De giftige mix waar Hollywood op draait
Een nieuw boek onthult hoe vreselijk het achter de schermen bij hitserie Lost was.
Beste lezer,
Ik was helemaal klaar om me hier nogmaals te verwonderen over die magistrale ‘final fuck off’ van Succession. Over dat perfecte einde van een geweldige serie en een fenomenaal laatste seizoen. En om me vervolgens samen met jullie mentaal klaar te maken voor dat zwarte gat dat nu voor ons ligt. Want na weken overladen te zijn met geweldige series (die allemaal tegelijkertijd stopten), is de serie-agenda de komende weken in vergelijking opeens wel heel schraal. Tenzij je uitkijkt naar de release van The Idol. Wat ik persoonlijk niet doe sinds Rolling Stone onthulde hoe deze HBO-serie na de komst van showrunner Sam Levinson een soort ‘torture porn’ werd. (De eerste recensies die uit Cannes kwamen van de eerste twee afleveringen hebben mij ook niet enthousiaster gemaakt. Het tegenovergestelde juist…)
En toen bracht Vanity Fair een voorpublicatie uit het boek Burn It Down, Power, Complicity and A Call For Change in Hollywood van Maureen Ryan dat volgende week uitkomt. Ryan, die al jaren over televisie schrijft voor verschillende media, kijkt in haar boek naar de manier waarop Hollywood al decennia lang achter de schermen draait op een giftige mix van misbruik, seksisme, racisme en ongelijke behandeling. Dit doet ze door in te zoomen op de problematische werkomgevingen van een bedrijf als Lucasfilms en series als Saturday Night Live, The Goldbergs, Sleepy Hollow, Curb Your Enthusiasm en Lost. Het hoofdstuk dat dinsdag werd gepubliceerd, gaat over die laatste serie. Een show die nog steeds gezien wordt als een belangrijke, grensverleggende tv-serie die heel wat trends in serieland heeft gezet.
Nu heb ik geen abonnement op Vanity Fair dus heb ik het hele stuk niet kunnen lezen (het boek staat uiteraard wel op de leeslijst), maar de outtakes die ik voorbij heb zien komen, zijn behoorlijk akelig. Ryan sprak uitvoerig met mensen die aan de serie meewerkten, van schrijvers tot acteurs, en schetst een werkomgeving die ronduit vreselijk moet zijn geweest. Van onderling pesten en racistische opmerkingen maken in de writers room tot het feit dat enkel de witte personages werden gezien als de ‘helden’ van het verhaal. Schrijver Monica Owusu-Breen, een niet-witte vrouw die aan het derde seizoen meeschreef, vertelde Ryan dat ze aan het einde van haar werkdag steevast een uur moest huilen voordat ze haar kinderen onder ogen kon komen:
‘All I wanted to do was write some really cool episodes of a cool show. That was an impossibility on that staff. There was no way to navigate that situation. Part of it was they really didn’t like their characters of color. When you have to go home and cry for an hour before you can see your kids because you have to excise all the stress you’ve been holding in, you’re not going to write anything good after that.’
Lost is nooit een van mijn favoriete series geweest (ik was de draad op een gegeven moment kwijt en heb ‘m nooit meer opgepikt), maar wie deze nieuwsbrief al langer leest of weleens naar Skip Intro luistert weet dat ik een van de showrunners van Lost, Damon Lindelof, tot een van mijn favoriete seriemakers reken. Zijn series The Leftovers, Watchmen en ook het recente Mrs. Davis staan HOOG in mijn persoonlijke serietop. Maar door dit artikel valt hij toch wel aardig van zijn voetstuk. Want wat het exposé van Ryan duidelijk maakt, is dat de giftige sfeer achter de schermen van Lost in stand werd gehouden en wellicht zelfs werd gevoed door showrunners Lindelof en Carlton Cuse (niet gehinderd door zender ABC). Iets dat Lindelof overigens ook niet ontkent (in tegenstelling tot Cuse die lijkt te zeggen er nooit iets van gemerkt te hebben), want in een interview met Ryan voor het boek geeft hij toe gefaald te hebben in zijn leiderschap tijdens Lost. Al zegt hij ook dat hij zich een specifieke rotuitspraak die hij gedaan zou hebben over acteur Harold Perrineau niet kan herinneren, wat altijd een behoorlijk zwaktebod is als je je excuses probeert aan te bieden.
