De aflevering die alles veranderde
Soms is niets meer hetzelfde na één uurtje televisie...
I Like To Watch is op dit moment gratis. Maar wist je dat je me ook financieel kunt steunen met een betaald abonnement? Al vanaf €2,50 per maand zelfs, ofwel een derde van een Netflix Basic-abo. In ruil daarvoor krijg je nu ook een persoonlijke serietip!! Van mij! En wellicht in de toekomst ook exclusieve content. Upgrade hier:
Op dit moment liever geen abonnement? Een eenmalige bijdrage mag natuurlijk ook (ik ben zondag jarig!! ;-)) en kun je hier doen. Ik zou het geweldig vinden als je me helpt. Maar wat je ook doet, bedankt voor het lezen.
Beste lezer,
Soms zijn er van die afleveringen die alles in één klap veranderen. Dan neemt het verhaal plots een afslag en kan het nooit meer terug naar hoe het daarvoor was. Soms zelfs op zo’n manier dat het niet alleen de tv-serie zelf, maar ook het hele medium voorgoed weet te transformeren. Het zijn afleveringen die daarna enkel aangeduid hoeven te worden met ‘die aflevering’. Als in: heb je die aflevering al gezien?
Wie bij is met The Last of Us, weet waarom ik de nieuwsbrief open met dit onderwerp. De HBO-serie over cordycepszombies zond ‘die aflevering’ vorige week uit. (Let op, wie niet bij is met het tweede seizoen van The Last of Us kan beter doorscrollen naar de serietips hieronder want: SPOILERS!) En de serie zal nooit meer hetzelfde zijn.
‘Through The Valley’ bracht het moment waarop iedereen die deel twee van de game heeft gespeeld aan het wachten was, maar dat voor de ‘gewone’ seriekijker als een enorme schok kwam: de dood van Joel. Een werkelijk gruwelijke gebeurtenis die niet alleen heel veel emoties bij mensen naar bovenhaalde (niemand wordt gelukkig van een lijdende Pedro Pascal…), maar ook maakte dat menig vaste kijker riep vanaf dat moment klaar te zijn met de serie.
Of deze mensen ook daad bij woord hebben gevoegd, weet ik niet (ik heb nog geen kijkcijfers van aflevering drie gezien). Al vond ik de reactie niet vreemd. Niet zozeer omdat Pedro Pascal de enige reden is om TLoU te kijken (hij was wel een voorname reden natuurlijk…), maar vooral omdat de serie nu fundamenteel anders is. Er is een vóór ‘Through the Valley’ en ná. Wat ooit een serie over een vertrouwd duo in een onbekende wereld was, heeft nu één hoofdpersoon en een aantal (belangrijke) bijrollen.
Of het de serie lukt zonder Joel verder te gaan, gaan we de komende weken zien. Maar wat vaststaat is dat ‘Through the Valley’ een onvergetelijk stukje televisie is. Niet alleen vanwege de dood van een belangrijke hoofdpersoon, en de aangrijpende en dramatische manier waarop hij aan zijn einde kwam, maar ook omdat de makers het lef hadden om hem al in aflevering twee van seizoen twee te vermoorden. Ik denk dat zelfs de gamers die wisten dat het komen ging, hadden verwacht dat makers Craig Mazin en Neil Druckmann nog iets meer zendtijd uit Joel zouden knijpen - zeker gezien het feit dat Pascal een van de meest geliefde acteurs van dit moment is. Maar ze hielden zich aan het originele verhaal, waarin deze ingrijpende wending ook vroeg komt.
Veel mensen vergeleken ‘Through the Valley’ met ‘The Rains of Castamere’ van Game of Thrones, of ‘The Red Wedding’ zoals de aflevering waarin Robb Stark en zijn zwangere vrouw en moeder worden afgeslacht beter bekend staat. Al vond ik het eerder vergelijkbaar met ‘Baelor’, aflevering negen van het eerste seizoen van de fantasyserie, die waarin Ned Stark wordt onthoofd. Want ook al bevat Game of Thrones meerdere episodes die je ‘die aflevering’ zou kunnen noemen, in ‘Baelor’ laat de serie voor het eerst echt zien uit wat voor hout het gesneden is. In deze wereld is niemand veilig, zelfs niet de - op dat moment - bekendste acteur op de aftiteling. Ik voel nog steeds de opwinding en schok die ik voelde toen ik die aflevering voor het eerst keek.
