijdje terug ook een eigen blog had. Maar het komt volgens mij ook omdat mensen die enthousiast praten over een serie die je zelf ook kijkt, een stuk intiemer voelt dan een geschreven recap lezen. En aan dat stukje menselijkheid hebben we momenteel behoefte.
TV kijken is altijd iets geweest dat mensen samen deden. Ooit zelfs letterlijk. We keken met de hele buurt toen nog niet iedereen een toestel bezat, en later met het hele gezin toen nog niet iedereen een eigen schermpje had. En omdat er tot een paar jaar geleden nog maar een beperkt televisieaanbod was, zapten we eigenlijk altijd naar hetzelfde programma als de buren. Als je elkaar dan bij de supermarkt trof, kon je keuvelen over wat er de avond ervoor bij Dallas of Medisch Centrum West was gebeurd.
Die tijden zijn uiteraard voorbij. Niet alleen zitten we tegenwoordig allemaal op een eigen scherm, er zijn ook zoveel streamers, en zo veel titels, dat je niet eens dezelfde kijksuggesties van het algoritme krijgt voorgeschoteld als je buurman. Dus is televisie kijken stiekem een ontzettend individuele bezigheid geworden. Eenzaam zelfs.
En dat maakt het, mijns inziens, zo heerlijk om te luisteren naar een paar mensen die in een podcast helemaal losgaan over iets dat je zelf ook volgt. Want opeens kijk je niet meer alleen. Dat er daarbij momenteel een flink aantal series zijn die als een puzzel in elkaar zitten, maakt het natuurlijk extra leuk. Zeker omdat recappers vaak afleveringen meerdere malen kijken en volop aantekeningen maken en onderzoek doen, en daardoor dingen hebben gezien of genoteerd die je als casual kijker waarschijnlijk hebt gemist. Iets waardoor je een volgende aflevering zelf nog wat oplettender zult kijken en gedurende het seizoen steeds actiever gaat meepuzzelen. (Reageren op een recappodcast is ook erg populair, kan ik je vertellen.)
Maar een gemiddelde recappodcast duurt zeker een uur (of langer). Dus ergens vraag ik me af of - gezien onze steeds korter wordende aandachtspanne - de napraatpodcast over tien jaar is wat de geschreven recap nu is: zo goed als verdwenen. Zeker nu TikTok vol staat met filmpjes van mensen die in een halve minuut proberen uit te leggen wat er gaande is in de kelders van Lumon Industries en wie er het einde van dit seizoen van The White Lotus niet haalt. En dat vaak hartstikke tof doen.
Al hoop ik natuurlijk dat de meerwaarde van een recappodcast, dat gevoel dat je een serie echt samen kunt ervaren met de stemmen in je oor, het voorlopig wint van de snelle takes op TikTok. Want - had ik dat al gezegd? - ik maak er zelf momenteel twee. Ik tip ze hieronder, net als een aantal fijne nieuwe series.
Veel kijkplezier!
Anke
Deze week in Skip Intro
We recappen er dus op los momenteel. Zo duik ik iedere week op maandag met een nieuwe gast in het derde seizoen van The White Lotus. Vorige week schoof schrijver en journalist Haroon Ali aan en deze week kreeg ik gezelschap van mediawetenschapper en schrijver Linda Duits:
En met invaller en oude bekende van de podcast, Alex Mazereeuw, duik ik vandaag in aflevering 5 en 6 van Severance, seizoen 2. Stond daar nou een ananas in de keuken bij Burt en Fields? En is de naam van het Chinese restaurant een hint? Wij bespreken het.
Wil je met ons mee recappen? Dat kan via Patreon, Petje Af of Spotify.
