Afleveringen van televisieseries zijn tegenwoordig veel te lang

Het gerucht gaat dat zelfs de laatste drie afleveringen van WandaVision een uur zijn.

Feb 18, 2021

WandaVision, Disney+

Beste lezer,

Het is misschien een impopulaire mening, maar: afleveringen van televisieseries zijn tegenwoordig te lang. Veel te lang.

Toen series nog ‘gewoon’ op tv verschenen, had iedere aflevering een duidelijk tijdslimiet. Dramaseries waren meestal een minuut of 44. Sitcoms zo’n 22 minuten. Zodat het geheel met reclameblokken, precies op een heel of half uur uit kon komen. Als er al eens uitloop was dan heette dit een ‘event’.

Streamers kennen geen tijdslimiet (of reclameblokken). En tegenwoordig tikt iedere zichzelf respecterende dramaserie minstens 50 minuten aan. Minstens. Kijk even mee naar een paar van de populairste series van vorig jaar:

De eerste aflevering van het laatste seizoen van The Crown was 54 minuten. Wat nog bescheiden is. De finale van Nicole Kidmans The Undoing telde 1 uur en 4 minuten. De opener van Lovecraft Country 1 uur en 5 minuten. En de tweede aflevering van Perry Mason 1 uur en 3 minuten. De ‘winnaar’ van mijn kleine steekproef was The Queen’s Gambit, met een finale van 1 uur en 7 minuten. Nog tien minuten erbij en het zou een film zijn.

Ook recente series doen vrolijk mee. Het gerucht gaat dat de laatste drie afleveringen van WandaVision, dat in het begin rond de dertig minuten was, een uur zullen zijn.

Ik kan me zo voorstellen dat de lengte van een aflevering de gemiddelde kijker niet eens opvalt (wel?). Of misschien pas aan het einde, wanneer het opeens twintig minuten later is dan verwacht. Maar ik kijk tv voor mijn werk en vind het soms verdraaid irritant. (En ik ben niet de enige.) Ik weet het, het is een luxeprobleem. Maar probeer maar eens acht afleveringen van dik één uur in een (corona)werkdag te proppen, en er in diezelfde tijd ook een interessant en vlot artikel over te schrijven.

Toch ben ik er vooral niet helemaal van overtuigd dat deze grenzeloze, eindeloos lange afleveringen ook echt betere tv opleveren. Zoals iedereen die weleens iets creëert weet, maakt schrappen - hoe pijnlijk soms ook - het geheel vaak beter. Het zorgt ervoor dat alleen het beste en meest relevante overblijft. Het brengt vaart in een verhaal. En maakt alles strakker. Hadden we echt zo vaak naar de adertjes in Nicole Kidmans ogen moeten kijken in The Undoing? En iedere aflevering van Lovecraft Country, hoe leuk ik de serie ook vond, had zeker vier scènes korter gekund. Normal People en I May Destroy You waren alle twee een half uurtje per aflevering, en steengoed.

Maar bovenal impliceert een extra lange duur dat alles in die aflevering ECHT de moeite waard is. Waarom neem je anders al die ruimte in beslag? Toch voelt het eerder alsof er vaak gewoon geen moeilijke beslissingen genomen zijn. En soms zelfs alsof er niet kritisch genoeg is gekeken. Er was toch tijd zat, waarom die moeite doen? Een van mijn favoriete Amerikaanse tv-critici, Katheryn VanArendonk, noemde te lange afleveringen daarom de ‘manspreading’ van tv. Ha!

Dat dit manspreading vaak echt onnodig is, werd mij afgelopen week opnieuw duidelijk toen ik It’s A Sin keek, de nieuwe, geweldige miniserie van Russel T Davies. Omdat de vijf afleveringen in Engeland ‘gewoon’ op tv zijn uitgezonden, zijn ze allemaal rond de 45 minuten. En werkelijk iedere minuut is aangrijpend, emotioneel, grappig, prachtig, hartverscheurend en wonderschoon. Wat mij betreft hadden er nog twintig van dit soort afleveringen bij gemogen.

Maar de bescheiden zittende It’s A Sin, nu al een van de beste series van 2021, staat pas 5 maart op NPO Plus. Daarom tot die tijd hieronder weer wat nieuwe kijktips.

Veel kijkplezier!

Anke

Kijktips:

The Salisbury Poisonings - in 2018 werd in het Britse plaatsje Salisbury een voormalig Russische dubbelspion vergiftigd met novitsjok. De aanval was wereldnieuws, maar terwijl iedereen zich op de politieke gevolgen richtte, zaten de inwoners van Salisbury in doodsangst. Het vreselijk dodelijke gif kon immers verspreid zijn en meer mensen besmetten en ziek maken, wat het ook deed. BBC-miniserie The Salisbury Poisonings kijkt naar deze beklemmende tijd, de onbedoelde slachtoffers die vielen en de hardwerkende mensen die de rotzooi opruimden. Een aangrijpende serie over een inmiddels herkenbare angst voor een onzichtbaar gevaar. (Iedere woensdag op BBC First, de eerste aflevering is nu terug te kijken)
Pride and Prejudice - de klassieker, met Colin Firth als Mr Darcy, staat nu op NPO Plus. Dat wilde ik je niet onthouden. (NPO Plus)
Beau Séjour - mocht je deze knappe, rauwe, Vlaamse, bovennatuurlijke misdaadserie van de makers van De Twaalf (te zien op Netflix) tot nu toe gemist hebben, kijk ‘m nu. Het tweede seizoen wordt bij onze zuiderburen momenteel uitgezonden dus zal ook snel hierheen komen. (NPO Plus)
Tiger - Tiger Woods is wereldberoemd vanwege zijn immense golftalent, en de schandalen die zijn carrière meerdere malen van de rails gooiden. In de tweedelige documentaire Tiger wordt de man onder het baseballpetje grondig ontleed. Mensen die hem persoonlijk kenden - van zijn schooljuf, caddy, familievriend, ex-vriendin, maîtresse tot de madam die hem in Vegas van meisjes voorzag - vertellen hoe hij toch zo diep kon vallen. Een interessant portret (ook als je niks met golf hebt), vooral omdat het goed laat zien met hoeveel plezier de media en maatschappij bovenop zijn treurige teloorgang doken - net als de docu Framing Britney waar deze week terecht veel over te doen was. (Ziggo XL)

Jason Sudekis in Ted Lasso, Apple TV+

De series die ik zelf op het moment kijk:

Ted Lasso - ik was nog niet aan veelgeprezen Ted Lasso toegekomen, maar toen de serie onlangs opnieuw allerlei nominaties voor tv-prijzen kreeg, ben ik er toch eens voor gaan zitten. En geen spijt, want wat een oprecht leuke comedy. Jason Sudekis is prachtig als de altijd opgewekte Amerikaanse football coach die - zonder enige kennis van voetbal - een Engelse premier league club gaat coachen. En met afleveringen van een half uur is het ook een perfecte ‘palate cleanser’ aan het einde van de avond, na de (lange) wat zwaardere series. (Apple TV+)
Amend: The Fight For America - een zesdelige docuserie over het belang van het 14de amendement van de Amerikaanse grondwet. Dit klinkt taai, maar het is prachtig gemaakt en zit vol bekende mensen (o.a. Will Smith, Mahershala Ali) die het verhaal op invoelende en meeslepende wijze vertellen. (Netflix)
Behind Her Eyes - de Netflix-verfilming van de bestseller met dezelfde naam gaat over een alleenstaande moeder die een relatie krijgt met een getrouwde man en vrienden wordt met zijn vrouw. Omdat dit nog niet gecompliceerd genoeg is, zit er een bovennatuurlijk tintje aan dit psychologische drama en heeft het een einde waar je WTF?!?! tegen zegt (serieus, what the f*ck?). De zes afleveringen zijn vreselijk gelikt en kijken ook erg makkelijk weg. Dus mocht je tijd hebben, ga er vooral voor. (Niet zo van het bovennatuurlijke, wel van de driehoeksverhoudingen? Kijk dan op Apple TV+ Losing Alice.) (Netflix)

Phoebe Waller-Bridge in Fleabag, Prime

Serienieuws:

Disney+ voegt vanaf 23 februari Star toe aan de kanalen en hierop zal de ‘mouse’ meer titels voor volwassenen gaan brengen. Er staan een aantal interessante Europese originals op de planning (waaronder een docuserie over Feyenoord) en - goed nieuws! - het kanaal heeft ook Hulu-titels. Ik kijk met name uit naar The Dropout, een serie over Elizabeth Holmes (je weet wel, die waarover in 2019 de documentaire The Inventor gemaakt is), gespeeld door SNL’s Kate McKinnon.
Het meest opwindende bericht van afgelopen week is zonder twijfel het nieuws dat Phoebe Waller-Bridge (van het briljante Fleabag) en Donald Glover (van het geweldige Atlanta) samen een serie voor Amazon gaan maken. Dat het een reboot van Mr. & Mrs. Smith uit 2005 wordt, is … eh… verrassend? Maar in de handen van deze twee geniën kan zelfs een twijfelachtig idee niet anders dan de moeite waard worden. Iets om naar uit te kijken dus. De serie komt in 2022 op Amazon Prime.
Ik heb oprecht genoten van Netflix’ soapy kostuumdrama Bridgerton (al had die ene scène waarin de kleurenblinde casting in één klap teniet gedaan werd, geschrapt moeten worden). De serie heeft mijn geloof dat Shonda Rhimes als geen ander begrijpt wat aantrekkelijke televisie is, enkel bevestigd. Ik weet nog niet of ik behoefte heb aan het tweede seizoen, maar de recente casting van Simone Ashley (Sex Education) stelt niet teleur. In ander Bridgerton-nieuws: de Duke of Hastings, ofwel Regé-Jean Page, presenteert dit weekend Saturday Night Live.
Tim Burton maakt een coming-of-age-serie over Wednesday Addams voor Netflix en.. het laat me vooralsnog redelijk koud? Maar wie weet.