Wat er in ‘Baelor’ gebeurde, beïnvloedde daarnaast niet alleen de serie, maar het hele medium. Game of Thrones was zeker niet de eerste show die een belangrijk personage durfde om te leggen zonder dat het noodzaak was, bijvoorbeeld omdat de acteur in het echt was overleden (die eer wordt toegeschreven aan M.A.S.H. dat in 1975 de vriendelijke Lieutenant Colonel Henry Blake laat omkomen bij een vliegtuigcrash boven de Japanse Zee). Maar de fantasyserie zette wel de toon voor heel veel titels die in de jaren erna uitkwamen en allemaal vanaf dat moment zochten naar eenzelfde shockmoment (ik herinner me dat het op een gegeven moment bijna verstandig was om je maar niet meer aan de bekendere acteurs in nieuwe series te hechten, zij zouden immers toch sterven in seizoen één).
Nu kan ik het natuurlijk niet over afleveringen hebben die het medium tv-serie veranderden, zonder iets te zeggen over The Sopranos. Want in 1999 schreef die serie met ‘College’, nummer vijf van seizoen één, tv-geschiedenis. In ‘die aflevering’ vermoordt maffiabaas Tony met zijn blote handen een man terwijl hij met dochter Meadow universiteiten aan het bezoeken is. Dat de man die hij ombrengt, geen direct gevaar vormt voor hem of zijn maffiazaken, maakte het moment voor de kijker des te schokkender. Het tv-publiek was tot dat ogenblik namelijk niet gewend aan een hoofdpersoon die onomwonden slecht was, en tegelijkertijd een liefdevolle vader kon zijn voor zijn (verwende) dochter. Het was niet zwart/wit, maar grijs. Tony’s handeling maakte de weg vrij voor een hele reeks aan zogenaamde ‘difficult men’ op tv, waaronder Donald Draper en Walter White. En later - gelukkig - ook wat moeilijke vrouwen.
Een paar jaar geleden maakte Emily St. James voor Vox nog een mooie lijst met afleveringen die de televisieserie veranderden. Daarop staat bijvoorbeeld de seizoensfinale van Dallas in 1980, de aflevering net voor de zomerstop waarin J.R. wordt neergeschoten door iemand buiten beeld. De vraag wie de trekker had overgehaald, hield Amerika wekenlang in z’n grip. Zozeer zelfs, dat iedere serie vanaf dat moment een poging deed hun seizoenen met vergelijkbaar gigantische cliffhangers te eindigen. Ook een leuke in de lijst is Cheers en de aflevering uit 1983 waarin Sam en Diane eindelijk, na een seizoen aan will they'/won’t they-spanning, zoenen. Een moment waarop, aldus St. James, de cliffhanger ook in comedyseries werd geïntroduceerd (een tv-trope waar vooral Friends in de jaren ‘90 en ‘00 volop gebruik van heeft gemaakt).
De lijst werd al in 2019 gemaakt, en sindsdien zijn er uiteraard nog best wat afleveringen uitgekomen die onder het kopje ‘die aflevering’ vallen, waaronder natuurlijk ‘Connor’s Wedding’ van Succession en ‘Review’ van The Bear. Twee series die, nu ik er over nadenk, eigenlijk ieder seizoen wel een ‘die aflevering’ bevatten. Of deze specifieke afleveringen ook de tv-serie an sich hebben beïnvloed, kunnen we eigenlijk pas over een tijdje zeggen. Al kun je wellicht stellen dat de makers van The Last of Us wat extra kracht hebben geput uit het feit dat Jesse Armstrong van Succession het aandurfde om Logan Roy ook al in aflevering twee te doden, en daarmee - met nog een heel seizoen te gaan - de serie fundamenteel veranderde. En wie weet heeft de juichende reactie op ‘Review’ wel bijgedragen aan het feit dat Netflix een hele vierdelige Britse miniserie opgenomen in één take bestelde.