Serietips:
Lockerbie: The Search for Truth - In 1988 kwam vlucht 103 van Pan Am boven Lockerbie tot ontploffing. Alle 259 inzittenden overleefden de aanslag niet, evenals 11 inwoners van het Schotse plaatsje waar het vliegtuig in brandende stukken neerkwam. Deze serie vertelt het verhaal van Jim Swire (gespeeld door Colin Firth) en zijn eindeloze zoektocht naar de waarheid over de afschuwelijke terroristische daad waarbij zijn oudste dochter om het leven is gekomen. Omdat deze zoektocht tientallen jaren voortduurde, moet de serie nogal wat tijd overbruggen, waardoor het soms wat afstandelijk voelt. Maar op de momenten dat het verhaal inzoomt op het ongelooflijke verdriet van alle betrokkenen, raakt het oprecht diep. (Vanaf vandaag op SkyShowtime)
Toxic Town - Nog een waargebeurd verhaal, dit keer over het Britse plaatsje Corby waar het opruimen van de resten van een grote staalfabriek zoveel giftig stof deed opwaaien, dat er tussen 1980 en 2000 drie keer zoveel kinderen met een lichamelijke afwijkingen werden geboren dan in de rest van het land. Dit is het soort aangrijpende en zeer menselijke serie over een relatief klein, behoorlijk Brits onderwerp dat je eerder bij de BBC had verwacht dan bij Netflix. Maar het feit dat het nu een enorm publiek kan bereiken is daarentegen fantastisch. Want dit is weer zo’n verhaal over hoe de hang naar winst het altijd maar wint van wat goed is voor ons mensen. Ik vond het een behoorlijk meeslepende serie die, in vier afleveringen, met veel vaart en zelfs humor het verhaal neerzet. Al zijn het vooral de geweldige Jodie Whittaker en Aimee Lou Wood in de hoofdrollen die het geheel naar een nog hoger niveau tillen. (Nu op Netflix)
Cheaters, S2 - Een romantische comedy over vreemdgaan? Klinkt onmogelijk, toch is het Britse Cheaters warm, grappig en romantisch, ook al gaat het over twee mensen die hartstikke bezet zijn wanneer ze elkaar ontmoeten. Geschreven door Oliver Lyttleton die merkte dat best wat van zijn kennissen een scheve schaats reden en daarom eens wilde onderzoeken waarom mensen vreemdgaan. Ook omdat, zo viel hem op, affaires in series altijd leiden tot waanzin en chaos, of zelfs moord. Cheaters pakt het stukken minder dramatisch aan. En met vier korte aflevering, vlieg je er doorheen. Let wel: de serie schuwt de seksscènes niet. (Vanaf 4 maart op NPO Start)
Series die ik zelf ga proberen:
Running Point - Een vrouw die zich al haar hele leven ondergewaardeerd voelt, moet onverwachts het NBA-basketbalteam van haar familie runnen als haar broer bij een schandaal betrokken raakt. Een comedy die door Time wordt omschreven als Succession meets Ted Lasso, van makers Mindy Kaling en Ike Barinholtz, met Kate Hudson in de hoofdrol. Nu zag ik overigens wel dat The Guardian weer erg negatief is over deze serie, al gaf dezelfde recensent vorige week Zero Day (dat erbarmelijk slecht is en van mij twee ballen kreeg) weer vier juichende sterren dus dat neem ik ook even iets minder serieus. Kijken dan maar! (Nu op Netflix)
Serienieuws:
April wordt een drukke seriemaand, want niet alleen begint het tweede seizoen van The Last of Us op 15 april bij HBO Max, ook Andor komt terug bij Disney+ op 22 april met het tweede en tevens laatste seizoen. Het laatste hoofdstuk over Cassian Andor en de Rebel Alliance zal worden verteld in 12 afleveringen, die in vier weken tijd worden gereleased (dus drie afleveringen per week). Dat is een vergelijkbaar releaseschema als het eerste seizoen dus, en dat werkte toen verrassend goed. Ik kan in ieder geval niet wachten!
Nog meer goed nieuws, want ook We Are Lady Parts is terug met een tweede seizoen. Het tweede seizoen van deze ontzettend leuke serie over een stel punkrockende moslima’s is al in Engeland uitgezonden en daar erg goed ontvangen. Wij kunnen er eindelijk zelf naar kijken vanaf 20 maart op NPO Start (met abonnement).
Ik sprak onlangs uitgebreid voor de VPRO Gids met regisseur Arne Toonen over de Videoland-serie Safe Harbor en hoe het, met een Amerikaanse showrunner en een grotendeels Engelssprekende cast, duidelijk voor een internationaal publiek was gemaakt. Die aanpak lijkt te hebben gewerkt, want de serie is nu verkocht aan ITV in Engeland, en ook een Australische en Ierse zender hebben de titel aangekocht. Hier heeft de serie volgens mij niet echt veel losgemaakt, maar wie weet dus dat het in andere landen nog flink zal scoren. Ik vond de serie zelf wua verhaallijn overigens niet helemaal geloofwaardig, maar wel ‘on-Nederlands’ groots in actiescènes en daardoor ook best prima weg te kijken, met erg mooie beelden van Rotterdam.
Tot slot…
…nog even een bedankje voor het groeiend aantal mensen dat deze nieuwsbrief steunt met een betaald abonnement:
Adverteren en contact
Ben je op zoek naar iemand die kan schrijven of praten over tv-series en Hollywood? Of wil je adverteren in deze nieuwsbrief met meer dan 3150 abonnees en gemiddeld 5000 keer wordt geopend? Neem vooral contact met me op!
Deel en stuur door!
Deel I Like To Watch vooral met mensen die ook van series houden.
Schrijf je in!
Is dit je eerste keer hier? Schrijf je dan hieronder in en je krijgt iedere twee weken een nieuwe I Like To Watch vol serietips en -nieuws. Ben je al abonnee en lees je I Like To Watch met plezier? Overweeg dan om een betaald abonnement te nemen zodat je mij steunt bij het maken van deze nieuwsbrief.
Geef een comment!
Heb je opmerkingen of (kijk)tips? Laat het me weten.
I Like To Watch wordt gemaakt door Anke Meijer. De illustraties zijn van Mariëtte Haarlem. Eindredactie door Anemoon Utens.
Zelf ben ik tuk op de website TV Tropes, als autistische ordenaar. Het voelt lekker vrijblijvend om daar af en toe doorheen te struinen. Als ik naar zo'n podcast luister voel ik meteen FOMO als ik niet de hele reeks meteen ook afluister, in de juiste volgorde. Naast de serie die ik ook al volg.