De Apocalyps op ons kleine scherm
The Last of Us, Paradise - waarom kijken we naar series waarin onze wereld wordt vernietigd?
I Like To Watch is op dit moment gratis. Maar wist je dat je me ook financieel kunt steunen met een betaald abonnement? Al vanaf €2,50 per maand zelfs, ofwel een derde van een Netflix Basic-abo. In ruil daarvoor krijg je nu ook een persoonlijke serietip!! Van mij! En wellicht in de toekomst ook exclusieve content. Upgrade hier:
Op dit moment liever geen abonnement? Een eenmalige bijdrage mag natuurlijk ook en kun je hier doen. Ik zou het geweldig vinden als je me helpt. Maar wat je ook doet, bedankt voor het lezen.
Beste lezer,
Waarom kijken we toch zo graag naar series waarin onze wereld volledig naar de gallemiezen gaat? Dat vroeg ik me een tijdje terug af toen de eerste beelden van het tweede seizoen van The Last of Us werden gedeeld. Daar was de beschaving zoals we ‘m nu kennen weer, alleen dan overwoekerd en vervallen. Loslopende giraffen op een plek waar ooit op een zonnige zondag honkbal werd gespeeld. De lobby van een vijfsterrenhotel verworden tot moeras, een vals geworden vleugel met z’n poten in de modder. Ik kon niet wachten om terug te keren naar die wereld. Maar waarom?
Ik besloot die vraag te beantwoorden voor de VPRO Gids. Want naast The Last of Us, zagen we de wereld de afgelopen tijd ook al in flink wat andere series vernietigd worden, waaronder in Paradise, Silo en Fallout. Maar ook series als Severance, The Handmaid’s Tale (dat momenteel het laatste seizoen doorloopt) en Black Mirror (nieuwe afleveringen staan nu op Netflix) tonen ons een dystopische werkelijkheid. En je kunt zelfs stellen dat het absurd slechte Zero Day van een tijdje terug liet zien hoe onze beschaving ten einde kan komen. Om deze trend (die niet echt een trend is omdat het genre altijd populair is) te duiden, videobelde ik met een aantal experts op gebied van gedrag, series en de apocalyps. Het stuk staat alleen in de Gids en dus achter de betaalmuur, maar ik wil de high lights toch graag met jullie delen.
Zo vertelde gedragspsycholoog Suzanne Oosterwijk van de Universiteit van Amsterdam me dat dit soort series kijken een manier kan zijn om ons voor te bereiden op dit soort situaties. ‘In potentie kan een tsunami alles wegvagen, of kan er iets gebeuren waardoor de wereld er plots heel anders uitziet’, zei ze. En daarom is het volgens Oosterwijk fijn om daar al wat kennis over te verzamelen. Een gewaarschuwd mens telt immers voor twee. (Iets dat ook verklaart waarom we massaal de film Contagion gingen kijken in de begindagen van COVID.)
Ook tv-historicus David Craig zei dat het consumeren van dit soort verhalen een manier is voor de mens om onzekerheden en angsten te verwerken. Te kijken hoe we ermee om zouden gaan, mocht zoiets gebeuren. Craig schreef het boek Apocalyps TV over de tv-film The Day After uit 1983 waarin een regen aan atoombommen een nucleaire winter veroorzaakt, een film die zoveel impact had, dat volgens de overlevering zelfs toenmalig Amerikaans president Reagan zich erdoor liet beïnvloeden. ‘Het genre geeft ons een mogelijkheid om onze angsten over de huidige wereld te projecteren op een toekomstige of denkbeeldige wereld.’
Maar Craig, die zelf jarenlang in Hollywood als producent actief was, wees er wel op dat tv-series natuurlijk altijd draaien om drama. Zonder drama immers geen verhaal. Vandaar, zei hij, dat Charlie Booker geen serie maakt die ‘White Mirror’ heet, want verhalen over technologie die ons enkel helpt, zijn stukken minder interessant. Vandaar dat we de apocalyps die we op televisie zien, niet voor lief moeten nemen.