Hieronder tip ik uiteraard weer een aantal nieuwe titels. Of een van die series ook een ‘die aflevering’ heeft, kan ik uiteraard niet verklappen. Kijk daarom vooral zelf.
Veel kijkplezier,
Anke
Nu in Skip Intro
We zitten volop in de recaps van seizoen twee van The Last of Us. Vorige week besprak ik die gruwelijke gebeurtenissen van aflevering 2 met Danielle Kliwon, en deze week schoof Alex Mazereeuw aan voor aflevering 3:
Serietips:
The Four Seasons - Ik heb oprecht genoten van deze nieuwe Tina Fey-serie over drie bevriende koppels van middelbare leeftijd wiens vertrouwen in liefde en lange relaties een danige knauw krijgt wanneer een van hun huwelijken op spectaculaire wijze strandt. Nu vertelt de serie, een remake van een jaren ‘80-film met Alan Alda, niet direct iets nieuws. We zagen eerder mannen van middelbare leeftijd die hun vrouw van vijfentwintig jaar inruilen voor een jonger exemplaar. En ook de reacties uit de mans omgeving op deze levenskeuze - een woedende tienerdochter, vrienden in lange relaties die nu zelf ook gaan twijfelen aan hun huwelijken - zijn niet direct verrassend. Maar de warme, grappige en luchtige manier waarop deze comedyserie deze bekende verhaallijnen aanvliegt, is redelijk onweerstaanbaar. Al is het vooral de cast, met ondermeer de altijd solide Steve Carell en Tina Fey en een werkelijk geweldige Colman Domingo, die maken dat je de personages in je hart sluit. (Nu op Netflix)
Andor, S2 - Ja, ik had de terugkeer van Andor in de vorige nieuwsbrief al genoemd, maar nu ik zelf aan het kijken ben, wil ik nog even zwart op wit hebben staan dat dit toch echt de beste serie op tv van dit moment is. Geen woord in Andor is overbodig. En ieder shot zit vol details en leven. Komt nog eens bij dat de serie, ook al liet maker Tony Gilroy zich naar eigen zeggen inspireren door het verleden en niet het heden, iedere aflevering weer ongekend urgent voelt. Werkelijk subliem. (Nu wekelijks op Disney+)
Series die ik zelf ga proberen:
100 Foot Wave, S3 - Ik heb zelden zo uitgekeken naar de terugkeer van een docuserie als naar het derde seizoen van 100 Foot Wave. Want de reeks over surfer Garrett McNamara en zijn familie en vrienden die hun hele leven in het teken stellen van de eeuwige zoektocht naar de hoogste golven, is ongekend fascinerend en - op de momenten waarop ze de monsterlijke, metershoge golven daadwerkelijk te lijf gaan - vreselijk spannend. Volgens de omschrijving van HBO ligt de focus dit keer niet zozeer op de ‘surf’ in het Portugese Nazaré, maar neemt regisseur Chris Smith ons de wereld over. Zon, zee, strand en fanatieke idioten in wetsuits dus. Ik kan niet wachten. (Vanaf morgen wekelijks op HBO Max)
The Narrow Road to the Deep North - Er komt echt te veel uit, want de release van deze serie had ik volledig gemist tot ik deze enthousiaste viersterren recensie in The Guardian tegenkwam en daarna zag dat de serie op Rotten Tomatoes een ‘100 procent fresh’-score heeft. Het is een adaptatie van het prijswinnende, gelijknamige boek van Richard Flanagan over een Australische man die terugkijkt op zijn gevangenschap tijdens de Tweede Wereldoorlog in Azië en de hartstochtelijke affaire met de vrouw van zijn oom die hij voor de oorlog had. De serie, die werd geregisseerd door Justin Kurzel, wordt omgeschreven als ontroerend, gewaagd en met een indrukwekkende hoofdrol van Euphoria’s Jacob Elordi. (Nu op Prime Video)
