6 is de nieuwe 8
Seizoenen van series worden alsmaar korter. Zijn ze inmiddels te kort?
Beste lezer,
Ooit waren het er standaard zo’n 20 tot 22, het aantal afleveringen van een (Amerikaanse) serie per televisieseizoen. Dat was voordat The Sopranos televisie voorgoed veranderde*. [*‘Siri, wat is het meest gebruikte zinnetje in Anke’s nieuwsbrief?’] Want voordat series ‘prestigieus’ werden, toen ze nog vooral vermaak voor de momenten tussen de reclames door waren, werden tv-series uitgezonden op lineaire televisie. En die klassieke (Amerikaanse) netwerken hanteerden een televisieseizoen dat van september tot mei liep (in de zomer keek men geen tv, zo werd gedacht). Dus moesten er voldoende afleveringen zijn om al die maanden mee te vullen, met wat ingeplande pauzes rond de feestdagen. Dan kom je snel uit op zo’n 22 afleveringen.
Maar de ouderwetse netwerktelevisie kreeg zoals we weten de afgelopen decennia concurrentie van de kabel- en streamingdiensten. En die hoefden zich niet te houden aan zoiets beperkend als jaargetijden of standaard lengtes van seizoenen. Daarbij hanteerden de streamers de strategie dat ze met zoveel mogelijk nieuwe titels meer nieuwe abonnees zouden aantrekken dan met een aantal langlopende series. Dus liep het aantal afleveringen per seizoen dramatisch terug. In twee decennia ging het gemiddelde van 22, naar 13, naar tien (aldus Vulture in 2015), naar acht.
Dat laatste was de afgelopen jaren redelijk standaard voor de gemiddelde prestigieuze dramaserie. Maar inmiddels lijken ook acht afleveringen al te veel, want als ik kijk naar de series die op dit moment lopen of binnenkort beginnen, dan zie ik opvallend veel seizoenen van zes afleveringen. Neem bijvoorbeeld HBO’s True Detective: Night Country, Netflix’ Griselda, The Gold (dat nu op NPO Plus staat), het aankomende The Regime (HBO) met Kate Winslet en ook de Zweedse serie Fallen van de maker van The Bridge (volgende maand op NPO) - allemaal slechts zes afleveringen. Een andere serie die ik hieronder tip, The Vince Staples Show op Netflix, heeft er zelfs maar vijf.
Nu is de vraag natuurlijk: is dat goed of slecht nieuws?
In Skip Intro kwam het deze week ook ter sprake (toen ik het met Thijs en Danielle had over het slot van Night Country, zie hieronder) en was de consensus dat dit helemaal geen slechte ontwikkeling is. Grappig genoeg kwam ik zojuist een vreselijk lang artikel van The Ringer tegen waarin de schrijvers er juist weer allerlei staatjes bij halen om te zeggen dat deze trend van korte seizoenen het einde van de tv-serie betekent. Met andere woorden: de meningen zijn verdeeld. Wat vind ik?
Om te beginnen ben ik niet helemaal objectief, want ik kijk televisieseries voor m’n werk en dat is enorm tijdrovend. Dus de recensent in mij vindt een kort seizoen stiekem best prettig. Als seriefan ben ik verdeeld. Aan de ene kant mis ik de tijd waarin je maandenlang wekelijks een tijdje met je favoriete personages kon doorbrengen - dat was immers een fijne routine, een lekker moment in de week. Aan de andere kant zie ik nu ook hoeveel ‘opvullers’ seizoenen van Friends of Grey’s Anatomy eigenlijk hadden, afleveringen waarin eigenlijk maar weinig gebeurde of zelfs - in het geval van de sitcom - voornamelijk bestonden uit oude fragmenten. Dat seizoenen de afgelopen jaren korter zijn geworden, heeft de kwaliteit van series enkel goed gedaan. (Daarbij, wie heeft er nog tijd voor 22 afleveringen van één serie?!) Maar de vraag is nu of we op het punt zijn aangekomen dat seizoenen te kort zijn. Is er met zes afleveringen nog wel genoeg ruimte om personages goed neer te zetten, of om relaties op te bouwen (tussen personages maar ook met de kijkers)?
