Adolescence is 'one-take' op z'n best
Deze vreselijk aangrijpende Netflix-serie maakt perfect gebruik van de filmmethode.
Steun I Like to Watch
I Like To Watch is op dit moment gratis. Maar wist je dat je me ook financieel kunt steunen met een betaald abonnement? Al vanaf €2,50 per maand zelfs, ofwel een derde van een Netflix Basic-abo. In ruil daarvoor krijg je nu ook een persoonlijke serietip!! Van mij! En wellicht in de toekomst ook exclusieve content. Upgrade hier:
Op dit moment liever geen abonnement? Een eenmalige bijdrage mag natuurlijk ook en kun je hier doen. Ik zou het geweldig vinden als je me helpt. Maar wat je ook doet, bedankt voor het lezen.
Beste lezer,
Ik moet bij series of films die in één take worden opgenomen, altijd denken aan de film Fallen met Denzel Washington - ook al is die film helemaal niet in een keer opgenomen. Ik zag Fallen, over een bloeddorstige demon die van het ene levende wezen naar het andere overstapt na een aanraking, heel lang geleden. Maar ik herinner me vooral een scène waarin de camera in een drukke stad van voetganger naar voetganger overspringt en dan een stukje met ze meelift tot er weer een nieuwe aanraking is, een beetje alsof de camera tikkertje speelt. Er zijn natuurlijk heel veel geweldige voorbeelden van one-take films en series, maar op een of andere manier is deze scène - waarvan ik niet eens weet of hij echt zo is als ik me herinner, of in one shot werd opgenomen - altijd blijven hangen. Noem het een vormende kijkervaring.
Bij Adolescence, een nieuwe, zeer indrukwekkende miniserie op Netflix van regisseur Philip Barantini over Jamie, een dertienjarige jongen die van moord wordt beschuldigd, moest ik er weer aan denken. Zeker toen in de eerste aflevering de camera zich door de gangen van een Brits politiebureau bewoog - van de verhoorkamer naar de cel naar de wachtruimte met daarin een huilende familie en terug - door iedere keer met een ander personage mee te liften. Wat Fallen als gimmick in een paar scènes deed (denk ik, want de film staat niet op een streamer dus ik kon het niet checken…), doet Adolescence maar liefst vier afleveringen lang. En het is vreselijk indrukwekkend.
De one-take methode weet, wanneer goed gedaan, natuurlijk altijd flink wat lof los te maken. Neem ‘Review’, de zevende aflevering van het eerste seizoen van The Bear uit 2022 dat de kijker twintig zenuwslopende minuten lang laat meelopen in de keuken van The Beef tijdens een uiterst (uiterst!) stressvolle middag. ‘Zo goed dat het verplicht op de filmacademie getoond zou moeten worden’, schreef de recapper van Vulture over de aflevering. En ook de film Boiling Point uit 2021 (en later de serie), waarin het personeel van een restaurant in Londen wordt gevolgd tijdens een drukke en desastreuze avond en optimaal gebruik maakt van de methode om de hectiek van de avond aan te zetten, heeft een score van 99 procent op Rotten Tomatoes.
Boiling Point werd, net als Adolescence, ook gemaakt door regisseur Philip Barantini. Hij zei toen in interviews dat hij bewust voor de aanpak had gekozen om de aandacht van kijkers die verlegen zitten om tijd, vast te houden. Logisch dus dat hij voor Adolescence, een serie die op Netflix moet concurreren met de grootste bibliotheek aan content, opnieuw besloot alles in één shot op te nemen. Al past de methode ook gewoon heel erg goed bij het verhaal dat werd geschreven door hoofdrolspeler Stephen Graham (die ook in Boiling Point zit) en Jack Thorne (die tevens Netflix-hit Toxic Town schreef en een van mijn favoriete Britse serieschrijvers aan het worden is).