Dat laatste was tevens wat Chris Begley, archeoloog en auteur van het boek The Next Apocalyps, benadrukte. Want hoe ontzettend vermakelijk een serie als The Last of Us ook is - zeker ook omdat het inspeelt op een fantasie die we allemaal weleens hebben om een simpeler leven te leiden en al onze zorgen, hypotheken en rekeningen als sneeuw voor de zon te zien verdwijnen - in werkelijkheid ziet de apocalyps er nooit uit zoals op televisie. Een echte gebeurtenis waarbij een hele samenleving ophoudt te bestaan, neemt namelijk decennia al dan niet eeuwen in beslag. ‘Mensen leiden hele levens terwijl het plaatsheeft. Het is niet in één klap gebeurd, waarna je aan de andere kant bent’, zei Begley die voor zijn boek keek naar de ineenstorting van echte samenlevingen zoals die van de Maya’s en het oude Rome. Hij noemt het een ‘trage transitie’, iets waar ook de klimaatverandering onder valt die we momenteel meemaken (we’re living through the Apocalyps, baby…). In werkelijkheid zijn het dan ook geen eenzame helden als Ellie en Joel die de wereld zullen redden, zei hij. Hoe knap Pedro Pascal ook is. Want alle samenlevingen die in het verleden ineenstorting hebben weten te voorkomen, deden dit door samenwerking. Door een gemeenschap te vormen en blijven. ‘Maar dat is natuurlijk een minder spannende serie’, aldus Begley.
Het wel spannende, tweede seizoen van The Last of Us tipte ik al in de vorige editie van deze nieuwsbrief. Hieronder vind je weer een aantal verse tips, waaronder natuurlijk de terugkeer van Andor, een serie die eigenlijk alleen maar draait om mensen die samenwerken om hun gemeenschap - en de wereld - te redden.
Veel kijkplezier,
Anke
Ps. Mocht je een abonnement op de VPRO gids hebben, lees het hele artikel dan hier. Wil je weten wat ik van het tweede seizoen van The Last of Us vind, dat lees je hier.
Nu bij Skip Intro
Ik besprak de seizoensfinale van The White Lotus vorige week met schrijver en columinst Sarah Sluimer, wat een heerlijk gesprek was (al waren we niet helemaal overtuigd door Mike White’s einde van dit seizoen…). Luister de recap hier (achter de betaalmuur):
En we gaan gewoon door. Vanaf deze week recappen we iedere maandag het nieuwe seizoen van The Last of Us. Ik trapte het seizoen af met journalist en schrijver Hans Klis. Deze eerste recap is gratis te beluisteren:
Serietips
The Stolen Girl - Ik las ergens een recensie waarin het Britse The Stolen Girl de serie-equivalent van een zogenaamde ‘airport read’ werd genoemd, een boek dat je op het vliegveld koopt en je aan het einde van je trip uit hebt. Meestal uiterst vermakelijk, maar niet iets dat je wereld op z’n kop zet. Iets dat inderdaad ook geldt voor deze miniserie over een negenjarig meisje dat tijdens een logeerpartijtje bij een klasgenootje wordt ontvoerd. De afleveringen vliegen voorbij, het verhaal is spannend genoeg om te boeien en de acteurs zijn allemaal meer dan interessant genoeg om naar te kijken. Niks mis mee dus. Een degelijke driesterren. En die series mogen er ook zijn. (Nu op Disney+)
Truelove - Deze BBC-serie tipte ik vorig jaar al toen ie op BBC First kwam. Het was de beste serie die ik dat jaar op Series Mania zag. (Bekijk het interview dat ik met de makers en de geweldige hoofdrolspeler Lindsay Duncan had, hier.) Het gaat over een groep oude vrienden die op een emotionele en dronken avond beloven elkaar te helpen uit het leven te stappen wanneer ze te oud of ziek zijn om nog met enige waardigheid verder te gaan. Iets dat makkelijk is om te roepen, maar natuurlijk in de praktijk niet zo eenvoudig is. ‘De cast is ijzersterk en het verhaal aangrijpend’ schreef ik toen nadat ik twee afleveringen had gekeken (die me aan het huilen maakten). Inmiddels heb ik meer van de serie kunnen zien en ik ben nog steeds enthousiast. Het verhaal gaat in de tweede helft van de serie wel wat meer richting een Britse crimeserie, maar ook daar kan ik niet boos om worden. Daarom tip ik ‘m gewoon nogmaals. (Vanaf 24 april op NPO Start met abonnement)