Het is iets dat ik veel voorbij zie komen als kritiek op True Detective: Night Country: het korte seizoen zou niet genoeg tijd hebben gehad om een geloofwaardige band tussen hoofdpersonen Danvers en Navarro te creëren of om de subplots (Hanks postorder-bruid, Julia’s mentale gesteldheid) voldoende uit te diepen. Ik ben het hier zelf niet mee eens. Ik vond de serie van Issa López zeker niet perfect (er zaten nogal wat gaten in het verhaal) maar ik denk niet dat dat aan de lengte lag. (Ik denk zelfs dat Night Country het beste werkt als een binge, maar dat terzijde.) Daarbij was het López zelf, en niet HBO zoals veel mensen aannamen, die besloot dat haar verhaal deze lengte moest krijgen. ‘It is tight for all the terrain we cover in the series, but at the same time, I am a firm believer in economy and saying what’s necessary and never overstaying your welcome, leaving people wanting more’, zei ze tegen website Pylogon.
Verder ben ik als groot fan van Britse series wel gewend aan korte seizoenen, die zijn aan de andere kant van de Noordzee immers standaard. En weet ik dat zes afleveringen meer dan voldoende zijn om briljante televisie te maken, neem het tweede seizoen van Fleabag. Heel veel beter wordt het niet. Al hoef ik niet eens terug te gaan in de tijd, want sinds vandaag staat The Gold op NPO Plus en deze Britse serie over een legendarische roofoverval telt ‘maar’ zes afleveringen maar is nog steeds steengoed (zie hieronder meer).
Kort of lang, het is maar wat je er mee doet. Niet waar? Ik ben vooral benieuwd of de trend doorzet en we straks seizoen van twee afleveringen hebben. Of is ook deze inkrimping van seizoenen een overblijfsel van Peak TV en komen straks de langere seizoenen weer terug, net als reclames tussen de afleveringen door? We gaan het zien.
Tot die tijd tip ik hieronder als altijd weer een aantal nieuwe titels, het merendeel met zes afleveringen of minder.
Veel kijkplezier!
Anke
Deze week in Skip Intro
Thijs en ik hadden mijn recap-maatje Danielle Kliwon te gast om uitgebreid terug te kijken op True Detective: Night Country. We keken ook alvast even naar de aankomende series die HBO Max op de planning heeft staan. Verder tipte Danielle uiteraard een Aziatische serie, House of Ninja’s, en keek Thijs met afgrijzen naar PATTY.
En over Night Country gesproken, alle recaps staan NU op Patreon. Luister ze hier.
Serietips:
The Gold - In 1983 overvallen zes mannen met bivakmutsen op een geldopslag van verzekeringsmaatschappij Brink’s-Mat vlakbij Heathrow. In plaats van de verwachte peseta’s ter waarde van 1 miljoen pond, treffen ze 26 miljoen pond aan goudstaven aan. Dat dit goud door de boeven zo snel is weggesluisd en omgesmolten dat het grotendeels nooit is teruggevonden (er wordt gezegd dat ieder sierraad dat sindsdien is verkocht in Engeland een stukje Brink’s-Mat goud bevat), maakt dit verhaal natuurlijk sowieso uitermate geschikt om te verfilmen. Al maakte schrijver Neil Forsyth er wat mij betreft veel meer van dan een spannend verhaal over een roofoverval. In zes afleveringen (what else?) kijkt hij niet alleen naar de overval en de behendige manier waarop een stel boeven uit Zuid-Londen het goud wegkregen, maar ook naar het hardnekkige klassensysteem dat Engeland - zeker toen nog - in z’n greep hield. Ik vond het een heerlijke serie, met vrijwel alleen maar geweldige acteurs (o.a. Hugh Bonneville, Jack Lowden) en een uiterst lekker Britse, stemmige, jaren ‘80 soundtrack. Daarbij voelt het geheel enorm eighties, zonder dat er ook maar één lik clichématige blauwe oogschaduw is gebruikt. En dat is ook een prestatie. (Nu op NPO Plus, vanaf 2 maart wekelijks op NPO 2 en Start)