In mijn recensie voor VPRO Cinema van Adolescence, schreef ik over de ambitieuze aanpak en waarom deze in de serie zo goed uitpakt:
Zo maakt [de methode] de angst en totale verwarring die de familie van Jamie ervaart in de eerste aflevering wanneer de jongen plotseling wordt gearresteerd en ze geen idee hebben waarom en of hij überhaupt iets fout heeft gedaan, bijna tastbaar. En is aflevering drie op momenten zenuwslopend, ook al bestaat het enkel uit een lang gesprek tussen Jamie en een psycholoog (een uitstekende gastrol van Erin Doherty uit The Crown, al staat nieuwkomer Owen Cooper meer dan zijn mannetje). Maar ook aflevering vier waarin Jamie’s ouders en zus een uur lang worden gevolgd op een schijnbaar normale ochtend doorloopt een scala aan emoties, en maakt uiteindelijk misschien nog wel de meeste indruk.
Hoe ambitieus en ingewikkeld het is om een hele aflevering in één take op te nemen, is mooi te zien op de behind the scenes-video die Netflix heeft gedeeld. Je ziet hoe de camera van hand tot hand gaat, soms zelfs van kraan tot hand, en dan weer op een drone. Iets dat zo vloeiend en secuur gebeurt, dat je tijdens het kijken zelfs vergeet dat het eigenlijk een grote dans is die er door cast en crew wordt opgevoerd. Dat de techniek daarbij een vlieg-op-de-muur-effect heeft, zorgt ervoor dat Adolescence niet zozeer gekeken als ervaren wordt. Wegkijken is echt onmogelijk.
De one-take-lat is met deze serie wat mij betreft weer een stuk hoger gelegd. Hopelijk denk ik de volgende keer dat een andere serie of film de aanpak weer hanteert, niet aan Fallen maar aan Adolescence.
Ik tip de serie dan ook hieronder, samen met nog een aantal andere hele leuke titels.
Veel kijkplezier!
Anke
Serietips:
Adolescence - Je merkte het hierboven al, maar dit is wat mij betreft de beste serie die deze week is uitgekomen (vijf sterren!). Niet alleen vanwege de feilloos uitgevoerde one take-methode, maar ook dankzij het verhaal over tienergeweld, misogynie en de donkere kanten van sociale media dat (helaas) vreselijk urgent voelt. Geweldig geacteerd ook door werkelijk iedereen op het scherm, al is met name nieuwkomer Owen Cooper verbluffend als de jonge Jamie. Een serie die iedereen met pubers moet kijken, eigenlijk zelfs met de pubers. (Nu op Netflix)
Dope Thief - Wie Atlanta keek, weet dat Brian Tyree Henry een geweldig acteur is. Toch was ik verrast hoe behendig hij deze zenuwslopende dramaserie kan dragen. Dope Thief draait om Ray (Henry) en zijn beste vriend Manny (Wagner Moura) die hun boterham bijeen sprokkelen door zich voor te doen als agenten van de DEA en drugspanden in Philadelphia binnen vallen om het aanwezige geld en de drugsvoorraad mee te nemen. Wanneer ze een boerderij buiten de stad binnenstormen met hun nep-insignes en DEA-jasjes, treffen ze alleen een iets grotere drugsorganisatie aan dan ze gewend zijn. Vanaf dat moment zijn ze op de vlucht voor een aantal hele boze mensen. De serie, waarvan de eerste aflevering werd geregisseerd door Ridley Scott, is aangenaam rauw en stikt van de minutenlange actiescènes. Al is het vooral Henry die maakt dat je blijft kijken. (Vanaf morgen op Apple TV+)
Series die ik zelf ga proberen:
Good American Family - Ik heb me nooit helemaal verdiept in de zaak rondom Natalia Grace, maar heb het wel altijd zo’n gek verhaal gevonden, dat ik blij ben dat er nu een serie is die me (hopelijk) gaat vertellen hoe het allemaal zat. Natalia Grace is een meisje uit Oekraïne dat in 2010 door een Amerikaanse familie werd geadopteerd toen ze zeven was maar na een jaar door hen in de steek gelaten werd. Haar adoptieouders meenden namelijk dat Natalia geen meisje met dwerggroei was, maar een volwassen vrouw. Inmiddels is duidelijk dat dit laatste niet waar was, wat het verhaal nog vreemder maakt. Of het een goede serie oplevert, moeten we even afwachten. Ellen Pompeo van Grey’s Anatomy en Mark Duplass spelen de adoptieouders. (Vanaf 19 maart op Disney+)
The Residence - Opnieuw een serie over de macht in Amerika, al lijkt The Residence waarschijnlijk in niks op het heerlijk gekke Paradise of de gemiste kans die Zero Day is. Deze serie van Shondaland wordt namelijk omschreven als een ‘screwball whodunnit’ waarbij een excentrieke rechercheur een moord moet oplossen in Het Witte Huis. Dat klinkt best leuk. Al vraag ik me wel af hoe het is om te lachen om de bewoners van de ‘bekendste villa ter wereld’ wanneer er in het echt momenteel zoveel ellende uit dat huis komt. (Vanaf 20 maart op Netflix)
Families Like Ours - Ook zo’n serie die akelig urgent voelt, want in deze Deense miniserie van regisseur Thomas Vinterberg (Festen) gaat Denemarken op slot omdat de dreiging van de stijgende zeespiegel zo groot is, dat het land onleefbaar dreigt te worden (Nederland is al ondergelopen in dit zwarte toekomstscenario). Een akelig uitgangspunt natuurlijk, ook omdat het helemaal niet zo ondenkbaar is. De focus van de serie ligt op een aantal mensen die met deze nieuwe werkelijkheid moeten omgaan. Ik ben al een tijdje erg benieuwd naar deze serie en hoop dat ik er snel tijd voor heb. (Nu op NPO Start met abonnement)
Serienieuws:
April wordt een drukke maar vooral fantastische seriemaand, want naast Andor en The Last of Us keert ook het heerlijke Hacks terug met een nieuw seizoen op HBO Max. Op 10 april om precies te zijn. En er is een trailer.
Van The Last of Us is trouwens ook een nieuwe trailer verschenen waarin meerdere nieuwe acteurs te zien, waaronder Kaitlyn Dever die Abby speelt. Ik was vergeten hoe fijn ik de muziek vind trouwens. Krijg meteen zin!
En Netflix heeft de ‘bidding war’ gewonnen voor een serie over een ‘crisis PR-manager’ waarin Lizzy Caplan de hoofdrol zal spelen, gebaseerd op een profiel dat in New York magazine verscheen over PR executive Risa Heller. Een actueel en interessant onderwerp, zeker na het recente nieuws rondom de vete tussen Blake Lively en Justin Baldoni na de opnames van hun film It Ends With Us en de enorme (nare) rol die een PR-bureau daarin speelde.
Tot slot…
… nog even over die ‘onthulling’ in The White Lotus eerder deze week (wat overigens toch een prothese was):
Adverteren en contact
Ben je op zoek naar iemand die kan schrijven of praten over tv-series en Hollywood? Of wil je adverteren in deze nieuwsbrief met meer dan 3150 abonnees en gemiddeld 5000 keer wordt geopend? Neem vooral contact met me op!
Deel en stuur door!
Deel I Like To Watch vooral met mensen die ook van series houden.
Schrijf je in!
Is dit je eerste keer hier? Schrijf je dan hieronder in en je krijgt iedere twee weken een nieuwe I Like To Watch vol serietips en -nieuws. Ben je al abonnee en lees je I Like To Watch met plezier? Overweeg dan om een betaald abonnement te nemen zodat je mij steunt bij het maken van deze nieuwsbrief.
Geef een comment!
Heb je opmerkingen of (kijk)tips? Laat het me weten.
I Like To Watch wordt gemaakt door Anke Meijer. De illustraties zijn van Mariëtte Haarlem. Eindredactie door Anemoon Utens.