Dying for Sex - Ook deze titel over een vrouw die nog maar een paar jaar te leven heeft en besluit op seksuele ontdekkingstocht te gaan, noemde ik al eerder in deze nieuwsbrief. Ik moest de serie toen nog proberen. Dat heb ik inmiddels gedaan en ik ben zo onder de indruk dat ik jullie echt op het hart wil drukken de acht afleveringen ook te kijken. Michelle Williams en Jenny Slate zijn fenomenaal in de hoofdrollen en Rob Delaney laat na Catastrophe weer zien hoe goed hij is als onwaarschijnlijke maar ontzettend leuke ‘love interest’. Al is het vooral het onderwerp dat me aangreep. Niet eerder zag ik zoveel verschillende seksuele kinks op zo’n inclusieve en positieve (en grappige) manier voorbijkomen. En ook de manier waarop er over doodgaan wordt gesproken, overrompelde me door alle verfrissende directheid en eerlijkheid. Mocht je meer willen weten, ik mocht bij Het Oog op Morgen en podcast De Dag over de serie vertellen. (Nu op Disney+)
Series die ik zelf ga proberen:
Andor, S2 - Is er een beter moment voor Andor om terug te keren dan in een tijd waarin er in de Verenigde Staten mensen van straat worden geplukt en naar gevangenissen ver weg worden gestuurd? Andor was in het eerste seizoen ontzettend urgent, en met terugwerkende kracht zelfs z’n tijd vooruit, met meerdere speeches die opriepen tot opstand tegen het fascisme en tot protest tegen een totalitaire samenleving. Ik kan daarom niet wachten om te zien wat Tony Gilroy dit keer doet met de geweldige Star Wars-serie. En nu allemaal tegelijk: One way out. One way out! (Vanaf dinsdag op Disney+)
The Rehearsal, S2 - Een van de meest originele en ronduit bizarre series van de afgelopen jaren is terug met een tweede seizoen. En ik ben evenzo enthousiast als nerveus om te zien wat Nathan Fielder dit keer gaat doen. Het eerste seizoen van de experimentele ‘reality’ serie waarin Fielder mensen hielp te oefenen voor belangrijke levenssituaties, haalde mijn beste series van het jaar-lijst. Ik ben heel benieuwd of het tweede seizoen me opnieuw van mijn sokken weet te blazen. De recensies die ik zag waren wisselend, van gemiddeld tot geweldig. Kijken dus. (Vanaf maandag op HBO Max)
#1 Happy Family USA - Ik heb meestal niet zoveel met geanimeerde series, maar wanneer Ramy Youssef een van de makers is, en de recensies hartstikke positief zijn, maak ik graag een uitzondering. #1 Happy Family USA gaat over een Islamitische familie in New Jersey die in de dagen na 11 september te maken krijgt met alle akelige anti-Islam vooroordelen die toen de kop opstaken. The New York Times noemt het ‘grimly hilarious’. Ik ben benieuwd. (Nu op Prime Video)
North of North - Deze serie over een jonge Inuit die besluit haar echtgenoot te verlaten en daarop de paria van haar gemeenschap wordt, krijgt unaniem positieve recensies. Niet in de minste plaats omdat het een welkom tegengif is voor alle ellende waarmee we momenteel door het nieuws (en eigenlijk ook door al die apocalypsseries) worden overspoeld. Een warm, vertrouwd coming of age verhaal dat een glimlach op je gezicht tovert, aldus Amerikaanse recensenten. Klinkt inderdaad als de perfecte binge voor dit moment. (Nu op Netflix)
Serienieuws:
Ik moet zelf nog beginnen aan Apple TV+’s Your Friends and Neighbours met Jon Hamm dat vorige week van start ging, maar het tweede seizoen is al besteld én in de maak. Niet alleen dat, maar ook James Marsden krijgt een rol, zo maakte de streamer bekend. En dat is heel goed nieuws, want Marsden wist onlangs het toch al uiterst vermakelijke Jury Duty én Paradise naar een hoger plan te tillen.