Shōgun - Het boek uit de jaren ‘70 van James Clavell over een Brit die in 1600 aanspoelt in Japan en daar betrokken raakt bij een machtsstrijd tussen lords, werd al een keer verfilmd in de jaren ‘80. Deze nieuwe Disney+-variant is dus een soort remake. Al hebben schrijvers Justin Marks (Top Gun: Maverick) en Rachel Kondo zich vooral door het boek laten leiden, vertelden ze me onlangs toen ik ze sprak (binnenkort in de VPRO Gids). En dat pakt goed uit, want waar de eerste serie alle focus op de witte, Engelssprekende man legde, zijn in het nieuwe Shōgun de Japanse personages evenzo belangrijk, misschien wel belangrijker dan de Brit. Hiermee draait de serie veel clichés uit oude Westerse films en series over niet-Westerse culturen om. Dit keer is het de Brit die vreemd en exotisch is (dat hij zich niet vaker dan eens per week wil wassen, vinden de Japanners bijvoorbeeld ontzettend smerig). Dat is verfrissend, al is Shōgun dat sowieso. Want het is de eerste grote ‘spektakel serie’ sinds Game of Thrones die me oprecht deed denken aan Game of Thrones, ondanks al die grote titels die dat laatste de afgelopen jaren probeerden. (Vanaf 27 februari op Disney+)
The Regime - De laatste keer dat we Kate Winslet op HBO Max zagen, was ze een grumpy politierechercheur in Easttown. Dit keer is ze Elena, de chancellor (of zeg maar gerust dictator) van een fictioneel midden-Europees land. In plaats van hoagies eet ze kaviaar en haar Philly accent heeft ze ingeruild voor een zwaar bekakt Brits accent met een gekke tik waardoor haar mond scheeftrekt wanneer ze spreekt. Omdat het recensie-embargo tot volgende week loopt, kan ik nog niet heel veel meer zeggen over The Regime dan dat het totaal anders is dan Mare of Easttown. En dat deze donker komische satire naast Winslet meerdere hele goede acteurs bevat, waaronder zelfs Hugh Grant. (Vanaf 4 maart op HBO Max)
Series die ik zelf ga proberen:
The Vince Staples Show - Deze comedy wordt vergeleken met hitseries als Atlanta en Dave, en na twee afleveringen (van de vijf!) snap ik waarom. Want ook hier is de hoofdpersoon een rapper (een aardig succesvolle dit keer) die op een of andere manier keer op keer in redelijk absurde situaties belandt. Zo brengt Vince Staples, een semi-gefictionaliseerde versie van rapper en hoofdpersoon Vince Staples zelf, de eerste aflevering in de gevangenis door na een kleine verkeersovertreding en is hij in de tweede getuige van een bankoverval waarbij hij de overvallers blijkt te kennen. Waar Staples zelf redelijk normaal is, zorgen de mensen die hij tegenkomt ervoor dat zijn dagen flink van de rails gaan. Ik vond het slim en grappig en ben benieuwd naar de rest. (Nu op Netflix)
Serienieuws:
Er blijkt een zevende seizoen van Downton Abbey te komen. En volgens de Britse tabloid Daily Mail wordt het momenteel zelfs al opgenomen. Ik vertrouw deze krant meestal niet, maar op een of andere manier zie ik niet in waarom ze zouden liegen over dit nieuwtje. Dus kom maar door met die Christmas Special?
The Hollywood Reporter vraagt zich terecht af wat er met Nic Pizzolatto is gebeurd. De man bedacht True Detective en is uitvoerend producent van het recente seizoen, maar toch kon hij zich de afgelopen weken niet inhouden en spuugde online de ene na de andere rotopmerking over Issa López’ seizoen uit. Het werd zelfs zo absurd, dat hoofdrolspeler Kali Reis zich er mee ging bemoeien.
Netwerk FX heeft een pilot besteld van The Sensitive Kind, een nieuwe dramaserie van Reservation Dogs’ maker Sterlin Harjo met Ethan Hawke in de hoofdrol. Wie het laatste seizoen van Rez Dogs heeft gezien, weet dat deze twee samen mooie dingen kunnen maken dus dit is iets waar ik nu al naar uitkijk. Hopen dus dat de serie wordt opgepikt en Harjo en Hawke ‘m helemaal mogen maken.
Tot slot…
…nog even over die ijsgrotten van True Detective: Night Country (waar ik het enorm benauwd van kreeg…):
Samenwerken?
Ben je op zoek naar iemand die kan schrijven of praten over tv-series en Hollywood? Of wil je adverteren in deze nieuwsbrief? Neem vooral contact met me op!
Deel en stuur door!
Deel I Like To Watch vooral met mensen die ook van series houden.
Schrijf je in!
Is dit je eerste keer hier? Schrijf je dan hieronder in en je krijgt iedere twee weken een nieuwe I Like To Watch vol serietips en -nieuws. Ben je al abonnee en lees je I Like To Watch met plezier? Overweeg dan om een betaald abonnement te nemen zodat je mij steunt bij het maken van deze nieuwsbrief.
Geef een comment!
Heb je opmerkingen of (kijk)tips? Laat het me weten.
I Like To Watch wordt gemaakt door Anke Meijer. De illustraties zijn van Mariëtte Haarlem. Eindredactie door Anemoon Utens.