Forever - Dit verhaal over twee jonge mensen die hun eerste serieuze liefde beleven, geïnspireerd op het gelijknamige boek van Judy Blume uit 1975, kreeg een hedendaags jasje van maker Mara Brock Akil (Girlfriends). Het verhaal speelt nu in 2018 in Los Angeles, en gaat over twee jonge atleten die hevig verliefd worden. De trailer belooft in ieder geval alle passie, verwarring en - vooral - het Drama dat bij een eerste liefde hoort. (Vanaf 8 mei op Netflix)
Serienieuws:
Volgende week worden de Bafta TV awards, de belangrijkste tv-prijzen van Engeland, uitgereikt en ik moest oprecht even twee keer kijken naar het rijtje genomineerde Britse miniseries. Niet omdat er een titel bij staat die er niet hoort, maar omdat de vier series - Baby Reindeer, One Day, Lost Boys and Fairies en Mr Bates vs the Post Office - die kans maken op de prijs stuk voor stuk zo goed zijn. Ik kan oprecht niet kiezen. Of ja, Baby Reindeer mag van mij afvallen. Maar de andere drie verdienen de prijs.
Ik ben gisteren begonnen aan de romcom North of North op Netflix, en vond het charmant maar vooral ook zo ontzettend leuk dat de serie op een locatie - een Inuitgemeenschap in het verre noorden van Canada - speelt die we niet vaak zien. Daarom is het sowieso goed nieuws dat de serie een tweede seizoen krijgt.
Over terugkerende series gesproken, Shōgun begint in januari van volgend jaar met de productie van het tweede seizoen. Showrunners Rachel Kondo en Justin Marks hebben de writers room gesloten, wat betekent dat het verhaal - dat 10 jaar na het vorige seizoen speelt - af is. Het was al bekend dat Hiroyuki Sanada, die Lord Yoshii Toranaga speelt, terug zou keren. Maar nu is ook bevestigd dat Cosmo Jarvis, die John Blackthorne vertolkt, weer in het seizoen te zien zal zijn. Hoe lang het duurt voordat we kunnen kijken, is nog niet bekend.
En geen serienieuws, maar wel nieuws over Successions Jesse Armstrong. Zijn eerste project na de hitserie, is een film voor HBO waarvan de eerste trailer nu te zien is. In Mountainhead spelen Steve Carell, Cory Michael Smith, Ramy Youssef en Jason Schwartzman vier miljardairs die samen een gemoedelijke vakantie vieren in de Alpen terwijl de rest van de wereld in crisis zit. Klinkt alsof Armstrong weer bovenop de werkelijkheid zit. Mountainhead staat 1 juni op HBO Max.
Tot slot…
..nog even over de beste serie op tv van dit moment:
Adverteren en contact
Ben je op zoek naar iemand die kan schrijven of praten over tv-series en Hollywood? Of wil je adverteren in deze nieuwsbrief met meer dan 3150 abonnees en gemiddeld 5000 keer wordt geopend? Neem vooral contact met me op!
Deel en stuur door!
Deel I Like To Watch vooral met mensen die ook van series houden.
Schrijf je in!
Is dit je eerste keer hier? Schrijf je dan hieronder in en je krijgt iedere twee weken een nieuwe I Like To Watch vol serietips en -nieuws. Ben je al abonnee en lees je I Like To Watch met plezier? Overweeg dan om een betaald abonnement te nemen zodat je mij steunt bij het maken van deze nieuwsbrief.
Geef een comment!
Heb je opmerkingen of (kijk)tips? Laat het me weten.
I Like To Watch wordt gemaakt door Anke Meijer. De illustraties zijn van Mariëtte Haarlem. Eindredactie door Anemoon Utens.