Het is wel zo dat Lindelof al eerder heeft erkend dat hij fouten had gemaakt tijdens het maken van Lost. In een interview met Vulture zei hij laatst nog over die specifieke writers rooms: ‘There was toxic, misogynistic, even racist language in those rooms because I allowed it to happen.’ Ook claimde hij ondertussen meerdere mensen die voor hem aan de serie werkten, zijn excuses te hebben aangeboden. Al kunnen deze uitspraken ook allemaal alvast damage control zijn geweest, omdat hij ten tijde van dat interview natuurlijk al wist dat Ryan met haar boek bezig was… Het spreekt wel voor Lindelof dat er (nog) geen vergelijkbare verhalen over zijn latere series zijn gekomen. En dat hij bij Mrs. Davis het hele showrunnen aan Tara Hernandez overliet omdat hij naar eigen zeggen iemand anders die ‘microfoon’ (lees: de kans om haar stem te laten horen) wilde geven.
Want het meest giftige aan Hollywood (en Hilversum, en misschien wel alle bedrijven waar winst moet worden gemaakt), is natuurlijk het feit dat Cuse en Lindelof ondanks dat ze in de jaren ‘00 waardeloze bazen (of erger) waren (iets dat in Hollywood waarschijnlijk een publiek geheim was), in de jaren die volgden nog heel veel kansen kregen. Ze konden mooie dingen maken en stinkend rijk worden van hun werk, terwijl er mensen in die cast en crew van Lost zaten die door deze rotervaring misschien wel afzagen van hun carrière.
Lost is al bijna twintig jaar oud. Inmiddels is er gelukkig wel iets veranderd in Hollywood (en dit soort boeken zullen ook helpen bij verbeteringen). Maar dat showrunners die geld binnen halen nog steeds min of meer carte blanche hebben, blijkt wel aan de chaotische manier waarop Sam Levinson - een van HBO’s grootverdieners dankzij Euphoria - The Idol maakte. En ondanks dat zijn handelingen niet pas na twintig jaar maar direct zijn onthuld door Rolling Stone, vrees ik dat hij er weinig hinder in de rest van zijn carrière van zal ondervinden. Net als dat ik denk dat het ook geen donder zal uitmaken dat de serie vooralsnog alleen maar slechte recensies krijgt. Want met de vele fans van hoofdrolspeler Abel ‘The Weeknd’ Tesfaye en een K-Pop superster (waar ik nog nooit van had gehoord, maar wiens fans heel Twitter overnamen toen de serie in Cannes werd vertoond) in een bijrol, zal het mij niks verbazen wanneer The Idol straks meer kijkers trekt dan Succession.
Wat me weer terugbrengt bij dat zwarte, Succession-loze gat (nu nog iets treuriger na al het bovenstaande nieuws). De komende weken komt helaas niet echt heel veel waarmee het kan worden opgevuld, al doe ik hieronder wel wat suggesties. Ikzelf ga vooral wat dingen inhalen die zijn ondergesneeuwd door mijn Succession-obsessie, waaronder Barry, Ted Lasso (ondanks de slechte recensies…) en mijn favo docuserie 100 Foot Wave. Mocht je Somebody Somewhere de laatste tijd ook hebben gemist, dan kan ik je die ook nog van harte aanbevelen.