Hebben jullie The Pitt al gekeken? Doe het. Het is ouderwets goede televisie. Het succes van de serie (10 miljoen kijkers per aflevering) is ook het bewijs dat lange seizoenen en wekelijkse releases (met andere woorden: ouderwetse televisie) heel goed werken, ook in het streamingtijdperk. Goed nieuws daarom dat de serie met Noah Wyle als arts op de spoedeisende hulp begin volgend jaar alweer terugkomt met een tweede seizoen. Daarmee mag het in het almaar groeiende lijstje van titels die (ook heel ouderwets) jaarlijkse terugkeren.
Niet helemaal jaarlijks, maar ook best snel is de terugkeer van Julian Fellowes’ kostuumdrama The Gilded Age. HBO maakte bekend dat het derde seizoen van de serie over de rijke inwoners van New York in de 1880’s deze zomer te zien zal zijn. Goed nieuws, ook voor mensen die Carrie Coon missen nu The White Lotus is afgelopen.
SNL was vorig weekend razendsnel en vreselijk scherp met The White Potus, de sketch waarin Trump en zijn inner circle werden neergezet als personages van The White Lotus. Alleen was er wel terecht kritiek op de flauwe en simpele manier waarop het filmpje Chelsea bracht. Ook actrice Aimee Lou Wood die Chelsea speelde was er niet blij mee. Wood noemde de persiflage van komiek Sarah Sherman in haar Instagram Stories ‘gemeen en niet grappig’ (al zei ze ook dat dit niet Shermans fout was). De Britse actrice heeft inmiddels wel excuses en bloemen gekregen van Sherman, al hoop je natuurlijk vooral dat ze hier in de writers room ook wat van hebben geleerd.
Tot slot…
…nog even over die laatste aflevering van The White Lotus:
Adverteren en contact
Ben je op zoek naar iemand die kan schrijven of praten over tv-series en Hollywood? Of wil je adverteren in deze nieuwsbrief met meer dan 3150 abonnees en gemiddeld 5000 keer wordt geopend? Neem vooral contact met me op!
Deel en stuur door!
Deel I Like To Watch vooral met mensen die ook van series houden.
Schrijf je in!
Is dit je eerste keer hier? Schrijf je dan hieronder in en je krijgt iedere twee weken een nieuwe I Like To Watch vol serietips en -nieuws. Ben je al abonnee en lees je I Like To Watch met plezier? Overweeg dan om een betaald abonnement te nemen zodat je mij steunt bij het maken van deze nieuwsbrief.
Geef een comment!
Heb je opmerkingen of (kijk)tips? Laat het me weten.
I Like To Watch wordt gemaakt door Anke Meijer. De illustraties zijn van Mariëtte Haarlem. Eindredactie door Anemoon Utens.
Wow, er is zo veel! En ik mis nog Hacks, S3 in je lijstje 😱
op Apple TV: serie ' A Muerte'. Spaans, humor, absurd, het leven. Toptip.