Veel kijkplezier,
Anke
Luister ook Skip Intro’s Succession-recap (GRATIS)
Mocht je nog wat nazorg hebben na die laatste Succession, ik heb de prachtige seriefinale samen met Danielle Kliwon en Thijs Schrik uitvoerig doorgenomen voor de Skip Intro-recap. Wat betekenen die laatste shots, hoe moeten we Shivs beslissing zien en (belangrijk) wat zijn precies de ingrediënten van de ‘meal for a king’ spuug-smoothie die Kendall kreeg? Luister nu, gratis:
Serietips:
Painting With John - Dit is ook zo’n HBO-titel waarover ik al veel had gehoord (net als 100 Foot Wave en Somebody Somewhere), maar die lange tijd niet bij ons te kijken was. Tot we HBO Max kregen. Omdat het derde seizoen voor de deur staat, ben ik onlangs met het eerste seizoen begonnen en nu heb ik een nieuwe favoriete manier gevonden om de dag af te sluiten. In Painting With John deelt voormalig muzikant en acteur John Lurie in afleveringen van twintig minuten de levenslessen die hij tijdens zijn kleurrijke bestaan heeft opgedaan, terwijl hij ondertussen heel meditatief een schilderij maakt of geniet van het fraaie uitzicht van zijn huis in de Caribbean. Een schilderles is het overigens niet, want Lurie is géén Bob Ross. Of zoals hij het zelf zegt in de eerste aflevering Bob Ross Was Wrong, op zijn schilderijen staan geen ‘happy little trees’. (Nu op HBO Max)
Series die ik zelf ga proberen:
The Crowded Room - Het is inmiddels bijna normaal dat AppleTV+ iedere week een serie uitbrengt met grote namen in de hoofdrollen. In dit geval zijn dat Tom Holland, Amanda Seyfried en Emmy Rossum. Holland is ook uitvoerend producent en de Spiderman-acteur zei onlangs dat hij nog nooit zo enthousiast is geweest om zijn werk met fans te delen als nu. In de miniserie The Crowded Room speelt hij Danny, een jonge twintiger die wordt opgepakt en verhoord na een schietpartij op klaarlichte dag in New York waarbij hij betrokken was. Terwijl hij zijn verhaal in de verhoorkamer deelt, wordt beetje bij beetje onthuld wie hij is en wat er met hem is gebeurd. (Vanaf 9 juni op Apple TV+)
The Days - Deze Netflix-serie gaat over de eerste dagen van de kernramp van Fukushima na de tsunami die Japan trof in 2011. Ik heb nog niks kunnen kijken, maar de eerste recensies die ik tegenkwam, wijzen er vooral op dat de serie het niet haalt bij Chernobyl, de gelauwerde HBO-serie van Craig Mazin (die van The Last of Us). Nu is het misschien wat oneerlijk om deze internationale Netflix-titel te vergelijken met een van de betere series van de afgelopen jaren, al is het ook moeilijk om dat niet te doen aangezien ze alle twee kijken naar de manier waarop er werd gereageerd op daadwerkelijk gebeurde kernrampen. Ben benieuwd dus. (Nu op Netflix)
Serienieuws:
De seriefinale van Succession trok zondagavond 2,9 miljoen kijkers in Amerika, wat een record is voor de serie (het lijkt misschien alsof iedereen kijkt, maar dat valt stiekem best mee…). Hoeveel de aflevering uiteindelijk in totaal binnenhaalt, met streaming en internationaal, is nog niet bekend. Duidelijk is wel dat het de cijfers van de finale van MASH in 1983 nooit zal halen. Die serie trok toen 106 miljoen kijkers, een bizar hoog aantal wat geen enkele serie ooit meer zal halen, legt dit interessante artikel uit.
Goed nieuws! Het nieuwe, zesde seizoen van anthologyserie Black Mirror komt 15 juni op Netflix. Maker Charlie Booker heeft al verklapt dat hij zelfs zichzelf heeft verrast met de verhalen die hij voor dit seizoen heeft bedacht. Rollen zijn dit keer weggelegd voor ondermeer Aaron Paul en Salma Hayek Pinault.
Het leek onmogelijk, maar Kim Catrall komt toch terug voor de Sex and the City-spin off And Just Like That, ondanks een zeer openlijke ruzie met tegenspeelster Sarah Jessica Parker. De actrice schijnt in het nieuwe seizoen dat 23 juni uitkomt te zien te zijn in één scène, waarvoor ze geen seconde in dezelfde ruimte is geweest als de andere actrices. Wat een drama. Misschien moeten ze daar maar eens een serie over maken…
Nog even over…
…die laatste aflevering van Succession:
(Omdat Elons Twitter geen tweets meer laat zien op Substack, vind je de link naar de tweet hier)
Deel en stuur door!
Vind je I Like To Watch leuk? Deel ‘m dan vooral met al die mensen die ook van series houden.
Schrijf je in!
Is dit je eerste keer hier? Schrijf je dan hieronder in en je krijgt iedere twee weken een nieuwe I Like To Watch vol serietips en -nieuws.
Geef een comment!
Heb je opmerkingen of (kijk)tips? Laat het me weten.
I Like To Watch wordt gemaakt door Anke Meijer. De illustraties zijn van Mariëtte Haarlem. Eindredactie door Anemoon Utens.